Γράφει ο Παντελής Χατζηκυριακού
Και είναι οι φωνές αυτές που τόσο βάναυσα ηχούν μες στο κεφάλι μου απόψε. Η αίσθηση αυτή της αγανάκτησης που δεν συγκρίνεται με καμία προηγούμενη. Τρέμουν τα άκρα μου. Παραλύει το σώμα μου. Στάζει η αηδία από τα χείλη μου και μολύνει κάθε μου λέξη πριν προλάβω να την ξεστομίσω. Πριν καν τολμήσω να την αποτυπώσω λερώνοντας το λευκό χαρτί.
Πνίγομαι το βράδυ αυτό, το καταλαβαίνεις; Δεν σου μιλώ για απλό θυμό. Δεν αναφέρομαι σε κάποιο είδος σύγχυσης από αυτά που τόσο λαίμαργα παρήγαγε και τελικά κατανάλωσε για εσένα ο οργανισμός μου ξανά και ξανά.
Σου κάνω λόγο για ένα αίσθημα απογοήτευσης τόσο δυνατό, τόσο εκκωφαντικό που καμία διάθεση για ανώτερη συμπεριφορά δε μπορεί να κατευνάσει.
Σου περιγράφω μια άνευ προηγουμένου δυσαρέσκεια που ανέβηκε στο λαιμό μου και κοντεύει να με πνίξει. Με θυμάμαι να αρθρώνω πολλές φορές τη λέξη “τέλος”. Να σου τη λέω, να σου τη γράφω, να σου τη τραγουδάω, να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου γι’ αυτή· και τελικά να βρίσκω άλλη μια δικαιολογία για να σε επαναφέρω και πάλι στη σκέψη μου.
Να σου κάνω ακόμα λίγο χώρο στη καθημερινότητα μου χωρίς αξιώσεις. Χωρίς προσδοκίες. Να σου παραχωρώ μια θέση στη ζωή μου ανεξάρτητα από τα πεπραγμένα σου, με τη ψευδαίσθηση ότι κάποτε θα αλλάξεις. Ε
ίχα πειστεί ότι μια γλυκιά ανάμνηση από εσένα θα μου ήταν πάντοτε απαραίτητη. Άλλοτε ως μούσα μου, άλλοτε σαν καταφύγιο της σκέψης μου, άλλοτε με το πρόσχημα ενός ευχάριστου συνειρμού, πάντα θα έβρισκα ένα λόγο να απασχολώ το μυαλό μου μαζί σου. Σαν μια βλαβερή εξάρτηση. Σαν ένα κακό συνήθειο που δεν ήθελα να κόψω.
Πόσους καινούριους ρόλους σου “χάρισα” θυμάσαι; Πόσες φορές ξεπέρασα τον εαυτό μου για εσένα; Πόσες φορές εξάντλησα τα περιθώρια και ενέδωσα στην αυταπάτη της ύστατης ευκαιρίας;
Κι όμως, δεν αλλάζεις γαμώτο. Ποτέ σου δεν θα αλλάξεις. Κατάφερες να κάμψεις κάθε μου αντίσταση καίγοντας και τα ελάχιστα εναπομείναντα κύτταρα που με έκαναν να παραβλέπω το οφθαλμοφανές. Το ό,τι δηλαδή γεννήθηκες για να είσαι μόνη σου. Ό,τι έμαθες να εκμεταλλεύεσαι ανθρώπους και καταστάσεις και να επιβιώνεις παρασιτικά τιμωρώντας οποιονδήποτε κάνει το λάθος να σε αντιμετωπίσει με κατανόηση και καλοσύνη. Το ό,τι συνήθισες να παίρνεις χωρίς να δίνεις και όταν τελικά δεν πάρεις να θυματοποιείσαι.
Σήμερα, ακόμα και οι λέξεις είναι μαλωμένες μαζί σου. Αρνούνται να παραστούν σε έναν από τους δεκάδες ύμνους που συνέταξα εκθειάζοντας τους ανεκπλήρωτους έρωτες και τα αλόγιστα πάθη. Σταμάτησαν να μου κάνουν το χατήρι και να με παραμυθιάζουν. Έπαψαν να σε ωραιοποιούν και να σε πραγματεύονται. Αντιστέκονται, όχι μόνο στο να σχηματίσουν το όνομά σου, άλλα ακόμα και στο να βρεθούν στην ίδια πρόταση με αυτό.
Ένα πράγμα λοιπόν θα σου πω και θέλω να είναι το τελευταίο που θα θυμάσαι από εμένα. Είναι κάτι που το επεδίωξες, το κέρδισες κι εύχομαι να συνοδεύει την ανάμνησή μου κάθε φορά που την ανακαλείς στη σκέψη σου: Συγχαρητήρια, είσαι άξια της μοίρας σου.
www.metaximas.org
Και είναι οι φωνές αυτές που τόσο βάναυσα ηχούν μες στο κεφάλι μου απόψε. Η αίσθηση αυτή της αγανάκτησης που δεν συγκρίνεται με καμία προηγούμενη. Τρέμουν τα άκρα μου. Παραλύει το σώμα μου. Στάζει η αηδία από τα χείλη μου και μολύνει κάθε μου λέξη πριν προλάβω να την ξεστομίσω. Πριν καν τολμήσω να την αποτυπώσω λερώνοντας το λευκό χαρτί.
Πνίγομαι το βράδυ αυτό, το καταλαβαίνεις; Δεν σου μιλώ για απλό θυμό. Δεν αναφέρομαι σε κάποιο είδος σύγχυσης από αυτά που τόσο λαίμαργα παρήγαγε και τελικά κατανάλωσε για εσένα ο οργανισμός μου ξανά και ξανά.
Σου κάνω λόγο για ένα αίσθημα απογοήτευσης τόσο δυνατό, τόσο εκκωφαντικό που καμία διάθεση για ανώτερη συμπεριφορά δε μπορεί να κατευνάσει.
Σου περιγράφω μια άνευ προηγουμένου δυσαρέσκεια που ανέβηκε στο λαιμό μου και κοντεύει να με πνίξει. Με θυμάμαι να αρθρώνω πολλές φορές τη λέξη “τέλος”. Να σου τη λέω, να σου τη γράφω, να σου τη τραγουδάω, να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου γι’ αυτή· και τελικά να βρίσκω άλλη μια δικαιολογία για να σε επαναφέρω και πάλι στη σκέψη μου.
Να σου κάνω ακόμα λίγο χώρο στη καθημερινότητα μου χωρίς αξιώσεις. Χωρίς προσδοκίες. Να σου παραχωρώ μια θέση στη ζωή μου ανεξάρτητα από τα πεπραγμένα σου, με τη ψευδαίσθηση ότι κάποτε θα αλλάξεις. Ε
ίχα πειστεί ότι μια γλυκιά ανάμνηση από εσένα θα μου ήταν πάντοτε απαραίτητη. Άλλοτε ως μούσα μου, άλλοτε σαν καταφύγιο της σκέψης μου, άλλοτε με το πρόσχημα ενός ευχάριστου συνειρμού, πάντα θα έβρισκα ένα λόγο να απασχολώ το μυαλό μου μαζί σου. Σαν μια βλαβερή εξάρτηση. Σαν ένα κακό συνήθειο που δεν ήθελα να κόψω.
Πόσους καινούριους ρόλους σου “χάρισα” θυμάσαι; Πόσες φορές ξεπέρασα τον εαυτό μου για εσένα; Πόσες φορές εξάντλησα τα περιθώρια και ενέδωσα στην αυταπάτη της ύστατης ευκαιρίας;
Κι όμως, δεν αλλάζεις γαμώτο. Ποτέ σου δεν θα αλλάξεις. Κατάφερες να κάμψεις κάθε μου αντίσταση καίγοντας και τα ελάχιστα εναπομείναντα κύτταρα που με έκαναν να παραβλέπω το οφθαλμοφανές. Το ό,τι δηλαδή γεννήθηκες για να είσαι μόνη σου. Ό,τι έμαθες να εκμεταλλεύεσαι ανθρώπους και καταστάσεις και να επιβιώνεις παρασιτικά τιμωρώντας οποιονδήποτε κάνει το λάθος να σε αντιμετωπίσει με κατανόηση και καλοσύνη. Το ό,τι συνήθισες να παίρνεις χωρίς να δίνεις και όταν τελικά δεν πάρεις να θυματοποιείσαι.
Σήμερα, ακόμα και οι λέξεις είναι μαλωμένες μαζί σου. Αρνούνται να παραστούν σε έναν από τους δεκάδες ύμνους που συνέταξα εκθειάζοντας τους ανεκπλήρωτους έρωτες και τα αλόγιστα πάθη. Σταμάτησαν να μου κάνουν το χατήρι και να με παραμυθιάζουν. Έπαψαν να σε ωραιοποιούν και να σε πραγματεύονται. Αντιστέκονται, όχι μόνο στο να σχηματίσουν το όνομά σου, άλλα ακόμα και στο να βρεθούν στην ίδια πρόταση με αυτό.
Ένα πράγμα λοιπόν θα σου πω και θέλω να είναι το τελευταίο που θα θυμάσαι από εμένα. Είναι κάτι που το επεδίωξες, το κέρδισες κι εύχομαι να συνοδεύει την ανάμνησή μου κάθε φορά που την ανακαλείς στη σκέψη σου: Συγχαρητήρια, είσαι άξια της μοίρας σου.
www.metaximas.org
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου