Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μικρές Ιστορίες

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Thought of the day - People come, people go...

την Ιουλίου 08, 2015

Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Pablo Neruda: "Σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω"

“Απ' όσα πράγματα έχω δει, μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω, απ' ό,τι έχω αγγίξει,μονάχα το δέρμα σου θέλω ν' αγγίζω και αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,μ' αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι. Πώς να γίνει, αγάπη, αγαπημένη, δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπάν, δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε, εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω, φυσικότατα ερωτευμένος. Γι' αυτό σ' αγαπώ κι όχι γι' αυτό, για τόσα πράματα και τόσο λίγα, κι έτσι πρέπει να 'ναι ο έρωτας μισόκλειστος και ολικός, ιδιάζων και τρομαχτικός, σημαιοστόλιστος και πενθοφορεμένος,λουλουδιασμένος σαν τ' αστέρια και χωρίς μέτρο - όριο, σαν το φιλί”. -Pablo Neruda

Πότε θα ξημερώσει η μέρα που θα τα βρούμε

Το να μη σου μιλάω μου μαυρίζει την ψυχή. Το να μην μπορώ να σε δω είναι ίδιο με το να μην μπορώ να δω τον ήλιο. Κάθε μας καβγάς με ρίχνει στον πιο σκοτεινό βυθό. Πότε θα ξημερώσει αυτή η μέρα που θα εξημερώσουμε τα αισθήματά μας; Που αυτός ο έρωτας θα πάψει να είναι ένα μεγάλο αγρίμι έτοιμο να κατασπαράψει και τους δυο μας; Που θα μπορούμε να μιλάμε χωρίς να τσακωνόμαστε. Που θα μπορώ να εκφράζομαι χωρίς το φόβο ότι θα μου ξεριζώσεις την καρδιά. Που θα εκφράζεσαι χωρίς να φοβάσαι ότι προσπαθώ να σε αλλάξω. Ποσές φυγές να μετρήσει η καρδιά μου; Δικές σου φυγές, δικές μου. Από τι τρέχουμε αλήθεια να κρυφτούμε; Από τους εαυτούς μας; Από τα αισθήματά μας; Τι συμβαίνει και όλο κάτι χαλά; Είναι που είμαστε τόσο διαφορετικοί, είναι που ο καθένας βλέπει αυτό που έχουμε από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Όμως και οι δύο βλέπουμε την αλήθεια, από που κι αν κοιτάξουμε. Γιατί η αλήθεια είναι πολύπλευρη και τα αισθήματα ποτέ δεν κυλούν σε ευθεία γραμμή. Σχεδόν ποτέ δεν είναι ξεκάθα...

Πώς σε έχασα, πότε και γιατί;

Όταν δύο άνθρωποι είναι διαφορετικοί, παραμένουν για πάντα διαφορετικοί όσο δυνατή κι αν είναι η ερωτική τους χημεία, όσο κι αν θέλουν ο ένας τον άλλο πάντα θα τους χωρίζουν οι χαρακτήρες τους, τα βιώματα τους, τα διαφορετικά τους θέλω. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα όταν έφυγες. Και αυτός ο μήνας πριν καταλάβω ότι σε έχασα για τα καλά ήταν ένα πραγματικό μαρτύριο. Ήταν λες και πάλευα με κλειστά μάτια μέσα στο σκοτάδι να σε πιάσω και μόλις σε άγγιζα λίγο πάλι χανόσουν. Δεν είχα ιδέα γιατί με πολεμούσες τόσο. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αραιώσαμε, γιατί σε ενοχλούσε κάθε μου μήνυμα και γιατί ξαφνικά νευρίαζες που σου ζητούσα να μιλήσουμε. Κατάλαβα αργότερα μόνο ότι νόμιζες ότι ήμασταν σε πόλεμο. Εγώ δεν ήμουν ποτέ σε πόλεμο μαζί σου. Δε σήκωσα ποτέ τα όπλα μου δεν πρόλαβα καν να βάλω την ασπίδα μου. Δεχόμουν το ένα κτύπημα μετά το άλλο και προσπαθούσα με τις λίγες αμυντικές μου ικανοτήτες μέσα στον πανικό μου που σε έχανα να μη σε χάσω. Και κάποτε τα έκανα χειρότερα. Και κατάλαβα...

Από το Blogger