Μνήμες του εμείς

Ένα απάλο σκοτάδι να πέφτει στους ώμους μου και να τυλίγει το κορμί μου.

Δύο σαρκώδη χείλη που πότε μύριζαν ουίσκι και πότε έρωτα. 

Ένα βλέμμα που προσπαθούσε ν' αποφύγει το βλέμμα μου. 

Δύο όμορφα μάτια που ήθελαν πάντα να κοιτάζουν άλλου. Που δεν με είδαν ποτέ σοβαρά. Που δεν είδαν ποτέ το μέσα μου γιατί δε νοιάστηκαν να ξέρουν. 

Ένα φιλί στο μέτωπο, χέρια μπλεγμένα, ηδονή.

Σκληρά λόγια, φυγή, απρόβλεπτο συναπάντεμα. 

Πόνος, δάκρυα, πόνος, δάκρυα, γέλια για λίγο. Για λίγο αγάπη. Κι ύστερα σκοτάδι. 

Βροχή, κρύο, αναμονή κι άλλη αναμονή. Αναπάντητα μηνύματα. Αναπάντητα ερωτήματα. Απόγνωση.

Σιωπή. Σιωπή κι άλλη σιωπή. Θυμός. Κι άλλος θυμός. Φυγή. 

Έρωτας ξαφνικά. Φιλί κι άλλο φιλί. Σκιά. Σιωπή. Κι άλλη Σιωπή. Θυμός. Κι άλλος θυμός. Φυγή. 

Γιατί; Κι άλλα γιάτι. Λόγια σκληρά. Σιωπή. 

Πληγές. Φόβος. Σιωπή. 

Ένας εραστής, ένας φίλος, ένας προδότης, ένας ξένος...

Μία σκιά που μου ζητάει να φύγω... 

Κανείς...