Συνηθίζει το σώμα μακριά από ό,τι αγαπά

Περισσότερο καταλαβαίνεις αν αγαπάς κάποιον όταν δεν είναι στη ζωή σου παρά από όταν είναι. Όταν η απουσία του γίνεται αισθητή, όταν νιώθεις μόνος και λυπημένος μακριά του, όταν ανυπομονείς να τον δεις και να τον αγγίξεις, όταν τον σκέφτεσαι και θες να του μιλήσεις.

Αν κάποιος είναι μακριά σου και αυτό δε σου κάνει καμία διαφορά συναισθηματικά ούτε επηρεάζει τη ζωή σου, τότε πολύ απλά δεν τον αγαπούσες ποτέ. 

Το σώμα πονάει όταν βρίσκεται μακριά απ' ότι αγαπά. Πονάει κι αυτό μαζί με το μυαλό. Δε βρίσκει ικανοποίηση σε κανένα άλλο κρεβάτι, δεν εξιτάρεται, δεν ερεθίζεται, δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα. Απλά εκπληρώνει τις βασικές του ανάγκες και προχωρεί στην επόμενη μέρα με το ίδιο κενό να το ακολουθεί παντού. 

Όταν το μυαλό θυμάται, το σώμα πονά. Όμως, απουσία πάνω στην απουσία, μέρα πάνω στη μέρα, το σώμα αρχίζει να συνηθίζει. Γι' αυτό πονάνε τα μετά χωρισμού πηδήματα. Γιατί εκεί που το σώμα πάει να συνηθίσει στην απουσία της αγαπημένης του μυρωδιάς και του αγαπημένου του δέρματος, εκεί ξανά για λίγο τα νιώθει και πάλι μετά τίποτα. Τα πισωγυρίσματα τρελαίνουν τον ερωτευμένο που τα θέλει όλα ή τίποτα. 

Το σώμα συνηθίζει εν τέλει, γιατί δεν έχει επιλογή. Τα κλάματα σταματούν, οι προσπάθειες για επανασύνδεση σταματούν, οι μυρωδιές και οι γεύσεις ξεχνιούνται, ο πόνος υποχωρεί και δίνει τη θέση στην απάθεια. Ξεχνάει  το σώμα τι γεύση έχει ο έρωτας και δεν τον έχει ανάγκη πια. Σταματά να τον ψάχνει τις νύχτες στα σκοτάδια, και τις ώρες του ύπνου στα όνειρα.

 Υποσυνείδητα τον έχει ανάγκη αλλά και να το παραδεχτεί, δεν οδηγεί πουθενά. Απλά περιμένει το επόμενο σώμα που θα του ξυπνά τα ίδια ερωτικά αισθήματα. Κι αυτό δε συμβαίνει συχνά. Βολεύεται σε χλιαρές σχέσεις ή σε ανούσιες συνουσίες γιατί τουλάχιστον έτσι κάπως ξεχνά. 

Συνηθίζει το σώμα μακριά από ό,τι αγαπά, δε σημαίνει, όμως, ότι είναι και ευτυχισμένο.

Πράξια Αρέστη για το www.loveletters.gr