Όταν δύο άνθρωποι είναι διαφορετικοί, παραμένουν για πάντα διαφορετικοί όσο δυνατή κι αν είναι η ερωτική τους χημεία, όσο κι αν θέλουν ο ένας τον άλλο πάντα θα τους χωρίζουν οι χαρακτήρες τους, τα βιώματα τους, τα διαφορετικά τους θέλω.
Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα όταν έφυγες. Και αυτός ο μήνας πριν καταλάβω ότι σε έχασα για τα καλά ήταν ένα πραγματικό μαρτύριο. Ήταν λες και πάλευα με κλειστά μάτια μέσα στο σκοτάδι να σε πιάσω και μόλις σε άγγιζα λίγο πάλι χανόσουν.
Δεν είχα ιδέα γιατί με πολεμούσες τόσο. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αραιώσαμε, γιατί σε ενοχλούσε κάθε μου μήνυμα και γιατί ξαφνικά νευρίαζες που σου ζητούσα να μιλήσουμε.
Κατάλαβα αργότερα μόνο ότι νόμιζες ότι ήμασταν σε πόλεμο. Εγώ δεν ήμουν ποτέ σε πόλεμο μαζί σου. Δε σήκωσα ποτέ τα όπλα μου δεν πρόλαβα καν να βάλω την ασπίδα μου. Δεχόμουν το ένα κτύπημα μετά το άλλο και προσπαθούσα με τις λίγες αμυντικές μου ικανοτήτες μέσα στον πανικό μου που σε έχανα να μη σε χάσω. Και κάποτε τα έκανα χειρότερα.
Και κατάλαβα ότι νομιζες πως είμαστε σε πόλεμο επειδή είμαστε τόσο διαφορετικοί. Είναι απλό. Σου σπάω τα νεύρα δε με αντέχεις, με πληγώνεις με τα λόγια σου και δεν το αντέχω.
Ούτε γω η ίδια δεν ήξερα πλέον αν ήθελα να παλεύω με τους δαίμονες σου. Δεν είχα άλλες δυνάμεις, είχα κουραστεί. Ό,τι κι αν έκανα, όπως κι αν το έλεγα πάντα κατέληγα να είμαι η λαβωμένη. Πάντα με παρεξηγούσες. Έίχαμε άλλο κώδικα επικοινωνίας και η επικοινωνία σε μία οποιαδήποτε σχέση είναι το άλφα και το ωμέγα.
Ξεχείλιζα απο συναισθήματα και πάθος και ήθελα αυτά να τα μοιράζομαι μαζί σου με μία καλημέρα, με μία φωτογραφία με ένα τηλέφωνο. Σε έπνιγα με το παραμικρό. Ένιωθες ότι μιλούσαμε πολύ. Δε σου άρεσε το ύφος μου, η ειλικρινεία μου... δεν ξέρω τι άλλο σου άρεσε σε μένα τέλικα εκτός ίσως από το σώμα μου...
Και μένα μου άρεσαν σε σένα τα πάντα. Τα πάντά εκτός από τον εγωισμό και τα νεύρα σου. Γιατί; Δεν ήμουν ποτέ ο έχθρος. Δε ζητούσα ποτέ τίποτα εκτός από ωραίες στιγμές. Κι αν έκανα κάποια λάθη που έκανα κι αν ζήλευα λίγο που είναι λογικό γιατί δε με έπαιρνες πιο σφιχτά αγκαλιά και με έβριζες;
Νόμιζες ότι προσπαθούσα να σε αλλάξω... νόμιζες ότι ήθελα να σε τυλίξω στα δίχτυα μου. Και μετά τι; Τι θα γινόταν μετά; Εγώ ήθελα απλά αυτό τον χαλαρό σου εαυτό, αυτόν που είχες και με τους φίλους σου. Αυτόν τον έξυπνο άνθρωπο με χιούμορ που αγάπησα και με έκανε τόσο ευτυχισμένη. Πότε τον έχασα κι έμεινα πάλι μόνη;
Πότε σε έχασα, γιατί και πώς; Δεν κατάλαβαινα ποτέ πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι του εγωισμού γι' αυτό και στο τέλος έχασα.
Πράξια Αρέστη
Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα όταν έφυγες. Και αυτός ο μήνας πριν καταλάβω ότι σε έχασα για τα καλά ήταν ένα πραγματικό μαρτύριο. Ήταν λες και πάλευα με κλειστά μάτια μέσα στο σκοτάδι να σε πιάσω και μόλις σε άγγιζα λίγο πάλι χανόσουν.
Δεν είχα ιδέα γιατί με πολεμούσες τόσο. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αραιώσαμε, γιατί σε ενοχλούσε κάθε μου μήνυμα και γιατί ξαφνικά νευρίαζες που σου ζητούσα να μιλήσουμε.
Κατάλαβα αργότερα μόνο ότι νόμιζες ότι ήμασταν σε πόλεμο. Εγώ δεν ήμουν ποτέ σε πόλεμο μαζί σου. Δε σήκωσα ποτέ τα όπλα μου δεν πρόλαβα καν να βάλω την ασπίδα μου. Δεχόμουν το ένα κτύπημα μετά το άλλο και προσπαθούσα με τις λίγες αμυντικές μου ικανοτήτες μέσα στον πανικό μου που σε έχανα να μη σε χάσω. Και κάποτε τα έκανα χειρότερα.
Και κατάλαβα ότι νομιζες πως είμαστε σε πόλεμο επειδή είμαστε τόσο διαφορετικοί. Είναι απλό. Σου σπάω τα νεύρα δε με αντέχεις, με πληγώνεις με τα λόγια σου και δεν το αντέχω.
Ούτε γω η ίδια δεν ήξερα πλέον αν ήθελα να παλεύω με τους δαίμονες σου. Δεν είχα άλλες δυνάμεις, είχα κουραστεί. Ό,τι κι αν έκανα, όπως κι αν το έλεγα πάντα κατέληγα να είμαι η λαβωμένη. Πάντα με παρεξηγούσες. Έίχαμε άλλο κώδικα επικοινωνίας και η επικοινωνία σε μία οποιαδήποτε σχέση είναι το άλφα και το ωμέγα.
Ξεχείλιζα απο συναισθήματα και πάθος και ήθελα αυτά να τα μοιράζομαι μαζί σου με μία καλημέρα, με μία φωτογραφία με ένα τηλέφωνο. Σε έπνιγα με το παραμικρό. Ένιωθες ότι μιλούσαμε πολύ. Δε σου άρεσε το ύφος μου, η ειλικρινεία μου... δεν ξέρω τι άλλο σου άρεσε σε μένα τέλικα εκτός ίσως από το σώμα μου...
Και μένα μου άρεσαν σε σένα τα πάντα. Τα πάντά εκτός από τον εγωισμό και τα νεύρα σου. Γιατί; Δεν ήμουν ποτέ ο έχθρος. Δε ζητούσα ποτέ τίποτα εκτός από ωραίες στιγμές. Κι αν έκανα κάποια λάθη που έκανα κι αν ζήλευα λίγο που είναι λογικό γιατί δε με έπαιρνες πιο σφιχτά αγκαλιά και με έβριζες;
Νόμιζες ότι προσπαθούσα να σε αλλάξω... νόμιζες ότι ήθελα να σε τυλίξω στα δίχτυα μου. Και μετά τι; Τι θα γινόταν μετά; Εγώ ήθελα απλά αυτό τον χαλαρό σου εαυτό, αυτόν που είχες και με τους φίλους σου. Αυτόν τον έξυπνο άνθρωπο με χιούμορ που αγάπησα και με έκανε τόσο ευτυχισμένη. Πότε τον έχασα κι έμεινα πάλι μόνη;
Πότε σε έχασα, γιατί και πώς; Δεν κατάλαβαινα ποτέ πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι του εγωισμού γι' αυτό και στο τέλος έχασα.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου