Κανείς δεν ξεχνά αυτή τη ζάλη που λέγεται “έρωτας”. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει πως με τα χρόνια αυτή η ζάλη μετατρέπεται σε αγάπη. Και κάπου ανάμεσα σε αυτές τις θύμισες αυτό το συναίσθημα έχει το δικό του πρόσωπο στο μυαλό μας. Γιατί η πρώτη αγάπη, αν φάνηκες τυχερός, έμεινε κι τελευταία σου.
‘Ετσι κι εγώ, ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που ένιωσα πως η καρδιά μου φώναζε το όνομα του. Γιατί μου κράτησε το χέρι και προχωρήσαμε μαζί στη ζωή και σε όλα όσα νιώσαμε. Κι αυτή η γροθιά που σχηματίζαμε μαζί, όσο περνούσαν τα χρόνια, γινότανε σιδερένια. Τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να τη σπάσει. Γιατί όταν δυο άνθρωποι στέκονται γυμνοί με την αλήθεια τους ο ένας απέναντι στον άλλο, αφήνουν τα σημάδια τους εκτεθειμένα για να μπορέσει ο ένας να κατανοήσει τον άλλο. Λυπάμαι αλλά αυτό δεν είναι άλλο ένα δακρύβρεχτο γράμμα για χαμένες αγάπες και στιγμές. Είναι ένα γράμμα ελπίδας πως ανάμεσα στη θεατρική κοινωνία που ζούμε, υπάρχουν αυτοί που ακόμα δεν χρειάζονται οδηγίες για να δοθούν ολοκληρωτικά σε ένα άνθρωπο. Κι ας τσαλακωθούν, κι ας ματώσουν. Κανένας δεν μπορεί να ζήσει μονάχος.
Οι άνθρωποι «φτιάχτηκαν» για να βρουν το μαζί τους. Για να μοιράζονται μαζί με ακόμα μια ψυχή το βάρος αυτού του κόσμου. Κι είναι αλήθεια πραγματικά λυπηρό, να μην νιώσει κανείς σ αυτή τη σύντομη ζωή που ζούμε τη δίναμε του να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Κι ας μην έρθει ένα χαρούμενο τέλος. Ας μην έρθει αυτό που εμείς ορίζουμε σαν «επιθυμητή» κατάληξη. Τουλάχιστον είχαμε την τρέλα και την τόλμη να κλείσουμε τα μάτια και να προχωρήσουμε στο άγνωστο μ’αυτόν τον συνοδοιπόρο που διάλεξε η καρδιά μας.
Κι όταν τα χρόνια μας περάσουν και γκριζάρουν τα μαλλιά μας, κοιτώντας πίσω αυτή τη διαδρομή που χαράζουμε τώρα θα χαμογελάμε με νοσταλγία για αυτό που ζήσαμε.
Που νιώσαμε σ αυτή τη μικρή μας ζωή, αυτή τη τρέλα που λέγεται "έρωτας".
Χριστιάνα Παν.
‘Ετσι κι εγώ, ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που ένιωσα πως η καρδιά μου φώναζε το όνομα του. Γιατί μου κράτησε το χέρι και προχωρήσαμε μαζί στη ζωή και σε όλα όσα νιώσαμε. Κι αυτή η γροθιά που σχηματίζαμε μαζί, όσο περνούσαν τα χρόνια, γινότανε σιδερένια. Τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να τη σπάσει. Γιατί όταν δυο άνθρωποι στέκονται γυμνοί με την αλήθεια τους ο ένας απέναντι στον άλλο, αφήνουν τα σημάδια τους εκτεθειμένα για να μπορέσει ο ένας να κατανοήσει τον άλλο. Λυπάμαι αλλά αυτό δεν είναι άλλο ένα δακρύβρεχτο γράμμα για χαμένες αγάπες και στιγμές. Είναι ένα γράμμα ελπίδας πως ανάμεσα στη θεατρική κοινωνία που ζούμε, υπάρχουν αυτοί που ακόμα δεν χρειάζονται οδηγίες για να δοθούν ολοκληρωτικά σε ένα άνθρωπο. Κι ας τσαλακωθούν, κι ας ματώσουν. Κανένας δεν μπορεί να ζήσει μονάχος.
Οι άνθρωποι «φτιάχτηκαν» για να βρουν το μαζί τους. Για να μοιράζονται μαζί με ακόμα μια ψυχή το βάρος αυτού του κόσμου. Κι είναι αλήθεια πραγματικά λυπηρό, να μην νιώσει κανείς σ αυτή τη σύντομη ζωή που ζούμε τη δίναμε του να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Κι ας μην έρθει ένα χαρούμενο τέλος. Ας μην έρθει αυτό που εμείς ορίζουμε σαν «επιθυμητή» κατάληξη. Τουλάχιστον είχαμε την τρέλα και την τόλμη να κλείσουμε τα μάτια και να προχωρήσουμε στο άγνωστο μ’αυτόν τον συνοδοιπόρο που διάλεξε η καρδιά μας.
Κι όταν τα χρόνια μας περάσουν και γκριζάρουν τα μαλλιά μας, κοιτώντας πίσω αυτή τη διαδρομή που χαράζουμε τώρα θα χαμογελάμε με νοσταλγία για αυτό που ζήσαμε.
Που νιώσαμε σ αυτή τη μικρή μας ζωή, αυτή τη τρέλα που λέγεται "έρωτας".
Χριστιάνα Παν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου