Ο άνθρωπος από τα χρόνια που αποκτά πλήρης συνείδηση της υπάρξης του και του κόσμου, αποκτά τα πρώτα βασικά του ερωτήματα που απεύθυνονται στον ίδιο τον εαυτό του και η ανάζητηση των απαντήσεων αυτών καθορίζουν όλη του τη ζωή. Κάποιοι σ' αυτό το ταξίδι αναζήτησης θα βρουν τον εαυτό τους και κάποιοι θα τον χάσουν.
"Ποιος είμαι; Από που προέρχομαι; Που πάω; Τι θέλω πραγματικά από τη ζωή μου; Τι με κάνει ευτυχισμένο και τι δυστυχισμένο; Ποιος είναι ο ΣΚΟΠΟΣ μου σε αυτή τη ζωή, αν υπάρχει ένας κι αν δεν υπάρχει γιατί είμαι εδώ;" Είναι μερικά από τα ερωτηματικά που ο κάθε άνθρωπος έχει στο μυαλό του, κατά καιρούς. Σε άλλους είναι πιο έντονα και σε άλλους λιγότερα αδιάφορα.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί είχα περάσει από όλα τα καλλιτεχνικά στάδια που θα μπορούσε να περάσει ένα παιδί ή ακόμη κι ένας ενηλίκας. Ήθελα να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη, την οποιαδήποτε μορφή τέχνης έπεφτε στα χέρια μου.
Περνούσα ώρες ολόκληρες μόνη μου με μοναδική παρέα τα παιχνίδια μου που τόσο αγαπούσα, ζωγραφίζοντας, τραγουδώντας, χορεύοντας, ντύνοντας τις κούκλες μου με διάφορους συνδυασμούς ρούχων, ακούγοντας μουσική, γράφοντας, χωρίς όμως να ξέρω ποιο από όλα αυτά μου άρεσε πιο πολύ.
Μεγαλώνοντας καταλάβαινα ότι σε τίποτα από όλα αυτά δεν ήμουν αρκετά καλή. Δεν είχα απολύτως κανένα ταλέντο σε τίποτα αλλά η θέλησή και η αγάπη μου γι' αυτό που έκανα με έκανε συμπαθητική και μου έδινε "συγχωρόχαρτι" από αυτούς που τυχαία έβλεπαν ένα σχέδιό μου ή με άκουγαν να τραγουδώ. Οι πρώτοι αυτοί ήταν οι γονείς μου, που ποτέ ευτυχώς δε με απονθάρρυναν. Με θαύμαζαν, παρόλο που πίσω μου και μεταξύ τους ίσως και να γελούσαν καλοπροαίρετα.
Τώρα πια έχοντας περάσει τα 30, είμαι ακόμη εκείνο το ίδιο ατάλαντο κορίτσι, όμως, με πολύ περισσότερες εμπειρίες. Έχω καταφέρει να διώξω τα μεγάλα ερωτηματικά που βασανίζουν την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη; Έχω απαντήσεις για όλα; Έχω βρει τον εαυτό μου και την προσωπική μου ευτυχία; Είναι ανάγκη τελικά να έχουμε μία απάντηση για όλα; Είναι ανάγκη συνεχώς να κυνηγάμε να γίνουμε κάποιοι; Να κυνηγάμε την ευτυχία και στο τέλος επειδή δε τη βρίσκουμε να κρυβόμαστε πίσω από μια εικονική ευτυχία για τα μάτια και μόνο του κόσμου, και τα δικά μας;
Μεγαλώνουμε δυστυχώς σε μία κλειστόμυαλη κοινωνία που μας κάνει πλύση εγκεφάλου από την πρώτη μέρα που γεννιόμαστε. Βρίσκομαστε προ τετελεσμένων πριν καν καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε οι ίδιοι. Δεν είμαστε εμείς. Είμαστε αυτοί που η θρησκεία, η πατρίδα, το σχολείο, η οικογένεια και η κοινωνία έπλασε με βάση τα δικά της απαρχαιωμένα και πολλές φορές λανθασμένα πρότυτα.
Τα αγόρια πρέπει να πιάσουν μία καλή δουλειά σε μία καλή εταιρεία για να βγάζουν πολλά λεφτά ή να συνεχίσουν την εταιρεία του πατέρα τους. Τα κορίτσια πρέπει να κανονιστούν κάπου στην κυβέρνηση, να μη χαμαρίζονται και να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά πριν μείνουν στο ράφι. Αλλιώς; Αλλιώς τι; Αλλιώς έχουμε αποτύχει ως άνθρωποι; Αλλιώς δε θα είμαστε ευτυχισμένοι;
Μάθαμε να παπαγαλίζουμε αντί να μιλάμε, τα όνειρά μας δεν ήταν ποτέ δικά μας όνειρα, τα λάθη μας δεν τα πληρώσαμε ποτέ γιατί μας χαϊδεψαν τ' αυτιά οι "προστάτες" μας και το μέλλον μας μοιάζει να είναι αβέβαιο γιατί μας προετοίμασαν για μία εντελώς διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων, μία εξέλιξη που σταμάτησε όταν μας χτύπησε την πόρτα η δήθεν "οικονομική κρίση".
Είμαι ελεύθερη. Θέλω να είμαι ελεύθερη. Θέλω το μυαλό μου να είναι ελεύθερο. Δε θέλω πατρίδα με τόσο κοντά σύνορα, δε θέλω αυτό τον θεό που μου πάσαραν ως δικό μου και δε θέλω να ξέρω μαθηματικά. Δεν έχω ν' αποδείξω τίποτα και σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό μου. Δε θέλω να ειμαι συνεχώς ευτυχισμένη και δε θέλω να πάω να δω ένα γαμημένο Ψυχολόγο για να μου πει πώς να είμαι καλά. Ούτε σε μάστερ ρείκι, ούτε θέλω φίλους - κήρυκες και ξερόλες. Θέλω να σκύβω στον εαυτό μου και στη θλίψη μου για να βρίσκω τον εαυτό μου κάθε φορά που πάω να τον χάσω. Θέλω με τους ανθρώπους μου ν' ανταλλάζουμε γέλια. Δεν έχω σε τίποτα ταλέντο, ε και; Έχω βρει αυτό που αγαπώ και το δουλεύω. Το δουλεύω μέχρι να φτάσει εκεί που εγώ θέλω και το κάνω για μένα.
Δε θέλω να βρω τον εαυτό μου, θέλω να τον χάσω. Σ' ένα καλό βιβλίο, σ' έναν έρωτα, σ' ένα φαγοπότι με φίλους και σε καθετί που αγαπώ.
Πράξια Αρέστη, www.enallaktikidrasi.com
"Ποιος είμαι; Από που προέρχομαι; Που πάω; Τι θέλω πραγματικά από τη ζωή μου; Τι με κάνει ευτυχισμένο και τι δυστυχισμένο; Ποιος είναι ο ΣΚΟΠΟΣ μου σε αυτή τη ζωή, αν υπάρχει ένας κι αν δεν υπάρχει γιατί είμαι εδώ;" Είναι μερικά από τα ερωτηματικά που ο κάθε άνθρωπος έχει στο μυαλό του, κατά καιρούς. Σε άλλους είναι πιο έντονα και σε άλλους λιγότερα αδιάφορα.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί είχα περάσει από όλα τα καλλιτεχνικά στάδια που θα μπορούσε να περάσει ένα παιδί ή ακόμη κι ένας ενηλίκας. Ήθελα να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη, την οποιαδήποτε μορφή τέχνης έπεφτε στα χέρια μου.
Περνούσα ώρες ολόκληρες μόνη μου με μοναδική παρέα τα παιχνίδια μου που τόσο αγαπούσα, ζωγραφίζοντας, τραγουδώντας, χορεύοντας, ντύνοντας τις κούκλες μου με διάφορους συνδυασμούς ρούχων, ακούγοντας μουσική, γράφοντας, χωρίς όμως να ξέρω ποιο από όλα αυτά μου άρεσε πιο πολύ.
Μεγαλώνοντας καταλάβαινα ότι σε τίποτα από όλα αυτά δεν ήμουν αρκετά καλή. Δεν είχα απολύτως κανένα ταλέντο σε τίποτα αλλά η θέλησή και η αγάπη μου γι' αυτό που έκανα με έκανε συμπαθητική και μου έδινε "συγχωρόχαρτι" από αυτούς που τυχαία έβλεπαν ένα σχέδιό μου ή με άκουγαν να τραγουδώ. Οι πρώτοι αυτοί ήταν οι γονείς μου, που ποτέ ευτυχώς δε με απονθάρρυναν. Με θαύμαζαν, παρόλο που πίσω μου και μεταξύ τους ίσως και να γελούσαν καλοπροαίρετα.
Τώρα πια έχοντας περάσει τα 30, είμαι ακόμη εκείνο το ίδιο ατάλαντο κορίτσι, όμως, με πολύ περισσότερες εμπειρίες. Έχω καταφέρει να διώξω τα μεγάλα ερωτηματικά που βασανίζουν την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη; Έχω απαντήσεις για όλα; Έχω βρει τον εαυτό μου και την προσωπική μου ευτυχία; Είναι ανάγκη τελικά να έχουμε μία απάντηση για όλα; Είναι ανάγκη συνεχώς να κυνηγάμε να γίνουμε κάποιοι; Να κυνηγάμε την ευτυχία και στο τέλος επειδή δε τη βρίσκουμε να κρυβόμαστε πίσω από μια εικονική ευτυχία για τα μάτια και μόνο του κόσμου, και τα δικά μας;
Μεγαλώνουμε δυστυχώς σε μία κλειστόμυαλη κοινωνία που μας κάνει πλύση εγκεφάλου από την πρώτη μέρα που γεννιόμαστε. Βρίσκομαστε προ τετελεσμένων πριν καν καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε οι ίδιοι. Δεν είμαστε εμείς. Είμαστε αυτοί που η θρησκεία, η πατρίδα, το σχολείο, η οικογένεια και η κοινωνία έπλασε με βάση τα δικά της απαρχαιωμένα και πολλές φορές λανθασμένα πρότυτα.
Τα αγόρια πρέπει να πιάσουν μία καλή δουλειά σε μία καλή εταιρεία για να βγάζουν πολλά λεφτά ή να συνεχίσουν την εταιρεία του πατέρα τους. Τα κορίτσια πρέπει να κανονιστούν κάπου στην κυβέρνηση, να μη χαμαρίζονται και να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά πριν μείνουν στο ράφι. Αλλιώς; Αλλιώς τι; Αλλιώς έχουμε αποτύχει ως άνθρωποι; Αλλιώς δε θα είμαστε ευτυχισμένοι;
Μάθαμε να παπαγαλίζουμε αντί να μιλάμε, τα όνειρά μας δεν ήταν ποτέ δικά μας όνειρα, τα λάθη μας δεν τα πληρώσαμε ποτέ γιατί μας χαϊδεψαν τ' αυτιά οι "προστάτες" μας και το μέλλον μας μοιάζει να είναι αβέβαιο γιατί μας προετοίμασαν για μία εντελώς διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων, μία εξέλιξη που σταμάτησε όταν μας χτύπησε την πόρτα η δήθεν "οικονομική κρίση".
Είμαι ελεύθερη. Θέλω να είμαι ελεύθερη. Θέλω το μυαλό μου να είναι ελεύθερο. Δε θέλω πατρίδα με τόσο κοντά σύνορα, δε θέλω αυτό τον θεό που μου πάσαραν ως δικό μου και δε θέλω να ξέρω μαθηματικά. Δεν έχω ν' αποδείξω τίποτα και σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό μου. Δε θέλω να ειμαι συνεχώς ευτυχισμένη και δε θέλω να πάω να δω ένα γαμημένο Ψυχολόγο για να μου πει πώς να είμαι καλά. Ούτε σε μάστερ ρείκι, ούτε θέλω φίλους - κήρυκες και ξερόλες. Θέλω να σκύβω στον εαυτό μου και στη θλίψη μου για να βρίσκω τον εαυτό μου κάθε φορά που πάω να τον χάσω. Θέλω με τους ανθρώπους μου ν' ανταλλάζουμε γέλια. Δεν έχω σε τίποτα ταλέντο, ε και; Έχω βρει αυτό που αγαπώ και το δουλεύω. Το δουλεύω μέχρι να φτάσει εκεί που εγώ θέλω και το κάνω για μένα.
Δε θέλω να βρω τον εαυτό μου, θέλω να τον χάσω. Σ' ένα καλό βιβλίο, σ' έναν έρωτα, σ' ένα φαγοπότι με φίλους και σε καθετί που αγαπώ.
Πράξια Αρέστη, www.enallaktikidrasi.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου