Περνάνε οι μέρες και κάθε περιστασιακή προσπάθεια να σου μιλήσω καταλήγει σ' ένα τυπικό μήνυμα. Κανένα σημάδι ότι σου λείπω κι όμως θυμάμαι που είπες ότι μ' αγαπούσες.
Δεν είσαι στη ζωή μου πουθενά. Δεν είμαι μέρος σε τίποτα απ' αυτά που κάνεις. Θυμάμαι κάποτε ήθελες να ήμουν εκεί. Θυμάμαι τα χέρια σου μέσα στα δικά μου και τα μάτια σου να με ζεσταίνουν με κάθε βλέμμα. Δεν ξέρω πια τι κάνεις, πώς είσαι στ' αλήθεια, ποιος είσαι και γιατί με διώχνεις με την αδιαφορία σου.
Η απόσταση μεταξύ του λίγου σου και του τίποτα είναι πια πολύ μικρή. Τόσο μικρή που νιώθω την απουσία σου κάθε μέρα να με τρώει σαν φαγούρα σε όλο μου το σώμα. Κανένας έρωτας δε ζει με ψίχουλα. Μένει πάντα πεινασμένος κι αγριεμένος μέχρι που εξαντλείται και πεθαίνει από την πείνα.
Κι όσο σκέφτομαι όσα μου λες δεν βγάζω άκρη. Τι να κάνω; Πώς να το κάνω; Πότε να σου μιλήσω; Πώς να σου μιλήσω; Πώς να μη νιώθω; Τι ζήτησα πιο πολύ από το να με αφήνεις να σ' αγαπώ; Τι ζήτησα πιο πολύ από αυτά που ζητούσα τόσα χρόνια; Δε θέλω να σκέφτομαι πια. Θέλω να νιώθω. Κι αυτό απαγορεύεται.
Θυμάμαι πόσο διαφορετικά είναι όλα όταν είμαστε μαζί. Αυτή η γλυκύτητα στα χείλη σου που με ταξιδεύει δε μοιάζει καθόλου με την αδιαφορία και τα νεύρα που δείχνεις όταν δεν είσαι κοντά. Μπερδεύομαι. Σημασία έχει ότι τώρα δεν είσαι εδώ. Κάθε μέρα δεν είσαι εδώ. Ούτε καν δείχνει το τηλέφωνο τον αριθμό σου.
Περνάνε οι μέρες και δεν είσαι στη ζωή μου πουθενά. Δεν είμαι στη ζωή σου πουθενά. Με άφησες απ' έξω. Σκέφτομαι όσα είπες. Σκέφτομαι ότι μου άφησες ένα πολύ μικρό παραθυράκι ανοιχτό στη ζωή σου. Οι πόρτες είναι όλες κλειστές. Όλα είναι εναντίον μου κι εσύ κρατάς την ίδια εγωιστική και αδιάφορη στάση. Περισσότερο σκέφτομαι ότι πια βαριέσαι να μου μιλάς. Ότι δε με θέλεις όπως παλιά. Δε σε νοιάζει αν θα με δεις. Με θες λίγο, για λίγο. Μετά είμαι πάλι εγώ μόνη χωρίς εσένα ή μόνη με τον κακό σου εαυτό.
Σκέφτομαι πώς ίσως υπάρχει μία ελπίδα ακόμη να σπάσω τη σιωπή. Να σπάσω τον πάγο. Έτσι, σου στέλνω ένα μήνυμα κι αμέσως μετά το μετανιώνω. Γιατί σκέφτομαι ότι θ' απαντήσεις κάτι γρήγορο τυπικό όπως πιθανόν κάνεις με άλλες για να ξεμπερδεύεις. Κι είχα δίκαιο.
Όσο κι αν προσπαθώ, όσο κι αν σου εξηγώ, τίποτα δεν αλλάζει. Μου είχες δώσει λίγο χώρο στη ζωή σου και μου τον πήρες κι αυτόν. Πιέζεσαι να στείλεις μήνυμα. Πιέζομαι να μη στείλω. Πιέζεσαι να λες τι νιώθεις πιέζομαι να μη λέω τι νιώθω. Πιέζεσαι να με δεις. Πιέζομαι όταν περνάει ο καιρός και δε σε βλέπω.
Κι έτσι πήρα την απόφαση από το λίγο σου να μείνω στο τίποτα. Με το λίγο σου πάντα θα περιμένω, πάντα υποφέρω, πάντα θα νιώθω μόνη και προδομένη, πάντα θα σε ενοχλώ. Με το τίποτα πάλι θα σ' αγαπώ, όμως, δε θα περιμένω τίποτα πια. Ούτε αυτά τα λίγα τα οποία ζητούσε η καρδιά μου που ήθελε μόνο να είσαι καλά.
Πετάω το λίγο σου στα σκουπίδια γιατί δεν είναι για μένα, δεν είναι για μας και σου λέω "στο καλό", δε χρειάζεται πια να κάνεις τίποτα για μένα, για μας. Ήμουνα μόνη πριν, μόνη θα είμαι και τώρα...
Πράξια Αρέστη
Δεν είσαι στη ζωή μου πουθενά. Δεν είμαι μέρος σε τίποτα απ' αυτά που κάνεις. Θυμάμαι κάποτε ήθελες να ήμουν εκεί. Θυμάμαι τα χέρια σου μέσα στα δικά μου και τα μάτια σου να με ζεσταίνουν με κάθε βλέμμα. Δεν ξέρω πια τι κάνεις, πώς είσαι στ' αλήθεια, ποιος είσαι και γιατί με διώχνεις με την αδιαφορία σου.
Η απόσταση μεταξύ του λίγου σου και του τίποτα είναι πια πολύ μικρή. Τόσο μικρή που νιώθω την απουσία σου κάθε μέρα να με τρώει σαν φαγούρα σε όλο μου το σώμα. Κανένας έρωτας δε ζει με ψίχουλα. Μένει πάντα πεινασμένος κι αγριεμένος μέχρι που εξαντλείται και πεθαίνει από την πείνα.
Κι όσο σκέφτομαι όσα μου λες δεν βγάζω άκρη. Τι να κάνω; Πώς να το κάνω; Πότε να σου μιλήσω; Πώς να σου μιλήσω; Πώς να μη νιώθω; Τι ζήτησα πιο πολύ από το να με αφήνεις να σ' αγαπώ; Τι ζήτησα πιο πολύ από αυτά που ζητούσα τόσα χρόνια; Δε θέλω να σκέφτομαι πια. Θέλω να νιώθω. Κι αυτό απαγορεύεται.
Θυμάμαι πόσο διαφορετικά είναι όλα όταν είμαστε μαζί. Αυτή η γλυκύτητα στα χείλη σου που με ταξιδεύει δε μοιάζει καθόλου με την αδιαφορία και τα νεύρα που δείχνεις όταν δεν είσαι κοντά. Μπερδεύομαι. Σημασία έχει ότι τώρα δεν είσαι εδώ. Κάθε μέρα δεν είσαι εδώ. Ούτε καν δείχνει το τηλέφωνο τον αριθμό σου.
Περνάνε οι μέρες και δεν είσαι στη ζωή μου πουθενά. Δεν είμαι στη ζωή σου πουθενά. Με άφησες απ' έξω. Σκέφτομαι όσα είπες. Σκέφτομαι ότι μου άφησες ένα πολύ μικρό παραθυράκι ανοιχτό στη ζωή σου. Οι πόρτες είναι όλες κλειστές. Όλα είναι εναντίον μου κι εσύ κρατάς την ίδια εγωιστική και αδιάφορη στάση. Περισσότερο σκέφτομαι ότι πια βαριέσαι να μου μιλάς. Ότι δε με θέλεις όπως παλιά. Δε σε νοιάζει αν θα με δεις. Με θες λίγο, για λίγο. Μετά είμαι πάλι εγώ μόνη χωρίς εσένα ή μόνη με τον κακό σου εαυτό.
Σκέφτομαι πώς ίσως υπάρχει μία ελπίδα ακόμη να σπάσω τη σιωπή. Να σπάσω τον πάγο. Έτσι, σου στέλνω ένα μήνυμα κι αμέσως μετά το μετανιώνω. Γιατί σκέφτομαι ότι θ' απαντήσεις κάτι γρήγορο τυπικό όπως πιθανόν κάνεις με άλλες για να ξεμπερδεύεις. Κι είχα δίκαιο.
Όσο κι αν προσπαθώ, όσο κι αν σου εξηγώ, τίποτα δεν αλλάζει. Μου είχες δώσει λίγο χώρο στη ζωή σου και μου τον πήρες κι αυτόν. Πιέζεσαι να στείλεις μήνυμα. Πιέζομαι να μη στείλω. Πιέζεσαι να λες τι νιώθεις πιέζομαι να μη λέω τι νιώθω. Πιέζεσαι να με δεις. Πιέζομαι όταν περνάει ο καιρός και δε σε βλέπω.
Κι έτσι πήρα την απόφαση από το λίγο σου να μείνω στο τίποτα. Με το λίγο σου πάντα θα περιμένω, πάντα υποφέρω, πάντα θα νιώθω μόνη και προδομένη, πάντα θα σε ενοχλώ. Με το τίποτα πάλι θα σ' αγαπώ, όμως, δε θα περιμένω τίποτα πια. Ούτε αυτά τα λίγα τα οποία ζητούσε η καρδιά μου που ήθελε μόνο να είσαι καλά.
Πετάω το λίγο σου στα σκουπίδια γιατί δεν είναι για μένα, δεν είναι για μας και σου λέω "στο καλό", δε χρειάζεται πια να κάνεις τίποτα για μένα, για μας. Ήμουνα μόνη πριν, μόνη θα είμαι και τώρα...
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου