Χάραξα πάνω στο κορμί μου με ανεξίτηλο στυλό όλα αυτά που ποτέ μου δεν είπα.
Όχι γιατί δεν μπορούσα να τα πω.
Όχι γιατί δεν το ήθελα όσο τίποτα.
Όχι γιατί δεν με πονούσαν. Απλά δεν είχα που να τα πω. Είχαν κάτσει σαν βδέλλες επάνω μου όλα αυτά τα ανείπωτα και μου ρουφούσαν κάθε σταγόνα αίμα που τολμούσε να τρέξει από το σώμα μου. Κι εγώ άδειαζα συνεχώς. Με στραγγίζαν. Παραμόνευαν να με δούνε χαλαρή για να μου επιτεθούν. Κι εγώ έκλεινα τα μάτια και περίμενα την επόμενη τους κίνηση.
Σφουγγάρι έγινε το μυαλό μου με τόσα που μάζευε και όλη αυτή η υγρασία με έκανε να τουρτουρίζω από το κρύο. Μα εξακολουθούσα να μένω άπραγη.
Σε ποιον να μιλούσα; Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο για σένα.
Σε κοιτούν μόνο για να σου πουν αυτά που θέλουν εκείνοι.
Σε ψάχνουν μόνο για να λύσεις κάποιο δικό τους πρόβλημα ή για να τους βοηθήσεις να βγουν απ’τα αδιέξοδο.
Δεν σου τηλεφωνούν για να μάθουν αν είσαι καλά μα για να καλύψεις κάποιο κενό τους όταν δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν και φυσικά δεν σε ρωτούν για σένα γιατί εσύ εκείνη την ώρα απλά είσαι ένας ακροατής τους.
Η αλήθεια είναι ότι πόνεσα πολύ ώσπου να τελειώσω αυτά που ήθελα να γράψω. Και δεν θα σταματούσα αν δεν είχε τελειώσει το στυλό μου.
Τα έγραψα με σχήματα για να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι τι γράφω.
Τώρα όταν με ρωτούν τι είναι αυτά πάνω στο σώμα μου τους απαντώ αφηρημένη τέχνη και μέσα μου γελάω.
Η περιέργεια μόνο τους μένει στο τέλος. Κάνεις πραγματικά δεν ενδιαφέρεται για σένα.
Εγώ το κατάλαβα και βρήκα διέξοδο έστω κι έτσι. Οι δήθεν έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσαν να με ακολουθήσουν.
Και οι κάλπικοι γυαλίζουν και με τυφλώνουν έτσι εγώ τότε φοράω τα γυαλιά μου και φεύγω όσο πιο μακριά τους μπορώ.
Ιωάννα Δαμηλάτη, www.metaximas.org
Όχι γιατί δεν μπορούσα να τα πω.
Όχι γιατί δεν το ήθελα όσο τίποτα.
Όχι γιατί δεν με πονούσαν. Απλά δεν είχα που να τα πω. Είχαν κάτσει σαν βδέλλες επάνω μου όλα αυτά τα ανείπωτα και μου ρουφούσαν κάθε σταγόνα αίμα που τολμούσε να τρέξει από το σώμα μου. Κι εγώ άδειαζα συνεχώς. Με στραγγίζαν. Παραμόνευαν να με δούνε χαλαρή για να μου επιτεθούν. Κι εγώ έκλεινα τα μάτια και περίμενα την επόμενη τους κίνηση.
Σφουγγάρι έγινε το μυαλό μου με τόσα που μάζευε και όλη αυτή η υγρασία με έκανε να τουρτουρίζω από το κρύο. Μα εξακολουθούσα να μένω άπραγη.
Σε ποιον να μιλούσα; Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο για σένα.
Σε κοιτούν μόνο για να σου πουν αυτά που θέλουν εκείνοι.
Σε ψάχνουν μόνο για να λύσεις κάποιο δικό τους πρόβλημα ή για να τους βοηθήσεις να βγουν απ’τα αδιέξοδο.
Δεν σου τηλεφωνούν για να μάθουν αν είσαι καλά μα για να καλύψεις κάποιο κενό τους όταν δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν και φυσικά δεν σε ρωτούν για σένα γιατί εσύ εκείνη την ώρα απλά είσαι ένας ακροατής τους.
Η αλήθεια είναι ότι πόνεσα πολύ ώσπου να τελειώσω αυτά που ήθελα να γράψω. Και δεν θα σταματούσα αν δεν είχε τελειώσει το στυλό μου.
Τα έγραψα με σχήματα για να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι τι γράφω.
Τώρα όταν με ρωτούν τι είναι αυτά πάνω στο σώμα μου τους απαντώ αφηρημένη τέχνη και μέσα μου γελάω.
Η περιέργεια μόνο τους μένει στο τέλος. Κάνεις πραγματικά δεν ενδιαφέρεται για σένα.
Εγώ το κατάλαβα και βρήκα διέξοδο έστω κι έτσι. Οι δήθεν έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσαν να με ακολουθήσουν.
Και οι κάλπικοι γυαλίζουν και με τυφλώνουν έτσι εγώ τότε φοράω τα γυαλιά μου και φεύγω όσο πιο μακριά τους μπορώ.
Ιωάννα Δαμηλάτη, www.metaximas.org
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου