Λοιπόν καρδιά μου να φύγεις. Να φύγεις από μένα που πάντα θα θέλω πιο πολλά, που πάντα το λίγο μας θα σου φαίνεται πολύ. Να πώ ότι δε θα ζητούν τα χέρια μου να σε κρατήσουν και τα χείλη μου να σε φιλήσουν; Θα είναι ψέμα. Να πω ότι θα νιώσω σε άλλη αγκαλιά αυτά που ένιωσα μαζί σου; Ότι θα βρω κάποιον που θα με νευριάζει και θα με βγάζει εκτός εαυτόυ όπως εσύ; Κάποιον που θα ταράζει το μυαλό μου τα καμώματά του; Κάποιον που θα τον νιώθω και φίλο και σύμβουλο κι εράστη; Θα είναι όλα ψέματα. Θα είναι όλα αδιάφορα και μικρά μπροστά στο "εμείς".
Να φύγεις ματάκια μου και πίσω να μην κοιτάξεις γιατί ο μισός σου εαυτός δε θα μου είναι ποτέ αρκετός κι πόσο υποφέρω γι' αυτό. Να φύγεις για να μην εκτεθείς από τα αισθήματά σου και από τα δεν μπορώ που σε έβαλε η ζωή. Για να μην εκτεθώ από το πόσο πολύ σ' αγαπώ. Θα σου φανεί γελοίο. Θα με περάσεις για τρελή. Να θυμάσαι ζωή μου πώς ήμουν μικρή και με μεγάλωσες, ήμουν ανώριμη και με ωρίμασες, ήμουν αδιάφορη κι με έκανες να νιώσω. Χωρίς να κάνεις πολλά. Εγώ ξέρω. Εγώ σε ένιωθα κι ας με γέμιζαν αμφιβολίες τα λόγια σου. Κι ας ήξερα ότι δεν ήμουν ό,τι έψαχνες.
Λοιπόν καρδιά μου να φύγεις. Κλείσε και την πόρτα, πέτα και το κλειδί για να μην τρέξω ξανά πίσω σου. Και θα κλαίω για μέρες πίσω της και θα τη χτυπώ μέχρι τα χέρια μου να ματώσουν αλλά ευτυχώς δε θα μπορείς ούτε να με δεις ουτε να μ' ακούσεις.
Θρηνώ έναν έρωτα που δεν κατάφερε ποτέ ν' ανθίσει. Θρηνώ μια αγάπη που θα μένει πάντα μέσα μας χωρίς αποδέκτη. Θρηνώ μια φιλία που θυσιάστηκε στις ανάγκες της σάρκας. Θρηνώ για όσα δε θα ζήσουμε και για όσα αφήσαμε στη μέση. Θρηνώ γιατί ήσουν πολλά παραπάνω για μένα απ' όσα κατάλαβες και ήθελες και φταις εσύ γι' αυτό. Το ξέρεις.
Σ' αγαπώ μάτια μου. Όμως ο δρόμος για να φτάσουμε ξανά στο σημείο που ήμασταν, αγκαλιά χωρίς τίποτα να μας χωρίζει, είναι μακρύς και δε νομίζω ότι θ' αντέξουμε στην πορεία...
Πράξια Αρέστη
Να φύγεις ματάκια μου και πίσω να μην κοιτάξεις γιατί ο μισός σου εαυτός δε θα μου είναι ποτέ αρκετός κι πόσο υποφέρω γι' αυτό. Να φύγεις για να μην εκτεθείς από τα αισθήματά σου και από τα δεν μπορώ που σε έβαλε η ζωή. Για να μην εκτεθώ από το πόσο πολύ σ' αγαπώ. Θα σου φανεί γελοίο. Θα με περάσεις για τρελή. Να θυμάσαι ζωή μου πώς ήμουν μικρή και με μεγάλωσες, ήμουν ανώριμη και με ωρίμασες, ήμουν αδιάφορη κι με έκανες να νιώσω. Χωρίς να κάνεις πολλά. Εγώ ξέρω. Εγώ σε ένιωθα κι ας με γέμιζαν αμφιβολίες τα λόγια σου. Κι ας ήξερα ότι δεν ήμουν ό,τι έψαχνες.
Λοιπόν καρδιά μου να φύγεις. Κλείσε και την πόρτα, πέτα και το κλειδί για να μην τρέξω ξανά πίσω σου. Και θα κλαίω για μέρες πίσω της και θα τη χτυπώ μέχρι τα χέρια μου να ματώσουν αλλά ευτυχώς δε θα μπορείς ούτε να με δεις ουτε να μ' ακούσεις.
Θρηνώ έναν έρωτα που δεν κατάφερε ποτέ ν' ανθίσει. Θρηνώ μια αγάπη που θα μένει πάντα μέσα μας χωρίς αποδέκτη. Θρηνώ μια φιλία που θυσιάστηκε στις ανάγκες της σάρκας. Θρηνώ για όσα δε θα ζήσουμε και για όσα αφήσαμε στη μέση. Θρηνώ γιατί ήσουν πολλά παραπάνω για μένα απ' όσα κατάλαβες και ήθελες και φταις εσύ γι' αυτό. Το ξέρεις.
Σ' αγαπώ μάτια μου. Όμως ο δρόμος για να φτάσουμε ξανά στο σημείο που ήμασταν, αγκαλιά χωρίς τίποτα να μας χωρίζει, είναι μακρύς και δε νομίζω ότι θ' αντέξουμε στην πορεία...
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου