Έφυγες και προσπαθούσα μαζί σου να διώξω και όλες τις κακές ή καλές αναμνήσεις, γιατί όλες πονούσαν. Εσύ έφυγες εύκολα. Με το κινητό στο χέρι, με λίγα μηνύματα, χωρίς να χρειάζεται καν να με αντικρίζεις.
Όλα όσα άφησες εδώ, όμως, και δεν μπορώ να ρίξω στα σκουπίδια ή να σβήσω μ' ένα απλό κουμπί, πώς φεύγουν; Όχι δε θέλω να κρατήσω τίποτα από σένα. Τα πάντα πονάνε, τα πάντα μυρίζουν προδοσία και χωρίς εσένα είναι ανούσια. Είναι απλά παρελθόν. Δε θέλω να ζω παγιδευμένη στο παρελθόν. Θέλω να ζω το τώρα κι ας μην ακούω πια τη φωνή σου κι ας μην έχω κάτι να περιμένω τα Σαββατοκύριακα, κι ας μην γράφει το όνομά σου το κινητό μου κι ας μην σε νιώθει πια το σώμα μου. Ένας άνθρωπος, τόσες αναμνήσεις. Ένας άνθρωπος, τόσα αισθήματα. Ένας άνθρωπος τόσες στιγμές... Από που ν' αρχίζω να σκέφτομαι και που να τελειώνω; Χάνομαι κάπου ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Μέσα σ' όλα αυτά που προσπαθεί το μυαλό μου να ξεχάσει, υπάρχει κάτι από σένα που θέλω να κρατήσω. Κάτι μοναδικό και έντονο. Ίσως το πιο αληθινό πράγμα που μου έδωσες. Ίσως η πιο αληθινή πλευρά του εαυτού σου, μπορεί και η πιο ψεύτικη. Ποτέ δε θα μάθω. Η πιο γλυκιά σου εκδοχή, όλα τα αισθήματά μου μαζεμένα σε αυτό. Το φιλί σου.
Αυτό το φιλί ερχόταν πάντα σε αντίθεση με το νευριασμένο και θυμωμένο σου εαυτό. Είναι ό,τι πιο γλυκό έχουν γευτεί τα χειλή μου. Ήταν το πιο όμορφο και γαλήνιο ταξίδι που έκανε ποτέ το μυαλό μου. Όχι μία φορά. Κάθε φορά. Πάντα. Ακόμη δεν το χόρτασα και δεν ξέρω αν θα το χόρταινα ποτέ. Θα ήμουν η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο αν μπορούσα να ξυπνώ και να κοιμάμαι κάθε πρωί μ' αυτό. Θα αντάλλαζα τα πάντα μαζί σου για να μου το έδινες ακόμη μία φορά.
Το φιλί σου. Ναι, μόνο αυτό θα κρατήσω τελικά. Κι αυτό γιατί κάθε φορά που μου έρχεται στο μυαλό χαμογελώ. Άραγε ποια να μαγεύεται τώρα απ' αυτό; Ποια να ζεσταίνεται από το τρυφερό σου φιλί που δεν θύμιζε καθόλου τον άνθρωπο που με πλήγωνε τόσο; Ίσως αυτό να ερωτεύτηκα σε σένα πιο πολύ. Αυτό το φιλί. Ίσως αυτό να περίμενα τελικά περισσότερο απ΄όλα όταν σε περίμενα. Ίσως αυτό θα μου λείπει σε σένα πιο πολύ.
Κι αν ήξερα ότι την τελευταία φορά που σε είδα, θα δίναμε το τελευταίο μας φιλί, τότε δε θα έχανα χρόνο για τίποτα άλλο. Θα σε φιλούσα για να σταματήσω για μια τελευταία φορά το χρόνο στο μαγικό σου τόπο όπου όλα ήταν τόσο ήσυχα κι όμορφα...
Πράξια Αρέστη για το www.loveletters.gr
Όλα όσα άφησες εδώ, όμως, και δεν μπορώ να ρίξω στα σκουπίδια ή να σβήσω μ' ένα απλό κουμπί, πώς φεύγουν; Όχι δε θέλω να κρατήσω τίποτα από σένα. Τα πάντα πονάνε, τα πάντα μυρίζουν προδοσία και χωρίς εσένα είναι ανούσια. Είναι απλά παρελθόν. Δε θέλω να ζω παγιδευμένη στο παρελθόν. Θέλω να ζω το τώρα κι ας μην ακούω πια τη φωνή σου κι ας μην έχω κάτι να περιμένω τα Σαββατοκύριακα, κι ας μην γράφει το όνομά σου το κινητό μου κι ας μην σε νιώθει πια το σώμα μου. Ένας άνθρωπος, τόσες αναμνήσεις. Ένας άνθρωπος, τόσα αισθήματα. Ένας άνθρωπος τόσες στιγμές... Από που ν' αρχίζω να σκέφτομαι και που να τελειώνω; Χάνομαι κάπου ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Μέσα σ' όλα αυτά που προσπαθεί το μυαλό μου να ξεχάσει, υπάρχει κάτι από σένα που θέλω να κρατήσω. Κάτι μοναδικό και έντονο. Ίσως το πιο αληθινό πράγμα που μου έδωσες. Ίσως η πιο αληθινή πλευρά του εαυτού σου, μπορεί και η πιο ψεύτικη. Ποτέ δε θα μάθω. Η πιο γλυκιά σου εκδοχή, όλα τα αισθήματά μου μαζεμένα σε αυτό. Το φιλί σου.
Αυτό το φιλί ερχόταν πάντα σε αντίθεση με το νευριασμένο και θυμωμένο σου εαυτό. Είναι ό,τι πιο γλυκό έχουν γευτεί τα χειλή μου. Ήταν το πιο όμορφο και γαλήνιο ταξίδι που έκανε ποτέ το μυαλό μου. Όχι μία φορά. Κάθε φορά. Πάντα. Ακόμη δεν το χόρτασα και δεν ξέρω αν θα το χόρταινα ποτέ. Θα ήμουν η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο αν μπορούσα να ξυπνώ και να κοιμάμαι κάθε πρωί μ' αυτό. Θα αντάλλαζα τα πάντα μαζί σου για να μου το έδινες ακόμη μία φορά.
Το φιλί σου. Ναι, μόνο αυτό θα κρατήσω τελικά. Κι αυτό γιατί κάθε φορά που μου έρχεται στο μυαλό χαμογελώ. Άραγε ποια να μαγεύεται τώρα απ' αυτό; Ποια να ζεσταίνεται από το τρυφερό σου φιλί που δεν θύμιζε καθόλου τον άνθρωπο που με πλήγωνε τόσο; Ίσως αυτό να ερωτεύτηκα σε σένα πιο πολύ. Αυτό το φιλί. Ίσως αυτό να περίμενα τελικά περισσότερο απ΄όλα όταν σε περίμενα. Ίσως αυτό θα μου λείπει σε σένα πιο πολύ.
Κι αν ήξερα ότι την τελευταία φορά που σε είδα, θα δίναμε το τελευταίο μας φιλί, τότε δε θα έχανα χρόνο για τίποτα άλλο. Θα σε φιλούσα για να σταματήσω για μια τελευταία φορά το χρόνο στο μαγικό σου τόπο όπου όλα ήταν τόσο ήσυχα κι όμορφα...
Πράξια Αρέστη για το www.loveletters.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου