Πέρασαν κιόλας 7 μήνες από τότε που συναντηθήκαμε μόνοι εμείς οι δυο; Χωρίς τρίτους και περιττούς. Χωρίς παρεμβολές. Δεν ξέρω, ίσως είναι και λιγότεροι ή περισσότεροι. Δεν μετρούσα ποτέ το χρόνο μαζί σου γιατί δεν ήξερα από που άρχιζε αυτή η σχέση και που τέλειωνε. Για σένα είχε σίγουρα τελειώσει πολύ πριν. Ίσως και να μην άρχισε καν.
Οι ζωές μας άλλαξαν και μαζί τους τα σκηνικά και οι άνθρωποι. Για σένα η απώλεια μικρή, για μένα τεράστια. Έχασες εμένα και κέρδισες άλλα τόσα. Έχασα εσένα και έχασα άλλα τόσα.
Και σκεφτόμουν σήμερα αν έχει απομείνει κάτι που να θυμίζει εμάς τους δυο. Μια απόδειξη που να λέει ότι κάποτε νοιαστήκαμε ο ένας για τον άλλο, ότι υπήρξαμε μαζί.
Και τότε θυμήθηκα αυτή τη φωτογραφία. Τη μοναδική που είμαστε μαζί. Ποζάρουμε στο φακό, με κρατάς απ' τη μέση. Είμαι χαρούμενη, έχεις μια γλυκάδα στα μάτια. Δεν ξέραμε και πολύ καλά ο ένας τον άλλο τότε και τελικά ποτέ δεν μάθαμε ο ένας τον άλλο κι ας γνωριζόμαστε χρόνια. Ίσως βέβαια και να μάθαμε και γι' αυτό δεν προχωρήσαμε. Δεν ήμουν αυτό που έψαχνες, δεν ήσουν αυτό που έψαχνα, όμως χαζούλη σε αγαπούσα. Στοιχηματίζω πως καμία δεν σε ήθελε ποτέ όσο εγώ. Ακόμα σε αγαπώ κι ας φοβάμαι τόσο. Πόσο θέλω να το πιστέψεις αυτό...
Και τώρα κοιτάω αυτή τη φωτογραφία και λέω "γαμώ το ταιριάζαμε πολύ. είμαστε τόσο ωραίοι μαζί. πώς γίνεται να μην επικοινωνούσαμε; πώς γίνεται να πέρασα τόσα μαζί σου;" Είναι παλιά η φωτογραφία, όμως δεν αλλάξαμε πολύ. Πώς τα κάναμε έτσι; Θα μπορούσαμε να ήμασταν καλά μαζί. Είχαμε ακόμη τόσες στιγμές να μοιραστούμε. Γιατί γίναμε εχθροί; Γιατί δεν μιλούσαμε για να βρούμε λύσεις; Μήπως τελικά δεν υπήρχε λύση; Μήπως πρέπει να το χωνέψω ότι απλά δεν ήθελες πια;
Τώρα που την κοιτάζω καλύτερα, μοιάζουμε και λίγο. Έχουμε τα ίδια μάτια και μια κοινή φυσιογνωμία. Πάντα έλεγες ότι μοιάζουμε ως χαρακτήρες και σου απαντούσα, "καθόλου. σε πολύ λίγα πράγματα". Όμως εξωτερικά μοιάζουμε κάπως, ναι.
Τι θα σκεφτόσουν άραγε αν έβλεπες τώρα τη φωτογραφία αυτή; Στην είχα στείλει μια φορά. Δεν την είχες και μάλλον ούτε τώρα την έχεις. Θα την έχεις σβήσει από τα αρχεία σου για να μην κρατήσεις τίποτα δικό μας. Κανένα στοιχείο που να προδίδει τι νιώθαμε κάποτε όταν συναντιόμασταν.
Εγώ, όμως, θα την κρατήσω για πάντα στον υπολογιστή μου. Είναι ό,τι μου έχει απομείνει από μας κι ας το 'χω μόνο εγώ δεν πειράζει. Ίσως κάποτε καθίσεις δίπλα μου ξανά και τότε θα στη δείξω. Και θα τη σχολιάσεις και θα γελάμε και θα λέμε για το πως τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα...
Οι ζωές μας άλλαξαν και μαζί τους τα σκηνικά και οι άνθρωποι. Για σένα η απώλεια μικρή, για μένα τεράστια. Έχασες εμένα και κέρδισες άλλα τόσα. Έχασα εσένα και έχασα άλλα τόσα.
Και σκεφτόμουν σήμερα αν έχει απομείνει κάτι που να θυμίζει εμάς τους δυο. Μια απόδειξη που να λέει ότι κάποτε νοιαστήκαμε ο ένας για τον άλλο, ότι υπήρξαμε μαζί.
Και τότε θυμήθηκα αυτή τη φωτογραφία. Τη μοναδική που είμαστε μαζί. Ποζάρουμε στο φακό, με κρατάς απ' τη μέση. Είμαι χαρούμενη, έχεις μια γλυκάδα στα μάτια. Δεν ξέραμε και πολύ καλά ο ένας τον άλλο τότε και τελικά ποτέ δεν μάθαμε ο ένας τον άλλο κι ας γνωριζόμαστε χρόνια. Ίσως βέβαια και να μάθαμε και γι' αυτό δεν προχωρήσαμε. Δεν ήμουν αυτό που έψαχνες, δεν ήσουν αυτό που έψαχνα, όμως χαζούλη σε αγαπούσα. Στοιχηματίζω πως καμία δεν σε ήθελε ποτέ όσο εγώ. Ακόμα σε αγαπώ κι ας φοβάμαι τόσο. Πόσο θέλω να το πιστέψεις αυτό...
Και τώρα κοιτάω αυτή τη φωτογραφία και λέω "γαμώ το ταιριάζαμε πολύ. είμαστε τόσο ωραίοι μαζί. πώς γίνεται να μην επικοινωνούσαμε; πώς γίνεται να πέρασα τόσα μαζί σου;" Είναι παλιά η φωτογραφία, όμως δεν αλλάξαμε πολύ. Πώς τα κάναμε έτσι; Θα μπορούσαμε να ήμασταν καλά μαζί. Είχαμε ακόμη τόσες στιγμές να μοιραστούμε. Γιατί γίναμε εχθροί; Γιατί δεν μιλούσαμε για να βρούμε λύσεις; Μήπως τελικά δεν υπήρχε λύση; Μήπως πρέπει να το χωνέψω ότι απλά δεν ήθελες πια;
Τώρα που την κοιτάζω καλύτερα, μοιάζουμε και λίγο. Έχουμε τα ίδια μάτια και μια κοινή φυσιογνωμία. Πάντα έλεγες ότι μοιάζουμε ως χαρακτήρες και σου απαντούσα, "καθόλου. σε πολύ λίγα πράγματα". Όμως εξωτερικά μοιάζουμε κάπως, ναι.
Τι θα σκεφτόσουν άραγε αν έβλεπες τώρα τη φωτογραφία αυτή; Στην είχα στείλει μια φορά. Δεν την είχες και μάλλον ούτε τώρα την έχεις. Θα την έχεις σβήσει από τα αρχεία σου για να μην κρατήσεις τίποτα δικό μας. Κανένα στοιχείο που να προδίδει τι νιώθαμε κάποτε όταν συναντιόμασταν.
Εγώ, όμως, θα την κρατήσω για πάντα στον υπολογιστή μου. Είναι ό,τι μου έχει απομείνει από μας κι ας το 'χω μόνο εγώ δεν πειράζει. Ίσως κάποτε καθίσεις δίπλα μου ξανά και τότε θα στη δείξω. Και θα τη σχολιάσεις και θα γελάμε και θα λέμε για το πως τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου