Θα ήθελα αυτό το τραγούδι που άκουγα σε κάθε φυγή σου να το ακούσω σήμερα για τελευταία φορά. Θέλω οι δικαιολογίες και τα ψέματα να τελειώσουν. Δε θέλω πια να νιώθω ότι φταίω για όλα. Θέλω να μην ξαναρθείς γιατί πια ξέρω ότι θα είναι μόνο για να ξαναφύγεις. Ξέρω ότι δεν έχεις επιλογή. Ότι δεν έχουμε επιλογή. Δε σε κατηγορώ για τίποτα πια. Είναι πια αργά για τέτοια. Είναι που δε θέλω πια να ρωτάω τον εαυτό μου αν με αγαπάς, δε θέλω να εκλιπαρώ τις λέξεις να βγουν από το στόμα σου. Δε θέλω να μην ξέρω αν αυτή ήταν η τελευταία φορά που κάναμε έρωτα.
Θέλω έναν άνθρωπο που να με κάνει να νιώθω ότι θέλει πάνω απ' όλα εμένα. Να μοιράζεται μαζί του τους προβληματισμούς και τις έγνοιες του. Να μου μιλά ανοιχτά και να με ακούει χωρίς να με κρίνει. Να μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες του. Nα με θέλει μέσα του ξανά και ξανά. Και θα ήθελα πολύ αυτός να ήσουν εσύ... Όμως, δεν είσαι.
4 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα. Τόση ώρα κρατάει το τραγούδι που τόσες φορές σου αφιέρωσα μήπως και λίγο καταλάβεις πως νιώθω. Τόση ώρα μόνο χρειάζεται μία μεγάλη αγάπη για να τελειώσει. Σιωπή, σιωπή, σιωπή, ένα δύο μηνύματα, αφού τα λόγια στέρεψαν και οι καβγάδες δεν βγάζουν πια πουθενά και η αυλαία πέφτει. Δεν θα με ψάξεις, δε θα σε ψάξω. Θα το παίξουμε ανώτεροι. Θα πούμε ότι θα είμαστε φίλοι. Θα πούμε ψέματα και πάλι!
Ποτέ δεν ήμουν φίλη σου και ποτέ δε θα γίνω γιατί μου είναι δύσκολο να κάθεσαι τόσο κοντά μου και να μην απλώνω τα χέρια μου να σε αγγίξω, να μυρίζομαι την κολόνια σου και να μη θέλω να τραβήξω μία πιο κοντινή τζούρα από το λαιμό σου.
Γι' αυτό ας βριστούμε. Ας δώσουμε το τέλος που μας αρμόζει. Ένα τέλος δυνατό, έτσι όπως έζησα αυτή τη σχέση. Ένα τέλος που να φωνάζει ότι ο έρωτας πολλές φορές δεν είναι αρκετός, ότι η φιλία δεν μπορεί να χωρέσει τόσα συναισθήματα. Ο έρωτας δε γίνεται φιλία. Ο αληθινός έρωτας πεθαίνει στο άκουσμα της λέξης "φιλία". Δώσε λοιπόν, ένα τέλος που να μην έχει άλλη αρχή. Μόνο εσύ μπορείς. Εσύ που ήσουν πάντα ο πιο δυνατός. Εσύ που θεωρείς τους έρωτες μία σκέτη, αργόσχολη μαλακία. Εσύ που πάντα στρίμωχνες όσα ένιωθες στην πιο μικρή γωνιά.
Αφού δεν μ' αγαπάς, δώσε μας τουλάχιστον το τέλος που μας αρμόζει. Το οριστικό...
Ποτέ δεν ήμουν φίλη σου και ποτέ δε θα γίνω γιατί μου είναι δύσκολο να κάθεσαι τόσο κοντά μου και να μην απλώνω τα χέρια μου να σε αγγίξω, να μυρίζομαι την κολόνια σου και να μη θέλω να τραβήξω μία πιο κοντινή τζούρα από το λαιμό σου.
Γι' αυτό ας βριστούμε. Ας δώσουμε το τέλος που μας αρμόζει. Ένα τέλος δυνατό, έτσι όπως έζησα αυτή τη σχέση. Ένα τέλος που να φωνάζει ότι ο έρωτας πολλές φορές δεν είναι αρκετός, ότι η φιλία δεν μπορεί να χωρέσει τόσα συναισθήματα. Ο έρωτας δε γίνεται φιλία. Ο αληθινός έρωτας πεθαίνει στο άκουσμα της λέξης "φιλία". Δώσε λοιπόν, ένα τέλος που να μην έχει άλλη αρχή. Μόνο εσύ μπορείς. Εσύ που ήσουν πάντα ο πιο δυνατός. Εσύ που θεωρείς τους έρωτες μία σκέτη, αργόσχολη μαλακία. Εσύ που πάντα στρίμωχνες όσα ένιωθες στην πιο μικρή γωνιά.
Αφού δεν μ' αγαπάς, δώσε μας τουλάχιστον το τέλος που μας αρμόζει. Το οριστικό...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου