Θα μπορούσα να γράψω αυτό το κείμενο με τίτλο "Η ζωή μου" και να είναι κάτι σαν απομνημονεύματα, όμως ακόμη και το να γράφω κάτι που δε θα σε συμπεριλαμβάνει μου ακούγεται βαρετό.
"Βαρετή" είναι τις περισσότερες φορές η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό μου όταν κάποιος με ρωτάει να περιγράψω τη ζωή μου ή μάλλον καλύτερα την καθημερινότητά μου. Βαρετή, γιατί δε σε περιλαμβάνει. Βαρετή γιατί τα έξυπνα σου μάτια δεν είναι πουθενά να τα κοιτάζω. Γιατί μου λείπουν οι ατάκες σου που σε τσικλίζουν και με πονάνε με τρόπο που με ερεθίζουν. Λίγο μαζοχισμό τον θέλει τελικά ο άνθρωπος κι εσύ ξέρεις να με πονάς με το γάντι. Με ξέρεις. Τόσοι άνθρωποι κάθε μέρα, τόσες ώρες γύρω μου και δεν κατάφεραν να με αποδικωποιήσουν όπως εσύ. Εντάξει, δεν είμαι τέλεια, αλλά σκέψου πόσο βαρετή θα ήμουν, αν ήμουν.
Δυστυχώς, δύσκολα βρίσκω κάτι τόσο ενδιαφέρον πια. Να σου περιγράψω μία καθημερινότητα γεμάτη επιφανειακές σχέσεις και ανιαρούς ανθρώπους; Προτιμώ να μιλώ και να γράφω με τις ώρες για σένα. Θα μου θυμώσεις; Μα δε φταίω εγώ. Εσύ πιάνεις την κάρδια μου και την κάνεις να χτυπάει τόσο δυνατά.
Ώρες ατελειώτες μπροστά από έναν υπολογιστή, χαζές συζητήσεις κι αστεία με συναδέλφους. Ωραία κι αυτά δε λέω. Μου αρέσει η δουλειά μου δε λέω αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί σου. Ούτε καν οι εκδρομές στην εξοχή των σαββατοκύριακων που τόσο λατρεύω. Τίποτα στον κόσμο δε με κάνει τόσο ευτυχισμένη όσο να βρίσκομαι σε απόσταση αναπνόης από σένα. Κι ο πικρός μου καφές γλυκαίνει μόλις πάρω το πρώτο μήνυμα από σένα. Κι όταν ξέρω ότι θα σε συναντήσω, η αναμονή κάνει τα πάντα να φαίνονται πολύ μικρά κι ασήμαντα. Έτσι όπως πρέπει να είναι. Γιατί η ζωή είναι μικρή για ν' αγχωνόμαστε για άψυχα πράγματα, για το τι θα πει ο κόσμος, για τις κακίες του κόσμου.
Ευτυχώς υπάρχει η φαντασία. Ευτυχώς υπάρχουν και τα όνειρα. Mε νιώθεις όταν σε σκέφτομαι έντονα; Με σκέφτεσαι όταν σε ονειρεύομαι; Πιστεύω στη μαγεία που υπάρχει στην αγάπη. Μόνο σ' αυτή τη μαγεία πιστεύω βασικά. Οι στιγμές που θα με κοιτάξεις, που θα με αγγίξεις, που θα με θυμώσεις, αυτές είναι μαγικές. Αυτές τις λίγες στιγμές μας νιώθω να νιώθω. Νιώθω να ζω.
Eντάξει, δε θέλω να είμαι γκρινιάρα και παραπονιάρα. Είναι ωραία η ζωή και γενικά περνάει ομαλά. Έχει τα πάνω και τα κάτω της όμως έχω μάθει να είμαι δυνατή και να βλέπω τα πράγματα όσο πιο θετικά μπορώ. Όμως, μαζί σου δε χρειάζεται καμία προσπάθεια. Είναι σαν να είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Είναι σαν να είσαι το σπίτι της καρδιάς μου. Και θέλω να στο δείξω. Θέλω να είσαι σίγουρος για μένα.
Είμαι εδώ. Σε περιμένω κι ας ζω χωρίς εσένα, σ' αγαπώ.
Πράξια Αρέστη
"Βαρετή" είναι τις περισσότερες φορές η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό μου όταν κάποιος με ρωτάει να περιγράψω τη ζωή μου ή μάλλον καλύτερα την καθημερινότητά μου. Βαρετή, γιατί δε σε περιλαμβάνει. Βαρετή γιατί τα έξυπνα σου μάτια δεν είναι πουθενά να τα κοιτάζω. Γιατί μου λείπουν οι ατάκες σου που σε τσικλίζουν και με πονάνε με τρόπο που με ερεθίζουν. Λίγο μαζοχισμό τον θέλει τελικά ο άνθρωπος κι εσύ ξέρεις να με πονάς με το γάντι. Με ξέρεις. Τόσοι άνθρωποι κάθε μέρα, τόσες ώρες γύρω μου και δεν κατάφεραν να με αποδικωποιήσουν όπως εσύ. Εντάξει, δεν είμαι τέλεια, αλλά σκέψου πόσο βαρετή θα ήμουν, αν ήμουν.
Δυστυχώς, δύσκολα βρίσκω κάτι τόσο ενδιαφέρον πια. Να σου περιγράψω μία καθημερινότητα γεμάτη επιφανειακές σχέσεις και ανιαρούς ανθρώπους; Προτιμώ να μιλώ και να γράφω με τις ώρες για σένα. Θα μου θυμώσεις; Μα δε φταίω εγώ. Εσύ πιάνεις την κάρδια μου και την κάνεις να χτυπάει τόσο δυνατά.
Ώρες ατελειώτες μπροστά από έναν υπολογιστή, χαζές συζητήσεις κι αστεία με συναδέλφους. Ωραία κι αυτά δε λέω. Μου αρέσει η δουλειά μου δε λέω αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί σου. Ούτε καν οι εκδρομές στην εξοχή των σαββατοκύριακων που τόσο λατρεύω. Τίποτα στον κόσμο δε με κάνει τόσο ευτυχισμένη όσο να βρίσκομαι σε απόσταση αναπνόης από σένα. Κι ο πικρός μου καφές γλυκαίνει μόλις πάρω το πρώτο μήνυμα από σένα. Κι όταν ξέρω ότι θα σε συναντήσω, η αναμονή κάνει τα πάντα να φαίνονται πολύ μικρά κι ασήμαντα. Έτσι όπως πρέπει να είναι. Γιατί η ζωή είναι μικρή για ν' αγχωνόμαστε για άψυχα πράγματα, για το τι θα πει ο κόσμος, για τις κακίες του κόσμου.
Ευτυχώς υπάρχει η φαντασία. Ευτυχώς υπάρχουν και τα όνειρα. Mε νιώθεις όταν σε σκέφτομαι έντονα; Με σκέφτεσαι όταν σε ονειρεύομαι; Πιστεύω στη μαγεία που υπάρχει στην αγάπη. Μόνο σ' αυτή τη μαγεία πιστεύω βασικά. Οι στιγμές που θα με κοιτάξεις, που θα με αγγίξεις, που θα με θυμώσεις, αυτές είναι μαγικές. Αυτές τις λίγες στιγμές μας νιώθω να νιώθω. Νιώθω να ζω.
Eντάξει, δε θέλω να είμαι γκρινιάρα και παραπονιάρα. Είναι ωραία η ζωή και γενικά περνάει ομαλά. Έχει τα πάνω και τα κάτω της όμως έχω μάθει να είμαι δυνατή και να βλέπω τα πράγματα όσο πιο θετικά μπορώ. Όμως, μαζί σου δε χρειάζεται καμία προσπάθεια. Είναι σαν να είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Είναι σαν να είσαι το σπίτι της καρδιάς μου. Και θέλω να στο δείξω. Θέλω να είσαι σίγουρος για μένα.
Είμαι εδώ. Σε περιμένω κι ας ζω χωρίς εσένα, σ' αγαπώ.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου