Λένε πως εκείνος που φεύγει από μια σχέση, είναι δειλός. Πώς εκείνος που μένει και παλεύει, είναι αδύναμος. Λένε πως οι σχέσεις τρομάζουν τους ανθρώπους, πως πνίγονται στα συναισθήματά τους ή βολεύονται σε μια γωνιά. Γενικώς λένε. Ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν επιλέξεις, δε θα πάψουν να λένε.
Γι’ αυτό κι εγώ με τη σειρά μου, θέλω να σου πω:
Το να αποδεχτείς πως κάτι τελείωσε, πως έκανε τον κύκλο του, πως δε θα το έχεις πια, είναι ένα μεγάλο βήμα. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Όλοι το έχουμε περάσει. Είναι όμως αναγκαίο. Για να μπορέσεις να προχωρήσεις και να επιβιώσεις. Ο καθένας χρειάζεται τον χρόνο του για να κλείσει τις πληγές του και δεν είναι για όλους το ίδιο. Άλλοι περνάνε βαριά έναν χωρισμό, άλλοι τον βλέπουν σαν απελευθέρωση. Ανάλογα την κατάσταση και τον άνθρωπο. Και αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Κανείς δεν ξέρει τον χτύπο που έχει η καρδιά σου κάθε φορά που αποφασίζεις να φύγεις από μια κατάσταση. Κανείς δεν ξέρει πόσο παλεύεις κάθε βράδυ ν’ αποφασίσεις τι πρέπει να κάνεις. Πόσες φορές ζύγισες τα δεδομένα και δεν μπόρεσες να καταλήξεις πουθενά. Πόσες φορές έκλαψες, έβρισες, θύμωσες με τον εαυτό σου, αυτοχλευάστηκες, πάλεψες. Κανείς.
Δεν είναι εύκολο να φεύγεις.
Πολλοί λένε πως πονάει αυτός που μένει πίσω στα συντρίμμια μια χαμένης αγάπης. Πως του είναι πιο δύσκολο γιατί βρέθηκε προ εκπλήξεως, πως δεν υπολόγιζε τον χωρισμό και διάφορα τέτοια. Δεν μπορώ να το αμφισβητήσω, αλλά να μην ξεχνάμε πως πάντα φταίνε και οι δύο πλευρές κι αν τόσο καιρό δεν είχες καταλάβει πως κάτι πάει στραβά, έχεις μερίδιο ευθύνης.
Μάθαμε να κατηγορούμε αυτούς που φεύγουν, να τους αποκαλούμε δειλούς, άνανδρους, τιποτένιους. Γιατί λοιπόν; Επειδή βρήκαν τα κότσια να προχωρήσουν; Επειδή κατάφεραν ν’ αποδεχτούν πως μια σχέση έκλεισε τον κύκλο της; Επειδή είχαν το θάρρος να ομολογήσουν πως κάτι τους τελείωσε; Πως δε νιώθουν πια το ίδιο;
Κι εσύ τι κατάλαβες που έμεινες πίσω; Τι κατάφερες που δεν μπόρεσες ποτέ να δεχτείς πως ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει και χωρίς εσένα; Λυπάμαι που θα το μάθεις από εμένα, αλλά μπορεί. Όλοι μπορούμε, απλά δε θέλουμε.
Έχουμε μάθει να εξιδανικεύουμε στο μυαλό μας τις ανθρώπινες σχέσεις και να περιμένουμε από τον άλλον ό,τι ακριβώς φανταστήκαμε. Μόνο που οι άνθρωποι, δεν είναι μαριονέτες για να τους κρατάς και να του χειρίζεσαι όπως εσύ θέλεις. Έχουν δική τους προσωπικότητα, δικά τους συναισθήματα και, ναι! Πολλές φορές τα συναισθήματα αυτά, δεν ταιριάζουν με τα δικά μας. Όσο κι αν θα θέλαμε. Δεν είμαστε όλοι για όλους.
Έχεις μια σχέση, ερωτεύεσαι, περνάς καλά, χαμογελάς, κλαις. Ο σύντροφός σου αποφασίζει ότι δε θέλει να συνεχίσει άλλο. Είτε γιατί δε γουστάρει να στεναχωριέται, είτε γιατί του πέρασε ο έρωτας, είτε για πολλούς λόγους.
Είναι μαγκιά του που μπορεί να βρει τη δύναμη να σου πει την αλήθεια κατάμουτρα και να φύγει. Και, ξέρεις κάτι; Πρέπει κι εσύ να μάθεις να φεύγεις. Να φεύγεις από χλιαρές σχέσεις που δε σου ταιριάζουν.
Να φεύγεις από ανθρώπους που δεν έμαθαν να σε σέβονται. Από εκείνους που φοβήθηκαν να πουν «σ’ αγαπώ», από αυτούς που δεν τόλμησαν να ομολογήσουν τα συναισθήματά τους. Να φεύγεις από καταστάσεις που σε πονάνε. Δε χρειάζεται να συμβιβάζεσαι με τη μετριότητα.
Πολλοί άνθρωποι μένουν σε μία σχέση από ανασφάλεια, από φόβο πως δε θα βρουν κάποιον άλλον. Από το φόβο της μοναξιάς. Άλλοι, από λύπηση γιατί σκέφτονται πως είναι κρίμα να χωρίσουν μετά από τόσο καιρό. Κανείς δεν πρέπει να μένει με το ζόρι. Οι σχέσεις είναι γι αυτούς που θέλουν να είναι μαζί, όχι γι εκείνους που αναγκάζονται.
Δεν είναι αγγαρεία ο έρωτας. Σταμάτα να κλαις για κάποιον που δε θέλησε να σε κρατήσει δίπλα του. Μάθε να παλεύεις για ό,τι αγαπάς μα, πάνω απ’ όλα, μάθε να φεύγεις την κατάλληλη στιγμή. Δεν πρέπει να στριμώχνεσαι στη ζωή του άλλου. Αν θέλει να σου ανοίξει απλόχερα την αγκαλιά του και να σε βάλει στη ζωή του, θα το κάνει. Δε χρειάζεται να τσαλακώνεσαι διαρκώς για να χωράς κάτω από τις πόρτες και μέσα απ’ τις χαραμάδες.
Όταν κάτι δεν πάει καλά, προσπάθησε να το διορθώσεις μα, αν σε ενοχλεί, φύγε μακριά! Μην περιμένεις να σε διώχνουν, μάθε να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά. Να γίνεσαι χαλί για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, να ρίχνεις τον εγωισμό σου όταν χρειάζεται, αλλά όταν δεν τραβάει άλλο μια κατάσταση, να φεύγεις με αξιοπρέπεια κι όχι να σέρνεσαι.
Πόσα ζευγάρια ξαπλώνουν κάθε βράδυ κάτω απ’ τα σκεπάσματα, φοράνε τις πιτζάμες τους και κοιμούνται ο καθένας στην πλευρά του. Πόσοι γάμοι έχασαν τον ενδιαφέρον τους και παρέμειναν μαζί για τα τυπικά και για το θεαθήναι. Μα δεν είναι έτσι ο έρωτας. Δεν του αρέσουν τα υποκατάστατα και τα ψεύτικα. Γουστάρει την ένταση, την αυθεντικότητα, την τρέλα. Δε θέλει συμβιβασμούς.
Να μάθεις να φεύγεις από άδειες υποσχέσεις, από κενά βράδια που σου χαρίζουν την ηδονή της στιγμής κι ύστερα πάλι σε βυθίζουν στο μοναχικό εγώ σου.
Να μάθεις να ξεχωρίζεις ποιοι άνθρωποι πρέπει να μένουν στη ζωή σου. Μην αναλώνεσαι. Να φεύγεις αθόρυβα, κι ας λένε πως η σιωπή κάνει τον περισσότερο θόρυβο.
Να μάθεις ν’ αποχωρίζεσαι ανθρώπους που αγάπησες. Όσο δύσκολο κι είναι. Γιατί είναι κι όποιος λέει το αντίθετο, είναι δεινός ψεύτης. Αλλά πρέπει να μάθουμε πως δεν ορίζουμε εμείς τα συναισθήματα των άλλων και πως, καλώς ή κακώς, όλα έρχονται και φεύγουν σ’ αυτή τη ζωή.
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι διότι, να είσαι σίγουρος, πως αν γούσταρες να είσαι εκεί, θα ήξερες και τον λόγο. Να μάθεις να είσαι ειλικρινής κι όταν σου τελειώνει αυτό που νιώθεις να το λες στον άλλον. Να μην τον κοροϊδεύεις.
Να μάθεις να κοιτάς τον άλλον στα μάτια την ώρα που θα τον αποχαιρετάς. Να μη φοβάσαι μην πληγώσεις κάποιον με την αλήθεια σου. Η αλήθεια πάντα πονάει για αυτό και πολλοί την ντύνουν όπως τους συμφέρει, με φρουφρού κι αρώματα.
«Να μάθεις να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί απ’ τη μήτρα. Να φεύγεις απ’ όσα νόμιζες γι αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά»
Μια στιγμή πριν φύγω, θέλω κάτι ακόμα να σου πω.
Είναι μαχαίρι στην πληγή ο αποχωρισμός. Λεπίδα που εισχωρεί βαθιά στο δέρμα σου και σε γεμίζει αίματα και σημάδια που καίνε. Μα χίλιες φορές να πονέσεις μια και καλή παρά να έχεις κάποιον να σου ρίχνει αλάτι στην ίδια πληγή κάθε μέρα και να μην την αφήνει να επουλωθεί ποτέ.
Διαλέγεις και παίρνεις.
Δώρα Κουτσογιάννη, www.bluez.gr
Γι’ αυτό κι εγώ με τη σειρά μου, θέλω να σου πω:
Το να αποδεχτείς πως κάτι τελείωσε, πως έκανε τον κύκλο του, πως δε θα το έχεις πια, είναι ένα μεγάλο βήμα. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Όλοι το έχουμε περάσει. Είναι όμως αναγκαίο. Για να μπορέσεις να προχωρήσεις και να επιβιώσεις. Ο καθένας χρειάζεται τον χρόνο του για να κλείσει τις πληγές του και δεν είναι για όλους το ίδιο. Άλλοι περνάνε βαριά έναν χωρισμό, άλλοι τον βλέπουν σαν απελευθέρωση. Ανάλογα την κατάσταση και τον άνθρωπο. Και αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Κανείς δεν ξέρει τον χτύπο που έχει η καρδιά σου κάθε φορά που αποφασίζεις να φύγεις από μια κατάσταση. Κανείς δεν ξέρει πόσο παλεύεις κάθε βράδυ ν’ αποφασίσεις τι πρέπει να κάνεις. Πόσες φορές ζύγισες τα δεδομένα και δεν μπόρεσες να καταλήξεις πουθενά. Πόσες φορές έκλαψες, έβρισες, θύμωσες με τον εαυτό σου, αυτοχλευάστηκες, πάλεψες. Κανείς.
Δεν είναι εύκολο να φεύγεις.
Πολλοί λένε πως πονάει αυτός που μένει πίσω στα συντρίμμια μια χαμένης αγάπης. Πως του είναι πιο δύσκολο γιατί βρέθηκε προ εκπλήξεως, πως δεν υπολόγιζε τον χωρισμό και διάφορα τέτοια. Δεν μπορώ να το αμφισβητήσω, αλλά να μην ξεχνάμε πως πάντα φταίνε και οι δύο πλευρές κι αν τόσο καιρό δεν είχες καταλάβει πως κάτι πάει στραβά, έχεις μερίδιο ευθύνης.
Μάθαμε να κατηγορούμε αυτούς που φεύγουν, να τους αποκαλούμε δειλούς, άνανδρους, τιποτένιους. Γιατί λοιπόν; Επειδή βρήκαν τα κότσια να προχωρήσουν; Επειδή κατάφεραν ν’ αποδεχτούν πως μια σχέση έκλεισε τον κύκλο της; Επειδή είχαν το θάρρος να ομολογήσουν πως κάτι τους τελείωσε; Πως δε νιώθουν πια το ίδιο;
Κι εσύ τι κατάλαβες που έμεινες πίσω; Τι κατάφερες που δεν μπόρεσες ποτέ να δεχτείς πως ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει και χωρίς εσένα; Λυπάμαι που θα το μάθεις από εμένα, αλλά μπορεί. Όλοι μπορούμε, απλά δε θέλουμε.
Έχουμε μάθει να εξιδανικεύουμε στο μυαλό μας τις ανθρώπινες σχέσεις και να περιμένουμε από τον άλλον ό,τι ακριβώς φανταστήκαμε. Μόνο που οι άνθρωποι, δεν είναι μαριονέτες για να τους κρατάς και να του χειρίζεσαι όπως εσύ θέλεις. Έχουν δική τους προσωπικότητα, δικά τους συναισθήματα και, ναι! Πολλές φορές τα συναισθήματα αυτά, δεν ταιριάζουν με τα δικά μας. Όσο κι αν θα θέλαμε. Δεν είμαστε όλοι για όλους.
Έχεις μια σχέση, ερωτεύεσαι, περνάς καλά, χαμογελάς, κλαις. Ο σύντροφός σου αποφασίζει ότι δε θέλει να συνεχίσει άλλο. Είτε γιατί δε γουστάρει να στεναχωριέται, είτε γιατί του πέρασε ο έρωτας, είτε για πολλούς λόγους.
Είναι μαγκιά του που μπορεί να βρει τη δύναμη να σου πει την αλήθεια κατάμουτρα και να φύγει. Και, ξέρεις κάτι; Πρέπει κι εσύ να μάθεις να φεύγεις. Να φεύγεις από χλιαρές σχέσεις που δε σου ταιριάζουν.
Να φεύγεις από ανθρώπους που δεν έμαθαν να σε σέβονται. Από εκείνους που φοβήθηκαν να πουν «σ’ αγαπώ», από αυτούς που δεν τόλμησαν να ομολογήσουν τα συναισθήματά τους. Να φεύγεις από καταστάσεις που σε πονάνε. Δε χρειάζεται να συμβιβάζεσαι με τη μετριότητα.
Πολλοί άνθρωποι μένουν σε μία σχέση από ανασφάλεια, από φόβο πως δε θα βρουν κάποιον άλλον. Από το φόβο της μοναξιάς. Άλλοι, από λύπηση γιατί σκέφτονται πως είναι κρίμα να χωρίσουν μετά από τόσο καιρό. Κανείς δεν πρέπει να μένει με το ζόρι. Οι σχέσεις είναι γι αυτούς που θέλουν να είναι μαζί, όχι γι εκείνους που αναγκάζονται.
Δεν είναι αγγαρεία ο έρωτας. Σταμάτα να κλαις για κάποιον που δε θέλησε να σε κρατήσει δίπλα του. Μάθε να παλεύεις για ό,τι αγαπάς μα, πάνω απ’ όλα, μάθε να φεύγεις την κατάλληλη στιγμή. Δεν πρέπει να στριμώχνεσαι στη ζωή του άλλου. Αν θέλει να σου ανοίξει απλόχερα την αγκαλιά του και να σε βάλει στη ζωή του, θα το κάνει. Δε χρειάζεται να τσαλακώνεσαι διαρκώς για να χωράς κάτω από τις πόρτες και μέσα απ’ τις χαραμάδες.
Όταν κάτι δεν πάει καλά, προσπάθησε να το διορθώσεις μα, αν σε ενοχλεί, φύγε μακριά! Μην περιμένεις να σε διώχνουν, μάθε να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά. Να γίνεσαι χαλί για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, να ρίχνεις τον εγωισμό σου όταν χρειάζεται, αλλά όταν δεν τραβάει άλλο μια κατάσταση, να φεύγεις με αξιοπρέπεια κι όχι να σέρνεσαι.
Πόσα ζευγάρια ξαπλώνουν κάθε βράδυ κάτω απ’ τα σκεπάσματα, φοράνε τις πιτζάμες τους και κοιμούνται ο καθένας στην πλευρά του. Πόσοι γάμοι έχασαν τον ενδιαφέρον τους και παρέμειναν μαζί για τα τυπικά και για το θεαθήναι. Μα δεν είναι έτσι ο έρωτας. Δεν του αρέσουν τα υποκατάστατα και τα ψεύτικα. Γουστάρει την ένταση, την αυθεντικότητα, την τρέλα. Δε θέλει συμβιβασμούς.
Να μάθεις να φεύγεις από άδειες υποσχέσεις, από κενά βράδια που σου χαρίζουν την ηδονή της στιγμής κι ύστερα πάλι σε βυθίζουν στο μοναχικό εγώ σου.
Να μάθεις να ξεχωρίζεις ποιοι άνθρωποι πρέπει να μένουν στη ζωή σου. Μην αναλώνεσαι. Να φεύγεις αθόρυβα, κι ας λένε πως η σιωπή κάνει τον περισσότερο θόρυβο.
Να μάθεις ν’ αποχωρίζεσαι ανθρώπους που αγάπησες. Όσο δύσκολο κι είναι. Γιατί είναι κι όποιος λέει το αντίθετο, είναι δεινός ψεύτης. Αλλά πρέπει να μάθουμε πως δεν ορίζουμε εμείς τα συναισθήματα των άλλων και πως, καλώς ή κακώς, όλα έρχονται και φεύγουν σ’ αυτή τη ζωή.
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι διότι, να είσαι σίγουρος, πως αν γούσταρες να είσαι εκεί, θα ήξερες και τον λόγο. Να μάθεις να είσαι ειλικρινής κι όταν σου τελειώνει αυτό που νιώθεις να το λες στον άλλον. Να μην τον κοροϊδεύεις.
Να μάθεις να κοιτάς τον άλλον στα μάτια την ώρα που θα τον αποχαιρετάς. Να μη φοβάσαι μην πληγώσεις κάποιον με την αλήθεια σου. Η αλήθεια πάντα πονάει για αυτό και πολλοί την ντύνουν όπως τους συμφέρει, με φρουφρού κι αρώματα.
«Να μάθεις να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί απ’ τη μήτρα. Να φεύγεις απ’ όσα νόμιζες γι αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά»
Μια στιγμή πριν φύγω, θέλω κάτι ακόμα να σου πω.
Είναι μαχαίρι στην πληγή ο αποχωρισμός. Λεπίδα που εισχωρεί βαθιά στο δέρμα σου και σε γεμίζει αίματα και σημάδια που καίνε. Μα χίλιες φορές να πονέσεις μια και καλή παρά να έχεις κάποιον να σου ρίχνει αλάτι στην ίδια πληγή κάθε μέρα και να μην την αφήνει να επουλωθεί ποτέ.
Διαλέγεις και παίρνεις.
Δώρα Κουτσογιάννη, www.bluez.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου