Ξέρω, νομίζεις ότι φοβάμαι τις φυγές σου. Γι' αυτό και κάθε φορά προσπαθείς να μου τις κρύψεις. Τάχα για να μην με πληγώσεις. Μα εγώ τις ξέρω τις φυγές σου. Τις προβλέπω πια. Και ναι λίγο φοβάμαι που θα πρέπει και πάλι το σώμα μου να ξεσυνηθίσει να σε έχει αγκαλιά. Που δεν θα μπορώ μέσα στην απλότητα αυτή και την ησυχία να σε γευτώ και πάλι.
Όμως κάτι δεν κατάλαβες καλά κι ίσως φταίω γι' αυτό εγώ. Δεν είναι τις φυγές σου αυτές που φοβάμαι περισσότερο. Αυτές τις έχω συνηθίσει. Με τίποτα όμως δεν μπορώ να συνηθίσω τις σιωπές σου. Με τίποτα. Φοβάμαι όλα αυτά που δεν μου λες και πάλι δήθεν για να μην με πληγώσεις. Θέλω να ξέρω. Θέλω να ακούω την αλήθεια από το στόμα σου κι ας είναι σκληρή κι ασήκωτη. Είναι σίγουρα καλύτερη από τη σιωπή σου. Δεν θέλω να φεύγεις στα κρυφά. Δεν θέλω να μου μιλάς επειδή με λυπάσαι. Δεν θέλω να περιμένω με τις μέρες για μία σου λέξη. Θέλω να μου λες: "τώρα φεύγω. Μην με περιμένεις. Μην με ψάχνεις. τώρα φεύγω". Θέλω να ξέρω τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις για μένα και γι' αυτό το τόσο περίπλοκο "εμείς".
Με πνίγει που δεν μπορώ να ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου, κι ας είμαι μέσα σ' αυτό μόνο μία μικρή κουκκίδα. Κι ας μην είμαι τίποτα για σένα, θέλω να το ακούσω. Να το ξέρω. Κι αν πάλι με αγαπάς. Κι αυτό να μου το πεις. Αν με νοιάζεσαι κι αυτό να το πεις. Γιατί να μην νιώσω κι εγώ έστω για λίγο την ευτυχία αυτή του να θέλεις να είσαι μαζί μου; Του να θέλεις να με αγγίζεις και να μου μιλάς. Γιατί να μην μπορώ να ακούσω πια από το στόμα σου όλα αυτά τα όμορφα που ξεστόμιζες κάποτε αυθόρμητα και ποτέ δεν πίστεψα. Τα θυμάμαι όμως. Τα κρατάω ευαγγέλιο. Εδώ κοντά στην καρδιά τα κρατάω σαν μια ευχή που περιμένει κανείς να πραγματοποιηθεί.
Δεν σε θέλω μόνο για μένα. Μην με παρεξηγείς. Κάτι τόσο όμορφο και τόσο ελεύθερο όσο εσύ θα ήταν εγωιστικό να το κρατούσα μόνο για την πάρτη μου. Θέλω όμως όσο είσαι μαζί μου να νιώθεις. Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν νιώθουν. Τους φοβάμαι και τους λυπάμαι. Κι αυτούς περισσότερο από τις φυγές σου.
Δεν έχω δικαίωμα να σου ζητήσω να μείνεις ένα βράδυ μαζί μου. Όμως νομίζω έχω δικαίωμα μετά από τόσο καιρό να σου ζητάω την αλήθεια. Κάνε μου αυτή τη χάρη μόνο. Να μου μιλάς. Να μου τα λες όλα στα μούτρα και ξεκάθαρα. Είναι τόσο δύσκολο τελικά; Μήπως δεν το αξίζω; Μήπως μου αξίζει να μην ξέρω πότε εννοείς όσα λες και πότε όχι; Να μην ξέρω αν αυτή τη φορά έφυγες για τα καλά ή αν θα επιστρέψεις μετά από καιρό. Αν μου μιλάς μόνο από κάποια ανάγκη ή αν μου ρίχνεις έτσι κάποτε λίγες λέξεις για να μη με στεναχωρήσεις;
Πόσο δύσκολο είναι να μ' αγαπήσεις τελικά; Και πόσο πιο δύσκολο είναι να μου το πεις;
Όμως κάτι δεν κατάλαβες καλά κι ίσως φταίω γι' αυτό εγώ. Δεν είναι τις φυγές σου αυτές που φοβάμαι περισσότερο. Αυτές τις έχω συνηθίσει. Με τίποτα όμως δεν μπορώ να συνηθίσω τις σιωπές σου. Με τίποτα. Φοβάμαι όλα αυτά που δεν μου λες και πάλι δήθεν για να μην με πληγώσεις. Θέλω να ξέρω. Θέλω να ακούω την αλήθεια από το στόμα σου κι ας είναι σκληρή κι ασήκωτη. Είναι σίγουρα καλύτερη από τη σιωπή σου. Δεν θέλω να φεύγεις στα κρυφά. Δεν θέλω να μου μιλάς επειδή με λυπάσαι. Δεν θέλω να περιμένω με τις μέρες για μία σου λέξη. Θέλω να μου λες: "τώρα φεύγω. Μην με περιμένεις. Μην με ψάχνεις. τώρα φεύγω". Θέλω να ξέρω τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις για μένα και γι' αυτό το τόσο περίπλοκο "εμείς".
Με πνίγει που δεν μπορώ να ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου, κι ας είμαι μέσα σ' αυτό μόνο μία μικρή κουκκίδα. Κι ας μην είμαι τίποτα για σένα, θέλω να το ακούσω. Να το ξέρω. Κι αν πάλι με αγαπάς. Κι αυτό να μου το πεις. Αν με νοιάζεσαι κι αυτό να το πεις. Γιατί να μην νιώσω κι εγώ έστω για λίγο την ευτυχία αυτή του να θέλεις να είσαι μαζί μου; Του να θέλεις να με αγγίζεις και να μου μιλάς. Γιατί να μην μπορώ να ακούσω πια από το στόμα σου όλα αυτά τα όμορφα που ξεστόμιζες κάποτε αυθόρμητα και ποτέ δεν πίστεψα. Τα θυμάμαι όμως. Τα κρατάω ευαγγέλιο. Εδώ κοντά στην καρδιά τα κρατάω σαν μια ευχή που περιμένει κανείς να πραγματοποιηθεί.
Δεν σε θέλω μόνο για μένα. Μην με παρεξηγείς. Κάτι τόσο όμορφο και τόσο ελεύθερο όσο εσύ θα ήταν εγωιστικό να το κρατούσα μόνο για την πάρτη μου. Θέλω όμως όσο είσαι μαζί μου να νιώθεις. Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν νιώθουν. Τους φοβάμαι και τους λυπάμαι. Κι αυτούς περισσότερο από τις φυγές σου.
Δεν έχω δικαίωμα να σου ζητήσω να μείνεις ένα βράδυ μαζί μου. Όμως νομίζω έχω δικαίωμα μετά από τόσο καιρό να σου ζητάω την αλήθεια. Κάνε μου αυτή τη χάρη μόνο. Να μου μιλάς. Να μου τα λες όλα στα μούτρα και ξεκάθαρα. Είναι τόσο δύσκολο τελικά; Μήπως δεν το αξίζω; Μήπως μου αξίζει να μην ξέρω πότε εννοείς όσα λες και πότε όχι; Να μην ξέρω αν αυτή τη φορά έφυγες για τα καλά ή αν θα επιστρέψεις μετά από καιρό. Αν μου μιλάς μόνο από κάποια ανάγκη ή αν μου ρίχνεις έτσι κάποτε λίγες λέξεις για να μη με στεναχωρήσεις;
Πόσο δύσκολο είναι να μ' αγαπήσεις τελικά; Και πόσο πιο δύσκολο είναι να μου το πεις;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου