Μέχρι εκεί μπορούσες να δώσεις. Όχι γενικά. Σε μένα. Για μένα. Σε άλλους δίνεις πολλά περισσότερα. Αυτό σκέφτομαι πια όταν σε σκέφτομαι. Και μία πίκρα την έχω ρε μάτια μου γιατί εγώ για σένα μπορούσα τα πάντα. Δεν έβαζα ποτέ όρια σε αυτά που ένιωθα. Αν μου έλεγες να πεθάνω για σένα θα το έκανα. Αν μου έλεγες να ζήσω μαζί σου με μία κουβέρτα και τ' αστέρια μόνο πάνω από το κεφάλι μας και πάλι θα το έκανα. Φτάνει να με κρατούσες αγκαλιά.
Εσύ; Εσύ δεν μπορούσες να κάνεις ούτε ένα βήμα παραπάνω από τη ζώνη ασφαλείας σου. Δεν ήθελες. Είχες πολλά να χάσεις και πολύ λίγα να κερδίσεις από μένα. Την ίδια ώρα που τα μάτια σου μ' εκλιπαρούσαν να μείνω, τα λόγια σου με έσπρωχναν στον γκρεμό. Έβαλες φραγμούς στα αισθήματά σου για να μην σου τρέχουν ανεξέλεγκτα, μηπως και με βρουν για να με αγαπήσουν.
Δεν ήθελες μάτια μου να μ' αγαπήσεις. Γιατί; Πόσο λίγο ήταν για σένα αυτό που είχα να δώσω; Πόσο λάθος ήμουν;
Μέχρι εκεί μπορούσες τελικά. Γι' αυτό φεύγω. Φεύγω γιατί κατάλαβα ότι τα τείχη σου δεν πέφτουν ούτε με μία ζωή πολιορκίας. Και μία ζωή έχω. Δεν έχω δεύτερη. Και πρέπει να την ζήσω για να μην κοιτάξω πίσω μετά και να θυμάμαι μόνο πόνο κι ένα δωμάτιο άδειο. Δεν κουράστηκα να παλεύω για σένα. Όμως δεν μπορώ άλλο να δίνω μόνη μου όλες τις μάχες και πάντα να χάνω. Έχω ξεμείνει από αποθέματα και μου δίνεις λίγες μόνο σταγόνες ελπίδας. Δε μου αρκούν για ν' αντέξω.
Αυτό ήσουν για μένα. Ένα "μέχρι εκεί μπορούσες". Και σήμερα το κατανοώ απόλυτα. Ο καθένας βάζει τις δικές του προτεραιότητες και παλεύει γι' αυτά που θεωρεί πιο σημαντικά. Έχω εξάλλου μάθει ότι δεν υπάρχει "δεν μπορώ" στη ζωή. Υπάρχει το "δεν μπορώ για σένα". Υπήρχαν λοιπόν πάντα οι άλλοι στη ζωή σου, που λένε παρεμπιπτόντως ότι είσαι καλό παιδί κι εγώ κάπου στο τέλος που σε γνώρισα μόνο μέσα από τις φυγές σου.
Λοιπόν, μάτια μου σου διευκολύνω τη θέση σου και φεύγω. Δεν είχες ούτε το θάρρος να με διώξεις μέχρι που σ' ανάγκασα να το κάνεις. Τώρα ξέρω ότι μέχρι εκεί μπορούσες και σου λέω ευχαριστώ ακόμη και γι' αυτά τα λίγα που μου έδωσες και για μένα σήμαιναν τόσα πολλά.
Πράξια Αρέστη
Εσύ; Εσύ δεν μπορούσες να κάνεις ούτε ένα βήμα παραπάνω από τη ζώνη ασφαλείας σου. Δεν ήθελες. Είχες πολλά να χάσεις και πολύ λίγα να κερδίσεις από μένα. Την ίδια ώρα που τα μάτια σου μ' εκλιπαρούσαν να μείνω, τα λόγια σου με έσπρωχναν στον γκρεμό. Έβαλες φραγμούς στα αισθήματά σου για να μην σου τρέχουν ανεξέλεγκτα, μηπως και με βρουν για να με αγαπήσουν.
Δεν ήθελες μάτια μου να μ' αγαπήσεις. Γιατί; Πόσο λίγο ήταν για σένα αυτό που είχα να δώσω; Πόσο λάθος ήμουν;
Μέχρι εκεί μπορούσες τελικά. Γι' αυτό φεύγω. Φεύγω γιατί κατάλαβα ότι τα τείχη σου δεν πέφτουν ούτε με μία ζωή πολιορκίας. Και μία ζωή έχω. Δεν έχω δεύτερη. Και πρέπει να την ζήσω για να μην κοιτάξω πίσω μετά και να θυμάμαι μόνο πόνο κι ένα δωμάτιο άδειο. Δεν κουράστηκα να παλεύω για σένα. Όμως δεν μπορώ άλλο να δίνω μόνη μου όλες τις μάχες και πάντα να χάνω. Έχω ξεμείνει από αποθέματα και μου δίνεις λίγες μόνο σταγόνες ελπίδας. Δε μου αρκούν για ν' αντέξω.
Αυτό ήσουν για μένα. Ένα "μέχρι εκεί μπορούσες". Και σήμερα το κατανοώ απόλυτα. Ο καθένας βάζει τις δικές του προτεραιότητες και παλεύει γι' αυτά που θεωρεί πιο σημαντικά. Έχω εξάλλου μάθει ότι δεν υπάρχει "δεν μπορώ" στη ζωή. Υπάρχει το "δεν μπορώ για σένα". Υπήρχαν λοιπόν πάντα οι άλλοι στη ζωή σου, που λένε παρεμπιπτόντως ότι είσαι καλό παιδί κι εγώ κάπου στο τέλος που σε γνώρισα μόνο μέσα από τις φυγές σου.
Λοιπόν, μάτια μου σου διευκολύνω τη θέση σου και φεύγω. Δεν είχες ούτε το θάρρος να με διώξεις μέχρι που σ' ανάγκασα να το κάνεις. Τώρα ξέρω ότι μέχρι εκεί μπορούσες και σου λέω ευχαριστώ ακόμη και γι' αυτά τα λίγα που μου έδωσες και για μένα σήμαιναν τόσα πολλά.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου