Μοιάζει η διάθεσή μου με μία αναπηδούμενη μπάλα. Μία πάνω μία κάτω, δύο πάνω τρεις κάτω κι έχω αρχίζει να ζαλίζομαι.
Γιατί εσύ να ορίζεις τη διάθεσή μου;
Γιατί δεν μπορούν όλα να είναι τόσο εύκολα όσο μία ευθεία γραμμή; Θα μου πεις και το όλο ευθεία κουράζει, αλλά έχω ξεπεράσει κάθε όριο ψυχικής αντοχής και μία ρουτίνα μαζί σου όπου τα πάντα θα ήταν πάντα τέλεια, μου μοιάζει η πιο ιδανική.
Τι φταις κι εσύ όμως, μάτια μου, αν εγώ πνίγομαι μέσα σ' ένα ποτήρι νερό; Τι φταις αν με παρασέρνει σαν κύμα μία το πολύ σου και μια το λίγο σου; Θα 'πρεπε μετά από τόσα χρόνια να έχω συνηθίσει. Θα 'πρεπε να κάνω πώς δεν ακούω αυτή τη σιωπή που βουίζει μέσα στ' αυτιά μου όταν λείπεις.
Θα 'πρεπε να μη με ενοχλεί που τη μια συζητάμε και βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματά μας ή περνάμε την ώρα μας με ονλαιν σεξ και χάχανα και τις άλλες δέκα κοιτάω ένα κινητό που μου φέρνει αργοπορημένες απαντήσεις ωρών ή ημερών.
Θα έπρεπε να σ' άφηνα να έρχεσαι και να φεύγεις όποτε θέλεις κι ας ένιωθα κλαμένη κι αδύναμη κοπελίτσα.
Πόσο ν' αντέξει μια καρδιά από το λίγο στο πολύ κι από το μαζί στο χώρια;
Γιατί ο έρωτας είναι άπληστος. Του δίνεις μία στιγμή κι ύστερα θέλει ακόμη μία κι ακόμη μία και γίνεται ανυπόμονος.
Θα σε χορτάσω ποτέ; Θα σταματήσω ποτέ να είμαι το δεδομένο σου για να γίνω η μυστική σπηλιά της ευτυχίας σου; Μπορείς να έρχεσαι όποτε θες, όμως, σε προειδοποιώ ποτέ δε θα κουραστώ να θέλω το "πολύ" σου. Ποτέ δε θα κουραστώ από το "μαζί" σου.
Αυτά που μου δίνεις από μόνος σου, μόνο αυτά θέλω κι ας νομίζεις ότι θέλω περισσότερα. Τι να τον κάνω τον έρωτα με το ζόρι; Μόνο μη μου τα στερείς για τόσο. Μη μου στερείς αυτή την ευτυχία που αναδύεται από το σώμα και το χαμόγελό σου. Μη μου στερείς το δικαίωμα να σ' αγαπώ και να σε νοιάζομαι. Μη μου στερείς τον έρωτα που έχουμε.
Μείνε λίγο, μείνε πολύ. Μείνε όσο θες. Μόνο κάνε ξανά το "χώρια", "μαζί".
Πράξια Αρέστη για το www.loveletters.gr
Γιατί εσύ να ορίζεις τη διάθεσή μου;
Γιατί δεν μπορούν όλα να είναι τόσο εύκολα όσο μία ευθεία γραμμή; Θα μου πεις και το όλο ευθεία κουράζει, αλλά έχω ξεπεράσει κάθε όριο ψυχικής αντοχής και μία ρουτίνα μαζί σου όπου τα πάντα θα ήταν πάντα τέλεια, μου μοιάζει η πιο ιδανική.
Τι φταις κι εσύ όμως, μάτια μου, αν εγώ πνίγομαι μέσα σ' ένα ποτήρι νερό; Τι φταις αν με παρασέρνει σαν κύμα μία το πολύ σου και μια το λίγο σου; Θα 'πρεπε μετά από τόσα χρόνια να έχω συνηθίσει. Θα 'πρεπε να κάνω πώς δεν ακούω αυτή τη σιωπή που βουίζει μέσα στ' αυτιά μου όταν λείπεις.
Θα 'πρεπε να μη με ενοχλεί που τη μια συζητάμε και βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματά μας ή περνάμε την ώρα μας με ονλαιν σεξ και χάχανα και τις άλλες δέκα κοιτάω ένα κινητό που μου φέρνει αργοπορημένες απαντήσεις ωρών ή ημερών.
Θα έπρεπε να σ' άφηνα να έρχεσαι και να φεύγεις όποτε θέλεις κι ας ένιωθα κλαμένη κι αδύναμη κοπελίτσα.
Πόσο ν' αντέξει μια καρδιά από το λίγο στο πολύ κι από το μαζί στο χώρια;
Γιατί ο έρωτας είναι άπληστος. Του δίνεις μία στιγμή κι ύστερα θέλει ακόμη μία κι ακόμη μία και γίνεται ανυπόμονος.
Θα σε χορτάσω ποτέ; Θα σταματήσω ποτέ να είμαι το δεδομένο σου για να γίνω η μυστική σπηλιά της ευτυχίας σου; Μπορείς να έρχεσαι όποτε θες, όμως, σε προειδοποιώ ποτέ δε θα κουραστώ να θέλω το "πολύ" σου. Ποτέ δε θα κουραστώ από το "μαζί" σου.
Αυτά που μου δίνεις από μόνος σου, μόνο αυτά θέλω κι ας νομίζεις ότι θέλω περισσότερα. Τι να τον κάνω τον έρωτα με το ζόρι; Μόνο μη μου τα στερείς για τόσο. Μη μου στερείς αυτή την ευτυχία που αναδύεται από το σώμα και το χαμόγελό σου. Μη μου στερείς το δικαίωμα να σ' αγαπώ και να σε νοιάζομαι. Μη μου στερείς τον έρωτα που έχουμε.
Μείνε λίγο, μείνε πολύ. Μείνε όσο θες. Μόνο κάνε ξανά το "χώρια", "μαζί".
Πράξια Αρέστη για το www.loveletters.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου