Για να υπάρχει μία άγραφη τάξη στη ζωή μας, πολλές φορές τείνουμε να βάζουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Είναι οι κολλητοί, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι συγγενείς, ο έρωτας, οι συνάδελφοι κι η λίστα συνεχίζεται διαφορετική για τον καθένα.
Μέσα σε αυτές τις κατηγορίες υπάρχουν κι οι υποκατηγορίες ανθρώπων. Για παράδειγμα σε κάποιους απ’ αυτούς θα πάμε όταν χρειαστούμε συμβουλή, σε άλλους όταν θέλουμε να ξεφύγουμε, με κάποιους θα γελάσουμε μέχρι σκασμού, με άλλους εκνευριζόμαστε κι έτσι αυτόματα ο καθένας παίρνει ένα διαφορετικό ρόλο στη ζωή μας, σημαντικό ή ασήμαντο.
Ανάμεσα σ’ όλες αυτές τις υποκατηγορίες, υπάρχει και μία πολύ σημαντική που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξή μας. Είναι οι άνθρωποι που μας εμπνέουν με τα λόγια τους, που μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε όσο χαμηλά κι αν πέσουμε. Στην αντίπερα όχθη αυτών, βρίσκονται κι αυτοί που μας στραγγίζουν από συναίσθημα κι έμπνευση. Κι αυτό δε σημαίνει ότι γίνεται πάντα εσκεμμένα, ούτε απ’ τους μεν ούτε απ’ τους δε. Ποτέ, όμως, δεν πρέπει να το δεχόμαστε.
Το να φτάσουμε σ’ ένα σημείο όπου θα μπορούμε να επιλέγουμε ποιους θέλουμε να κρατάμε στη ζωή μας και ποιους όχι είναι αρκετά επώδυνο, όμως, η δύναμη της επιλογής είναι αυτή που θα καθορίσει τελικά το μέλλον και την ευτυχία μας.
Συνηθίζουμε ν’ ανεχόμαστε πολλές φορές συμπεριφορές από ανθρώπους που μας πίνουν την αυτοπεποίθηση όπως τα κουνούπια το αίμα μας, μόνο που κάποιες φορές οι άνθρωποι προκαλούν μόνιμη ζημιά. Τραβάμε σχέσεις και μοιράζουμε συγχωροχάρτια σ’ αυτούς που ρουφάνε τη θετική μας ενέργεια και μας μαραζώνουν για να μπορούν να ικανοποιούν τα κόμπλεξ και τα ψυχολογικά τους.
Κι όλα αυτά επειδή είμαστε αδύναμοι να τους διώξουμε. Επειδή μας ξεγελά το ενδεχόμενο που μας δίνουν ότι θ’ αλλάξουν, επειδή δε θέλουμε να έχουμε ακόμη μια αποτυχημένη σχέση στο βιογραφικό μας κι επειδή ίσως βαριόμαστε να το πάμε πάλι απ’ την αρχή.
Ναι, τους ανθρώπους πρέπει να τους αντικαθιστούμε, όταν αντί να γίνονται η κινητήριος δύναμή μας, γίνονται σφουγγάρια που απορροφούν το χαμόγελό μας και πρέπει να το κάνουμε χωρίς καμία ενοχή, γιατί έχουμε μόνο μία ζωή να ζήσουμε κι ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα για να τον χαραμίζουμε αδειάζοντας τον εαυτό μας και γεμίζοντας άλλους.
Όλες οι σχέσεις μας πρέπει να είναι ισότιμες ή τουλάχιστον να πλησιάζουν στο να είναι τέτοιες. Να δίνεις, για παράδειγμα, χαρά στον άνθρωπό σου και να παίρνεις ως αντάλλαγμα, δύναμη. Γενικώς, να επιβραβεύεσαι για όσα δίνεις αντί να επικρίνεσαι και να δέχεσαι πίσω άλλα πράγματα που έχεις ανάγκη.
Η ποιότητα των προσωπικών μας σχέσεων παίζει ρόλο στο καθετί στη ζωή μας. Αν στηριζόμαστε σε ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε καλά για το ποιοι είμαστε, που μας ενθαρρύνουν και μας εμπνέουν, τότε θα έχουμε τη δύναμη να παλέψουμε σε όλα τα κομμάτια της ζωής μας, όπως είναι το επαγγελματικό. Αν, όμως, γυρνάμε στο σπίτι για να βρούμε έναν μίζερο άνθρωπο γεμάτο αρνητικότητα ή αδιαφορία ή ακόμη χειρότερα και ζήλια, κάποια στιγμή θα βρεθούμε μαζί του στο βαθύ πηγάδι, στο οποίο πέφτει κι ο ίδιος.
Ας γίνουμε, λοιπόν, πρώτα δυνατοί μέσα μας κι ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας περισσότερο για να μπορούμε να έχουμε και τη δύναμη της επιλογής των ανθρώπων. Δεν είναι αποτυχία να χάνουμε ένα φίλο ή σύντροφο που μας ρίχνει συνεχώς ψυχολογικά. Αντίθετα, θα δούμε τα πάντα σιγά-σιγά ν’ αλλάζουν προς το καλύτερο αν καταφέρουμε ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτόν. Οι αρνητικοί άνθρωποι κι οι προβληματικές σχέσεις είναι σχεδόν πάντα η πηγή όλων των προβλημάτων αλλά και της δυστυχίας μας.
Τι θα κάνουμε, λοιπόν, γι’ αυτό;
Πραξια Αρέστη, pillowfights.gr
Μέσα σε αυτές τις κατηγορίες υπάρχουν κι οι υποκατηγορίες ανθρώπων. Για παράδειγμα σε κάποιους απ’ αυτούς θα πάμε όταν χρειαστούμε συμβουλή, σε άλλους όταν θέλουμε να ξεφύγουμε, με κάποιους θα γελάσουμε μέχρι σκασμού, με άλλους εκνευριζόμαστε κι έτσι αυτόματα ο καθένας παίρνει ένα διαφορετικό ρόλο στη ζωή μας, σημαντικό ή ασήμαντο.
Ανάμεσα σ’ όλες αυτές τις υποκατηγορίες, υπάρχει και μία πολύ σημαντική που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξή μας. Είναι οι άνθρωποι που μας εμπνέουν με τα λόγια τους, που μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε όσο χαμηλά κι αν πέσουμε. Στην αντίπερα όχθη αυτών, βρίσκονται κι αυτοί που μας στραγγίζουν από συναίσθημα κι έμπνευση. Κι αυτό δε σημαίνει ότι γίνεται πάντα εσκεμμένα, ούτε απ’ τους μεν ούτε απ’ τους δε. Ποτέ, όμως, δεν πρέπει να το δεχόμαστε.
Το να φτάσουμε σ’ ένα σημείο όπου θα μπορούμε να επιλέγουμε ποιους θέλουμε να κρατάμε στη ζωή μας και ποιους όχι είναι αρκετά επώδυνο, όμως, η δύναμη της επιλογής είναι αυτή που θα καθορίσει τελικά το μέλλον και την ευτυχία μας.
Συνηθίζουμε ν’ ανεχόμαστε πολλές φορές συμπεριφορές από ανθρώπους που μας πίνουν την αυτοπεποίθηση όπως τα κουνούπια το αίμα μας, μόνο που κάποιες φορές οι άνθρωποι προκαλούν μόνιμη ζημιά. Τραβάμε σχέσεις και μοιράζουμε συγχωροχάρτια σ’ αυτούς που ρουφάνε τη θετική μας ενέργεια και μας μαραζώνουν για να μπορούν να ικανοποιούν τα κόμπλεξ και τα ψυχολογικά τους.
Κι όλα αυτά επειδή είμαστε αδύναμοι να τους διώξουμε. Επειδή μας ξεγελά το ενδεχόμενο που μας δίνουν ότι θ’ αλλάξουν, επειδή δε θέλουμε να έχουμε ακόμη μια αποτυχημένη σχέση στο βιογραφικό μας κι επειδή ίσως βαριόμαστε να το πάμε πάλι απ’ την αρχή.
Ναι, τους ανθρώπους πρέπει να τους αντικαθιστούμε, όταν αντί να γίνονται η κινητήριος δύναμή μας, γίνονται σφουγγάρια που απορροφούν το χαμόγελό μας και πρέπει να το κάνουμε χωρίς καμία ενοχή, γιατί έχουμε μόνο μία ζωή να ζήσουμε κι ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα για να τον χαραμίζουμε αδειάζοντας τον εαυτό μας και γεμίζοντας άλλους.
Όλες οι σχέσεις μας πρέπει να είναι ισότιμες ή τουλάχιστον να πλησιάζουν στο να είναι τέτοιες. Να δίνεις, για παράδειγμα, χαρά στον άνθρωπό σου και να παίρνεις ως αντάλλαγμα, δύναμη. Γενικώς, να επιβραβεύεσαι για όσα δίνεις αντί να επικρίνεσαι και να δέχεσαι πίσω άλλα πράγματα που έχεις ανάγκη.
Η ποιότητα των προσωπικών μας σχέσεων παίζει ρόλο στο καθετί στη ζωή μας. Αν στηριζόμαστε σε ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε καλά για το ποιοι είμαστε, που μας ενθαρρύνουν και μας εμπνέουν, τότε θα έχουμε τη δύναμη να παλέψουμε σε όλα τα κομμάτια της ζωής μας, όπως είναι το επαγγελματικό. Αν, όμως, γυρνάμε στο σπίτι για να βρούμε έναν μίζερο άνθρωπο γεμάτο αρνητικότητα ή αδιαφορία ή ακόμη χειρότερα και ζήλια, κάποια στιγμή θα βρεθούμε μαζί του στο βαθύ πηγάδι, στο οποίο πέφτει κι ο ίδιος.
Ας γίνουμε, λοιπόν, πρώτα δυνατοί μέσα μας κι ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας περισσότερο για να μπορούμε να έχουμε και τη δύναμη της επιλογής των ανθρώπων. Δεν είναι αποτυχία να χάνουμε ένα φίλο ή σύντροφο που μας ρίχνει συνεχώς ψυχολογικά. Αντίθετα, θα δούμε τα πάντα σιγά-σιγά ν’ αλλάζουν προς το καλύτερο αν καταφέρουμε ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτόν. Οι αρνητικοί άνθρωποι κι οι προβληματικές σχέσεις είναι σχεδόν πάντα η πηγή όλων των προβλημάτων αλλά και της δυστυχίας μας.
Τι θα κάνουμε, λοιπόν, γι’ αυτό;
Πραξια Αρέστη, pillowfights.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου