Αν δεν ήταν έρωτας, τότε τι ήταν;

Ξέρεις προσπάθησα πολλές φορές να προσδιορίσω το μέσα μου για σένα. Ανάμεσα σε ένα τσούρμο πεταλούδες, γέλια κι αυπνίες πάνω από ένα κινητό.

Προσπάθησα να πω, πως μεγαλώσαμε για τόσους ενθουσιασμούς κι ανάμεσα στα χίλια χαστούκια που έφαγα μεγαλώνοντας, είπα πως ο έρωτας είναι μια πολυτέλεια για αυτούς που ακόμα ελπίζουν. 

Μα μετά ήρθες εσύ. Και κάπου ανάμεσα στα χίλια «μη» έγινες το ένα «πρέπει».

Γιατί έπρεπε να ζήσουμε αυτό που ζήσαμε. Γιατί τώρα ξέρω πως είναι να φοβάσαι ξανά μη χάσεις αυτόν που σου σκάει ένα χαμόγελο στα χείλη όταν το μόνο που θες είναι να πάρεις μια ανάσα. 

Ξέρω πως είναι να θες ο άλλος να είναι καλά, να σε νοιάζεται και να νιώθεις ένα χέρι ανάμεσα στο δικό σου να μπλέκει τις μαύρες με τις άσπρες σου. 

Τώρα ξέρω πως ήταν έρωτας και σαν πήγε να γίνει αγάπη σάστισα. Ξέρεις οταν αγαπάς κάποιον φοβάσαι. 

Φοβάσαι μην έρθει μια μέρα που ξανά θα μείνεις μόνος και θα μαζεύεις κομμάτια του εαυτού σου. 

Φοβάσαι όλες εκείνες τις πληγές που πάνω στις ίδιες χαρακιές θα ξανανοίξουν. 

Κι αν τώρα δεν ξέρω αν είναι έρωτας, αγάπη, ανάγκη, ξέρω πως κάθε που ακούω τη φωνή σου, το μέσα μου ηρεμά. 

Ξέρω πως κάθε που βραδιάζει έγινες πια το καληνύχτα μου. 

Και τι πιο όμορφο σ’αυτή τη ζωή να είσαι το καλημέρα και το καληνύχτα μιας άλλης ψυχής.

Γι'αυτό λοιπόν ξαναρωτάω, αν δεν ήταν έρωτας, τότε τι ήταν;


Xριστιάνα Παν.