Επιστρέφω σε σένα. Στον τόπο μου. Εκεί που τα ποτάμια έχουν πάντα νέρο και η γη είναι μόνιμα ανθισμένη.
Επιστρέφω στο όνειρο. Στο όνειρο που έγινε πραγματικότητα τη στιγμή που σε κράτησα ξάνα στα χέρια μου.
Κι είναι τόσο οικεία η μυρωδιά και το άγγιγμά σου που είναι σα να μη με άφησες ποτέ. Κι είναι πάντα η δίψα μου για σένα τόσο μεγάλη που τα χείλια μου θα μένουν για πάντα στεγνά.
Πάντα θα γυρνάω σε σένα για να ξεδιψάσω με το νερό του έρωτά σου. Κι ελπίζω να βρίσκω πάντα μια πόρτα διάπλατα ανοιχτή στον κήπο σου για να μπω.
Σε θέλω. Όπως ένα λουλούδι θέλει την άνοιξη. Όπως ο ουρανός τον ήλιο για να ξημερώσει κι όπως η νύχτα το φεγγάρι.
Επιστρέφω σε σένα για να αναπληρώσω όλες τις χαμένες στιγμές μας. Υπάρχει ακόμη χρόνος για μας. Υπάρχουν στιγμές που ακόμη δε ζήσαμε και περιμένουν καρτερικά και σιωπηλά το επόμενό μας συναπάντημα.
Η ζωή μας πολέμησε γιατί αρνηθήκαμε αυτό που νιώσαμε. Έριξε αγκάθια στο χώμα μας και σκέπασε μ' ομίχλη τους δρόμους μας για να μη βρίσκουμε ο ένας τον άλλο, για να μη βρίσκουμε την αλήθεια μας.
Μα τώρα βλέπουμε καθαρά. Είμαστε ο ένας για τον άλλο. Ο δρόμος για την επιστροφή είναι ανοιχτός, γεμάτος ροδοπέταλα και αστράφτει ο ήλιος σ' ένα καθαρό ουρανό. Φτάνει να μη χαθούμε ξανά σε φόβους και αμφιβολίες. Φτάνει να μην σκοτεινιάσουμε ξανά από εγωισμό.
Επιστρέφω! Κράτα την πόρτα του κήπου σου ανοιχτή.
Πράξια Αρέστη
Επιστρέφω στο όνειρο. Στο όνειρο που έγινε πραγματικότητα τη στιγμή που σε κράτησα ξάνα στα χέρια μου.
Κι είναι τόσο οικεία η μυρωδιά και το άγγιγμά σου που είναι σα να μη με άφησες ποτέ. Κι είναι πάντα η δίψα μου για σένα τόσο μεγάλη που τα χείλια μου θα μένουν για πάντα στεγνά.
Πάντα θα γυρνάω σε σένα για να ξεδιψάσω με το νερό του έρωτά σου. Κι ελπίζω να βρίσκω πάντα μια πόρτα διάπλατα ανοιχτή στον κήπο σου για να μπω.
Σε θέλω. Όπως ένα λουλούδι θέλει την άνοιξη. Όπως ο ουρανός τον ήλιο για να ξημερώσει κι όπως η νύχτα το φεγγάρι.
Επιστρέφω σε σένα για να αναπληρώσω όλες τις χαμένες στιγμές μας. Υπάρχει ακόμη χρόνος για μας. Υπάρχουν στιγμές που ακόμη δε ζήσαμε και περιμένουν καρτερικά και σιωπηλά το επόμενό μας συναπάντημα.
Η ζωή μας πολέμησε γιατί αρνηθήκαμε αυτό που νιώσαμε. Έριξε αγκάθια στο χώμα μας και σκέπασε μ' ομίχλη τους δρόμους μας για να μη βρίσκουμε ο ένας τον άλλο, για να μη βρίσκουμε την αλήθεια μας.
Μα τώρα βλέπουμε καθαρά. Είμαστε ο ένας για τον άλλο. Ο δρόμος για την επιστροφή είναι ανοιχτός, γεμάτος ροδοπέταλα και αστράφτει ο ήλιος σ' ένα καθαρό ουρανό. Φτάνει να μη χαθούμε ξανά σε φόβους και αμφιβολίες. Φτάνει να μην σκοτεινιάσουμε ξανά από εγωισμό.
Επιστρέφω! Κράτα την πόρτα του κήπου σου ανοιχτή.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου