Όταν βρίσκεσαι σε αναμονή είναι λες κι ο χρόνος σταματά. Είναι σαν να μην συμβαίνει τίποτα γύρω σου, ή τουλάχιστον τίποτα σημαντικό που να του δίνεις σημασία. Χωρίς να το ξέρεις, αφήνεις ανθρώπους να σε προσπεράσουν που ίσως υπό άλλες συνθήκες να έβρισκαν λίγο χώρο στη ζωή σου, αφήνεις στιγμές που ίσως εξελίσσονταν σε σημαντικές να χάνονται και ότι πριν αισθανόσουν έντονα, πλέον δεν σου προκαλεί καμία συγκίνηση.
Είναι όπως το να χτυπάς επίμονα το τηλέφωνο σε κάποιον σημαντικό κι αυτός να σε βάζει συνέχεια σε αναμονή επειδή μιλάει με κάποιον άλλο και παρόλο που εσύ πνίγεσαι να του μιλήσεις αυτός δεν μπορεί να το ξέρει γιατί σ' αυτόν ο ήχος της κλήσης χτυπάει πάντα το ίδιο. Ίσως και στις πολλές φορές που του χτυπάς να έχει καταλάβει ότι τον χρειάζεσαι, όμως και πάλι να επιλέγει να μιλά με το άλλο άτομο, παρά να το κλείσει για να απαντήσει στο κάλεσμά σου.
Από τη στιγμή που περιμένεις κάποιον, σημαίνει ότι στη ζωή αυτού δεν είσαι προτεραιότητα. Αυτό είναι δεδομένο παρόλο που οι λόγοι μπορεί να είναι ουσιαστικοί και πραγματικοί ή ασήμαντοι. Είσαι πάντα σε αναμονή γιατί αυτό το άτομο επιλέγει να κάνει κάτι άλλο, με κάποιους άλλους, από το να βρίσκεται μαζί σου ή αναγκαστικά σε βάζει σε μια άκρη της καθημερινότητας του γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το θέμα είναι εσύ επιλέγεις να περιμένεις; Κι αν επιλέξεις να τον περιμένεις για πόσο θα κρατηθείς χωρίς να λυγίσεις;
Εγώ επέλεξα να σε περιμένω. Επιλέγω να σε περιμένω κάθε λεπτό, κάθε ώρα και κάθε μέρα της ζωής μου. Και αυτόματα η επιλογή μου αυτή βάζει σε sleeping mode όλες τις άλλες λειτουργίες μου. Μοιάζω λίγο πολύ με ένα ζόμπι που περιπλανιέται άσκοπα σε μία έρημη πόλη και κάνει τα βασικά για να ζει. Τρώει, κοιμάται, ξυπνά, πλένεται δουλεύει... και κάνει τα πάντα μηχανικά μέχρι να έλθει εκείνη η στιγμή που θα σε συναντήσει. Που θα σε συναντήσω.
Και ακόμη δεν έχω καταλήξει στο αν όλος αυτός ο χρόνος που σε περιμένω είναι χαμένος χρόνος τελικά. Εσύ σίγουρα δεν θα ήθελες αυτό για μένα. Θα ήθελες να περνάω καλά, να είμαι ευτυχισμένη, πάντα περιμένοντας σε. Όμως περνάω αρκετές ώρες βυθισμένη μέσα σε "γιατί", "πώς" και "πότε". Γιατί δεν είσαι ποτέ εδώ, πώς θα σε φέρω πιο κοντά μου, πότε θα σε δω; Ερωτήματα αυτά και άλλα της αναμονής.
Όταν τελικά μετά από μέρες ή και μήνες σε δω μπροστά μου όλα αυτά τα ερωτήματα σβήνουν, όλα τα παράπονα και όλα τα νεύρα χάνονται. Όλες οι υποσχέσεις που έδινα στον εαυτό μου ότι δεν θα σε περιμένω πια, καταρρέουν εύκολα μπροστά στα μάτια μου σαν αμμόλοφοι από τον αέρα. Γιατί τελικά βλέποντας σε, ξέρω ότι όλη αυτή αναμονή άξιζε γι' αυτή τη στιγμή. Δεν πήγε καθόλου χαμένος ο χρόνος μου, αφού είσαι μπροστά μου. Και τι άλλο αξίζει περισσότερο ή είναι πιο αληθινό από σένα και μένα;
Μια μέρα θα το δεις κι εσύ αυτό όπως το βλέπω κι εγώ και πλέον ξέρω ότι όποτε και να έρθει αυτή η στιγμή θα είμαι πάλι εκεί για να σε περιμένω και να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου για μια τελευταία φορά και παντοτινή.
Είναι όπως το να χτυπάς επίμονα το τηλέφωνο σε κάποιον σημαντικό κι αυτός να σε βάζει συνέχεια σε αναμονή επειδή μιλάει με κάποιον άλλο και παρόλο που εσύ πνίγεσαι να του μιλήσεις αυτός δεν μπορεί να το ξέρει γιατί σ' αυτόν ο ήχος της κλήσης χτυπάει πάντα το ίδιο. Ίσως και στις πολλές φορές που του χτυπάς να έχει καταλάβει ότι τον χρειάζεσαι, όμως και πάλι να επιλέγει να μιλά με το άλλο άτομο, παρά να το κλείσει για να απαντήσει στο κάλεσμά σου.
Από τη στιγμή που περιμένεις κάποιον, σημαίνει ότι στη ζωή αυτού δεν είσαι προτεραιότητα. Αυτό είναι δεδομένο παρόλο που οι λόγοι μπορεί να είναι ουσιαστικοί και πραγματικοί ή ασήμαντοι. Είσαι πάντα σε αναμονή γιατί αυτό το άτομο επιλέγει να κάνει κάτι άλλο, με κάποιους άλλους, από το να βρίσκεται μαζί σου ή αναγκαστικά σε βάζει σε μια άκρη της καθημερινότητας του γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το θέμα είναι εσύ επιλέγεις να περιμένεις; Κι αν επιλέξεις να τον περιμένεις για πόσο θα κρατηθείς χωρίς να λυγίσεις;
Εγώ επέλεξα να σε περιμένω. Επιλέγω να σε περιμένω κάθε λεπτό, κάθε ώρα και κάθε μέρα της ζωής μου. Και αυτόματα η επιλογή μου αυτή βάζει σε sleeping mode όλες τις άλλες λειτουργίες μου. Μοιάζω λίγο πολύ με ένα ζόμπι που περιπλανιέται άσκοπα σε μία έρημη πόλη και κάνει τα βασικά για να ζει. Τρώει, κοιμάται, ξυπνά, πλένεται δουλεύει... και κάνει τα πάντα μηχανικά μέχρι να έλθει εκείνη η στιγμή που θα σε συναντήσει. Που θα σε συναντήσω.
Και ακόμη δεν έχω καταλήξει στο αν όλος αυτός ο χρόνος που σε περιμένω είναι χαμένος χρόνος τελικά. Εσύ σίγουρα δεν θα ήθελες αυτό για μένα. Θα ήθελες να περνάω καλά, να είμαι ευτυχισμένη, πάντα περιμένοντας σε. Όμως περνάω αρκετές ώρες βυθισμένη μέσα σε "γιατί", "πώς" και "πότε". Γιατί δεν είσαι ποτέ εδώ, πώς θα σε φέρω πιο κοντά μου, πότε θα σε δω; Ερωτήματα αυτά και άλλα της αναμονής.
Όταν τελικά μετά από μέρες ή και μήνες σε δω μπροστά μου όλα αυτά τα ερωτήματα σβήνουν, όλα τα παράπονα και όλα τα νεύρα χάνονται. Όλες οι υποσχέσεις που έδινα στον εαυτό μου ότι δεν θα σε περιμένω πια, καταρρέουν εύκολα μπροστά στα μάτια μου σαν αμμόλοφοι από τον αέρα. Γιατί τελικά βλέποντας σε, ξέρω ότι όλη αυτή αναμονή άξιζε γι' αυτή τη στιγμή. Δεν πήγε καθόλου χαμένος ο χρόνος μου, αφού είσαι μπροστά μου. Και τι άλλο αξίζει περισσότερο ή είναι πιο αληθινό από σένα και μένα;
Μια μέρα θα το δεις κι εσύ αυτό όπως το βλέπω κι εγώ και πλέον ξέρω ότι όποτε και να έρθει αυτή η στιγμή θα είμαι πάλι εκεί για να σε περιμένω και να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου για μια τελευταία φορά και παντοτινή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου