Είναι ψυχές που έχουνε
γαλάζια αστέρια,
μαραμένα πρωινά
ανάμεσα στου χρόνου τα φύλλα,
και κόχες αγνές
που φυλάνε μια παλιά
μουσική νοσταλγίας
κι ονείρων.
Άλλες ψυχές …έχουν
φαντάσματα πονεμένα
από τα πάθη. Καρπούς
με σκουλήκια. Αντίλαλους
από βασανισμένες φωνές
που έρχονται από μακριά,
όπως το ρέμα από ίσκιους.
Αναμνήσεις μάταιες, από κλάμα
και ψίχουλα από φιλιά.
Η ψυχή μου είν’ ώριμη,
πάει πολύς καιρός,
και βουλιάζει
θολή από μυστήριο.
Λιθάρια της νιότης
που τα κατατρώει τ’ όνειρο
πέφτουνε στα νερά
των λογισμών μου.
Κάθε λιθάρι λέει:
«Ο Θεός είναι πολύ μακριά»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου