Προσπαθώντας να εξηγήσουμε στους ανθρώπους τα αυτονόητα χάσαμε πολύτιμο χρόνο.
Προσπαθώντας να τους πείσουμε ότι οι πράξεις τους πληγώνουν μείναμε αιώνια πληγωμένοι.
Προσπαθώντας να τους μάθουμε να λένε τη λέξη συγνώμη ξεχάσαμε ότι η πραγματική συγχώρεση απαιτεί πράξεις κι όχι μόνο λόγια της στιγμής.
Προσπαθώντας να τους δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, χάσαμε τον εαυτό μας. Και στο τέλος τους χάσαμε. Τους είχαμε ήδη χάσει από καιρό αλλά δε θέλαμε να το παραδεχτούμε. Ζούσαμε με τις σκιές τους, τρώγαμε τα ψίχουλα που μας έριχναν φεύγοντας, όμως, αυτά δεν οδηγούσαν ποτέ στο σοκοταλένιο σπιτάκι.
Ξεχάσαμε πώς είναι να μας αγαπούν κι ίσως συνηθίσαμε έτσι. Ξεχάσαμε κι εμείς τα αυτονόητα και δε μας ενοχλούν τόσο που δεν τα έχουμε πια. Αλλιώς γιατί μένουμε; Γιατί δεν προχωρούμε μέχρι να βρούμε αυτόν που τα αυτονόητά του μοιάζουν με τα δικά μας;
Φταίμε για το χρόνο που χάσαμε. Φταίμε και για το χρόνο που θα χάσουμε γιατί η αλήθεια είναι ότι μάθαμε έτσι και ποια φοβόμαστε να βρούμε τον πραγματικό έρωτα. Δεν ξέρουμε πώς να τον βρούμε και πώς να τον νιώσουμε. Είμαστε σαν κακοποιημένα σκυλάκια που μεγάλωσαν στη βία και τον πόνο και φοβούνται ακόμη και το χάδι. Δε θέλουν να τα πλησιάζει πια ανθρώπινο χέρι γιατί φοβούνται ότι αργά ή γρήγορα πάλι θα τους κάνει να πονέσει.
Χρειάζεται χρόνο η αγάπη. Χρειάζονται χρόνο ο έρωτας και η φιλία. Μα πάνω απ' όλα χρειάζεται να θέλουν και οι δύο το ίδιο, έτσι ώστε κανένας από τους δύο να μην προσπαθεί.
Αν ο ένας από τους δύο προσπαθεί τότε ο άλλος παρανοεί γιατί αυτός που προσπαθεί πάντα θα κάνει λάθη. Και τα λάθη πληγώνουν. Κι αυτός που προσπαθεί κάποια στιγμή κουράζεται και σταματά να προσπαθεί και τότε έρχεται η αποξένωση.
Σε μία σχέση, στην οποιαδήποτε σχέση, όλα πρέπει να γίνονται φυσικά. Χωρίς προσπάθεια και κόπο. Τίποτα δεν πρέπει να είναι με το ζόρι, τίποτα δεν πρέπει να είναι με πίεση. Αν ναι, τότε είμαστε με τον λάθος άνθρωπο κι όλη η ζωή μας θα είναι γεμάτη δάκρυα και πόνο.
Προσπαθώντας να τους πείσουμε ότι οι πράξεις τους πληγώνουν μείναμε αιώνια πληγωμένοι.
Προσπαθώντας να τους μάθουμε να λένε τη λέξη συγνώμη ξεχάσαμε ότι η πραγματική συγχώρεση απαιτεί πράξεις κι όχι μόνο λόγια της στιγμής.
Προσπαθώντας να τους δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, χάσαμε τον εαυτό μας. Και στο τέλος τους χάσαμε. Τους είχαμε ήδη χάσει από καιρό αλλά δε θέλαμε να το παραδεχτούμε. Ζούσαμε με τις σκιές τους, τρώγαμε τα ψίχουλα που μας έριχναν φεύγοντας, όμως, αυτά δεν οδηγούσαν ποτέ στο σοκοταλένιο σπιτάκι.
Ξεχάσαμε πώς είναι να μας αγαπούν κι ίσως συνηθίσαμε έτσι. Ξεχάσαμε κι εμείς τα αυτονόητα και δε μας ενοχλούν τόσο που δεν τα έχουμε πια. Αλλιώς γιατί μένουμε; Γιατί δεν προχωρούμε μέχρι να βρούμε αυτόν που τα αυτονόητά του μοιάζουν με τα δικά μας;
Φταίμε για το χρόνο που χάσαμε. Φταίμε και για το χρόνο που θα χάσουμε γιατί η αλήθεια είναι ότι μάθαμε έτσι και ποια φοβόμαστε να βρούμε τον πραγματικό έρωτα. Δεν ξέρουμε πώς να τον βρούμε και πώς να τον νιώσουμε. Είμαστε σαν κακοποιημένα σκυλάκια που μεγάλωσαν στη βία και τον πόνο και φοβούνται ακόμη και το χάδι. Δε θέλουν να τα πλησιάζει πια ανθρώπινο χέρι γιατί φοβούνται ότι αργά ή γρήγορα πάλι θα τους κάνει να πονέσει.
Χρειάζεται χρόνο η αγάπη. Χρειάζονται χρόνο ο έρωτας και η φιλία. Μα πάνω απ' όλα χρειάζεται να θέλουν και οι δύο το ίδιο, έτσι ώστε κανένας από τους δύο να μην προσπαθεί.
Αν ο ένας από τους δύο προσπαθεί τότε ο άλλος παρανοεί γιατί αυτός που προσπαθεί πάντα θα κάνει λάθη. Και τα λάθη πληγώνουν. Κι αυτός που προσπαθεί κάποια στιγμή κουράζεται και σταματά να προσπαθεί και τότε έρχεται η αποξένωση.
Σε μία σχέση, στην οποιαδήποτε σχέση, όλα πρέπει να γίνονται φυσικά. Χωρίς προσπάθεια και κόπο. Τίποτα δεν πρέπει να είναι με το ζόρι, τίποτα δεν πρέπει να είναι με πίεση. Αν ναι, τότε είμαστε με τον λάθος άνθρωπο κι όλη η ζωή μας θα είναι γεμάτη δάκρυα και πόνο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου