Κυλάς μέσα στο σώμα μου. Πότε αργά και γλυκά, πότε γρήγορα και οδυνηρά. Σαν να παλεύεις να βγεις από κει μέσα αλλά δεν βρίσκεις την έξοδο. Τις έχει σφραγίσει όλες για τα καλά η καρδιά μου. Σε κρατάει αιχμάλωτο μέσα μου για να μπορεί ν' αναπνέει κανονικά, για να 'χει οξυγόνο.
Τη νύχτα που σε συνάντησα κάτι μέσα μου άλλαξε. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι, μετά δεν μπορούσα να το δεχτώ, μετά προσπάθησα να το πολεμήσω και μετά το άφησα να με κυριεύσει. Εσύ εισχώρησες σε κάθε κύτταρο του οργανισμού μου και με μετάλλαξες. Και καθώς άλλαζα μορφή, ένιωθα τον πόνο σαν υπερήρωας που ξέρει το πεπρωμένο του και δεν παλεύει πια να γλιτώσει ή να κρυφτεί.
Μόνο που εγώ καρδιά μου δεν είμαι υπερήρωας, δεν υπάρχουν και πολλά που μπορώ να αντέξω ως άνθρωπος. Ξέρω μόνο ό,τι εγώ θεωρώ φυσιολογικό. Δύο κανονικοί άνθρωποι πνευματικά και σωματικά δεμένοι σε μία κανονική σχέση. Πες με κλειστόμυαλη, πες με ιδιότροπη και τρελή. Εγώ σε ήθελα μόνο για μένα. Εμένα μου αρκούσε να είσαι δίπλα μου. Ξεχνούσα τον κόσμο κι ήθελα να τον ξεχνάς κι εσύ. Ήθελα να σου είμαι αρκετή. Από την πρώτη στιγμή που τα μάτια σου συνάντησαν τα δικά μου και έκαναν μια κρυφή συμφωνία για πάντα να λένε την αλήθεια. Τελικά δεν ήμασταν κανονικοί.
Γιατί καρδιά μου το τι νιώθω για σένα και το τι μπορώ να αντέξω ως άνθρωπος για να έχω ένα τόσο μικρό κομμάτι του εαυτού σου είναι δύο διαφορετικά πράγματα που δεν θα μπορούσα να στα εξηγήσω γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα με πίστευες ποτέ. Ούτε το πόσο σε αγαπώ, αλλά ούτε και πόσο ανίκανη είμαι να μην σε έχω ολοκληρωτικά.
Και τώρα ζεις μέσα μου χωρίς να θέλεις. Δεν φταίω εγώ. Με πιστεύεις; Πιστεύεις πως δεν ήταν δική μου επιλογή όλα αυτά; Εγώ δεν είχα ποτέ καμία επιλογή. Με καθοδηγούσε αυτό που ένιωθα για σένα. Ήμουν σαν μαριονέτα καθοδηγούμενη από έναν έρωτα που δεν επέλεξα ποτέ και που στο τέλος θα κατέστρεφε κάθε κύτταρο στο οποίο κατοικούσε για να απελευθερωθεί. Μπορείς να με πεις και ηρωίδα, μπορείς όμως να με πεις και χαζή ή αυτοκαταστροφική. Κάθε σημάδι που χάραξες στο σώμα μου είναι ακόμη φρέσκο και πονάει. Πονάει γαμώ το. Και η απουσία σου με κάνει να τα ξύνω ένα ένα για να κρατήσω τις αναμνήσεις ζωντανές. Για να σε κρατήσω εκεί χαραγμένο με αίμα πάνω μου, μέχρι που να μην αντέχω πια.
Πράξια Αρέστη
Τη νύχτα που σε συνάντησα κάτι μέσα μου άλλαξε. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι, μετά δεν μπορούσα να το δεχτώ, μετά προσπάθησα να το πολεμήσω και μετά το άφησα να με κυριεύσει. Εσύ εισχώρησες σε κάθε κύτταρο του οργανισμού μου και με μετάλλαξες. Και καθώς άλλαζα μορφή, ένιωθα τον πόνο σαν υπερήρωας που ξέρει το πεπρωμένο του και δεν παλεύει πια να γλιτώσει ή να κρυφτεί.
Μόνο που εγώ καρδιά μου δεν είμαι υπερήρωας, δεν υπάρχουν και πολλά που μπορώ να αντέξω ως άνθρωπος. Ξέρω μόνο ό,τι εγώ θεωρώ φυσιολογικό. Δύο κανονικοί άνθρωποι πνευματικά και σωματικά δεμένοι σε μία κανονική σχέση. Πες με κλειστόμυαλη, πες με ιδιότροπη και τρελή. Εγώ σε ήθελα μόνο για μένα. Εμένα μου αρκούσε να είσαι δίπλα μου. Ξεχνούσα τον κόσμο κι ήθελα να τον ξεχνάς κι εσύ. Ήθελα να σου είμαι αρκετή. Από την πρώτη στιγμή που τα μάτια σου συνάντησαν τα δικά μου και έκαναν μια κρυφή συμφωνία για πάντα να λένε την αλήθεια. Τελικά δεν ήμασταν κανονικοί.
Γιατί καρδιά μου το τι νιώθω για σένα και το τι μπορώ να αντέξω ως άνθρωπος για να έχω ένα τόσο μικρό κομμάτι του εαυτού σου είναι δύο διαφορετικά πράγματα που δεν θα μπορούσα να στα εξηγήσω γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα με πίστευες ποτέ. Ούτε το πόσο σε αγαπώ, αλλά ούτε και πόσο ανίκανη είμαι να μην σε έχω ολοκληρωτικά.
Και τώρα ζεις μέσα μου χωρίς να θέλεις. Δεν φταίω εγώ. Με πιστεύεις; Πιστεύεις πως δεν ήταν δική μου επιλογή όλα αυτά; Εγώ δεν είχα ποτέ καμία επιλογή. Με καθοδηγούσε αυτό που ένιωθα για σένα. Ήμουν σαν μαριονέτα καθοδηγούμενη από έναν έρωτα που δεν επέλεξα ποτέ και που στο τέλος θα κατέστρεφε κάθε κύτταρο στο οποίο κατοικούσε για να απελευθερωθεί. Μπορείς να με πεις και ηρωίδα, μπορείς όμως να με πεις και χαζή ή αυτοκαταστροφική. Κάθε σημάδι που χάραξες στο σώμα μου είναι ακόμη φρέσκο και πονάει. Πονάει γαμώ το. Και η απουσία σου με κάνει να τα ξύνω ένα ένα για να κρατήσω τις αναμνήσεις ζωντανές. Για να σε κρατήσω εκεί χαραγμένο με αίμα πάνω μου, μέχρι που να μην αντέχω πια.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου