Ο έρωτας της Φρίντα Κάλο για τον Ντιέγκο Ριβέρα σε 10+1 φράσεις της
Θα πρέπει να είδε ένα εικοσάχρονο κορίτσι με νευρώδες σώμα, και... ξέρω τι τον τράβηξε από την πρώτη στιγμή: τα φρύδια μου, αυτές οι «φτερούγες μαύρου γλάρου», όπως τις έλεγε πάντα.
Εκείνη την ημέρα, δανείστηκα μιά μακριά φούστα, μια μπλούζα και μια εσάρπα από την υπηρέτριά μας. Φόρεσα στο πόδι μου το νάρθηκα, για να μπορέσω να σταθώ όρθια όσο θα χρειαζόταν, και τον παντρεύτηκα. «Ο ελέφαντας κι η περιστέρα» έγραψαν οι εφημερίδες.
Ο Λέων Τρότσκι, ο ιδρυτής του Κόκκινου Στρατού, ο χαλύβδινος επαναστάτης, ερωτευμένος μαζί μου, με τη σακάτισσα Φρίντα Κάλο. Έπειτα, κάποια στιγμή, έτσι όπως είχε τεράστια ιδέα για τον εαυτό του, είπε ότι ήθελε να με «πάρει από τον Ντιέγκο». Να με πάρει από... τον Ντιέγκο;!
Με προσβάλλεις [Ντιέγκο] όταν πηγαίνεις με πουτάνες πού αξίζουν λιγότερο και από μιά ανθοδέσμη! Και τώρα μου φέρνεις λουλούδια... Είσαι για κλάματα. Θα σηκωθώ, δεν θα σηκωθώ; Πού θα πάει... και τότε θα δεις πως θα πάνε τα λουλούδια σου να συναντήσουν εκείνο το σιχαμένο το βραχιόλι.
Είχα κι εγώ πολλούς εραστές. Όχι έρωτες. Εραστές μόνο. Γιατί να μην έχω; Ναι βέβαια, τον Ισάμου Νογκούτσι, τον Νεοϋρκέζο γλύπτη... Κούκλος ήταν... Γοητευτικός, πληθωρικός... Μαζί του ένιωθα το κέντρο του κόσμου. Εντάξει μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά να... σαν να ήμουν σκλάβα του Ντιέγκο. [...] Λίγο έλειψε να τον σκοτώσει ο Ντιέγκο.
Με τις γυναίκες μοιράστηκα στιγμές τρυφερότητας και συνενοχής που σαν αυτές δεν μου είχε χαρίσει κανένας άντρας... Ή μάλλον, ένας μόνο... Ο Ντιέγκο είναι ο μοναδικός που έχει μέσα του κάτι θηλυκό, τόσο έντονο, τόσο βαθύ, που μπορεί και είναι ευαίσθητος σαν γυναίκα.
Ο Ντιέγκο με ανασταίνει, κάνει πιο υποφερτή την κακούργα καταραμένη μου ζωή, αυτό το αισχρό μου ριζικό που με καταδίκασε να είμαι ένα σακί σπασμένα κόκαλα. Αν είχα καταφέρει να του δώσω ένα παιδί... Αχ, πόσο το ήθελα, Παναγιά μου! Αλλά η φόνισσα η ζωή ούτε αυτή τη χαρά δεν μου ‘δωσε.
Μόνο εσύ ξέρεις τι περνάω! Ήσουν [Κριστίνα] πάντα η καλύτερή μου φίλη, η μοναδική μου αδελφή που ήσουν σε όλα συνεργός μου, μόνο εμείς οι δύο καταλαβαίναμε απόλυτα η μία την άλλη... Καταλαβαίνεις λοιπόν τώρα, παλιοσκρόφα, πώς ένιωσα βλέποντάς σε να πηδιέσαι μαζί του;
Ντιέγκο: όνομα της αγάπης. Μην αφήσεις να διψάσει το δέντρο αυτό που τόσο σ’ αγάπησε, αυτό το δέντρο που ενσάρκωσε τη ζωή στις έξι η ώρα το πρωί. Μην αφήσεις να διψάσει το δέντρο αυτό που είσαι ο ήλιος του.
Εσύ κι εγώ είμαστε ιερόσυλοι για τους θρησκόληπτους, χυδαίοι για τους ηθικολόγους, ανατρεπτικοί για τους καπιταλιστές και πουλημένοι στους καπιταλιστές για τους κομμουνιστές... Είμαστε μόνοι Ντιέγκο. Ολομόναχοι.
Σε παρακαλώ, Ντιέγκο, άσε τις συγκινήσεις: Έχεις τη δουλειά σου, που είναι το μεγάλο πάθος σου σε κάθε στιγμή της ύπαρξής σου. Θα δεις, θα με ξεχάσεις γρήγορα, και θα μπορέσεις τελικά να ζήσεις χωρίς το βάρος του πόνου μου. Θα δεις, θα είναι καλύτερα για σένα, κι εγώ, επιτέλους, θα ησυχάσω... Άσε με να φύγω, Ντιέγκο, σε παρακαλώ... άσε με να φύγω!
ww.athensvoice.gr
Θα πρέπει να είδε ένα εικοσάχρονο κορίτσι με νευρώδες σώμα, και... ξέρω τι τον τράβηξε από την πρώτη στιγμή: τα φρύδια μου, αυτές οι «φτερούγες μαύρου γλάρου», όπως τις έλεγε πάντα.
Εκείνη την ημέρα, δανείστηκα μιά μακριά φούστα, μια μπλούζα και μια εσάρπα από την υπηρέτριά μας. Φόρεσα στο πόδι μου το νάρθηκα, για να μπορέσω να σταθώ όρθια όσο θα χρειαζόταν, και τον παντρεύτηκα. «Ο ελέφαντας κι η περιστέρα» έγραψαν οι εφημερίδες.
Ο Λέων Τρότσκι, ο ιδρυτής του Κόκκινου Στρατού, ο χαλύβδινος επαναστάτης, ερωτευμένος μαζί μου, με τη σακάτισσα Φρίντα Κάλο. Έπειτα, κάποια στιγμή, έτσι όπως είχε τεράστια ιδέα για τον εαυτό του, είπε ότι ήθελε να με «πάρει από τον Ντιέγκο». Να με πάρει από... τον Ντιέγκο;!
Με προσβάλλεις [Ντιέγκο] όταν πηγαίνεις με πουτάνες πού αξίζουν λιγότερο και από μιά ανθοδέσμη! Και τώρα μου φέρνεις λουλούδια... Είσαι για κλάματα. Θα σηκωθώ, δεν θα σηκωθώ; Πού θα πάει... και τότε θα δεις πως θα πάνε τα λουλούδια σου να συναντήσουν εκείνο το σιχαμένο το βραχιόλι.
Είχα κι εγώ πολλούς εραστές. Όχι έρωτες. Εραστές μόνο. Γιατί να μην έχω; Ναι βέβαια, τον Ισάμου Νογκούτσι, τον Νεοϋρκέζο γλύπτη... Κούκλος ήταν... Γοητευτικός, πληθωρικός... Μαζί του ένιωθα το κέντρο του κόσμου. Εντάξει μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά να... σαν να ήμουν σκλάβα του Ντιέγκο. [...] Λίγο έλειψε να τον σκοτώσει ο Ντιέγκο.
Με τις γυναίκες μοιράστηκα στιγμές τρυφερότητας και συνενοχής που σαν αυτές δεν μου είχε χαρίσει κανένας άντρας... Ή μάλλον, ένας μόνο... Ο Ντιέγκο είναι ο μοναδικός που έχει μέσα του κάτι θηλυκό, τόσο έντονο, τόσο βαθύ, που μπορεί και είναι ευαίσθητος σαν γυναίκα.
Ο Ντιέγκο με ανασταίνει, κάνει πιο υποφερτή την κακούργα καταραμένη μου ζωή, αυτό το αισχρό μου ριζικό που με καταδίκασε να είμαι ένα σακί σπασμένα κόκαλα. Αν είχα καταφέρει να του δώσω ένα παιδί... Αχ, πόσο το ήθελα, Παναγιά μου! Αλλά η φόνισσα η ζωή ούτε αυτή τη χαρά δεν μου ‘δωσε.
Μόνο εσύ ξέρεις τι περνάω! Ήσουν [Κριστίνα] πάντα η καλύτερή μου φίλη, η μοναδική μου αδελφή που ήσουν σε όλα συνεργός μου, μόνο εμείς οι δύο καταλαβαίναμε απόλυτα η μία την άλλη... Καταλαβαίνεις λοιπόν τώρα, παλιοσκρόφα, πώς ένιωσα βλέποντάς σε να πηδιέσαι μαζί του;
Ντιέγκο: όνομα της αγάπης. Μην αφήσεις να διψάσει το δέντρο αυτό που τόσο σ’ αγάπησε, αυτό το δέντρο που ενσάρκωσε τη ζωή στις έξι η ώρα το πρωί. Μην αφήσεις να διψάσει το δέντρο αυτό που είσαι ο ήλιος του.
Εσύ κι εγώ είμαστε ιερόσυλοι για τους θρησκόληπτους, χυδαίοι για τους ηθικολόγους, ανατρεπτικοί για τους καπιταλιστές και πουλημένοι στους καπιταλιστές για τους κομμουνιστές... Είμαστε μόνοι Ντιέγκο. Ολομόναχοι.
Σε παρακαλώ, Ντιέγκο, άσε τις συγκινήσεις: Έχεις τη δουλειά σου, που είναι το μεγάλο πάθος σου σε κάθε στιγμή της ύπαρξής σου. Θα δεις, θα με ξεχάσεις γρήγορα, και θα μπορέσεις τελικά να ζήσεις χωρίς το βάρος του πόνου μου. Θα δεις, θα είναι καλύτερα για σένα, κι εγώ, επιτέλους, θα ησυχάσω... Άσε με να φύγω, Ντιέγκο, σε παρακαλώ... άσε με να φύγω!
ww.athensvoice.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου