Ήταν τόσο βαρύς και μακρύς αυτός ο χειμώνας που πίστευα ότι δε θα τέλειωνε ποτέ. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι το κρύο κι η βροχή δε θ' άφηναν ποτέ την άνοιξη να έρθει.
Η άνοιξη, όμως, υπήρχε πάντα εκεί, όπως κάθε χρόνο. Κρυμμένη κάτω από το χιόνι και πίσω από τα γκρίζα σύννεφα, έτοιμη να με συνεπάρει.
Και τον Φλεβάρη άρχισα να βλέπω τα πρώτα της σημάδια. Οι πρώτες αμυγδαλιές που άνθισαν σκόρπια στη γη, κόντρα στον ψυχρό και βροχερό καιρό. Αυτή η επιμονή τους μου έδινε πάντα ελπίδα στην καρδιά. Αυτή η δύναμή τους να κρατάνε τα άνθη τους κόντρα στους ανέμους και το χιόνια μέχρι να γίνουν καρποί, πάντα μου έδινε μία περίσσια δύναμη ότι μπορώ να τα καταφέρω.
Η άνοιξη είναι από μόνη της συνώνυμη με την ελπίδα, την αγάπη, την αναγέννηση, τη χαρά. Όλα αυτά που η άνοιξη ήταν για μένα έγινες εσύ. Όλες αυτές οι βαθυστόχαστες έννοιες και δυσεύρετες έννοιες που έψαχνα στη ζωή μου, βρήκαν επιτέλους έναν άνθρωπο να συνυπάρξουν.
Ήρθες δειλά δειλά στη ζωή μου κι άνθιζες χωρίς εγώ να σε προσέξω, γιατί πρόσεχα μόνο αυτά που έχανα κι αυτά που με πονούσαν.
Ήρθες από το πουθενά κι όμως κατά βάθος ήξερα ότι υπάρχεις για να με βρεις. Και λέω να με βρεις γιατί ήμουν χαμένη.
Ήρθες για να δώσεις καταφύγιο στο χαμόγελό μου, να σπάσεις τη σιωπή μέσα μου, ν' αγγίξεις το σώμα μου χωρίς να το βεβηλώσεις και να μου αποδείξεις ότι ο έρωτας δεν πέθανε ακόμη.
Ήρθες και στάθηκες γενναία μπροστά μου χωρίς να σκεφτείς τα στερεότυπα και τα πρέπει γιατί κατάλαβες ότι είχα ανάγκη από κάποιον που θα μου έδινε σημασία χωρίς να τη ζητήσω, γιατί κατάλαβες ότι κουράστηκα να ζητάω από ανθρώπους τα αυτονόητα, κουράστηκα να με στήνουν στον τοίχο για λίγη αγάπη. Να λέω ένα, να μου λένε δέκα. Να λέω τι έχω ανάγκη και να με λένε παράλογη. Κατάλαβες ότι δε ζητάω τίποτα και δε βολεύομαι στη ζωή κανενός. Και μ' έκανες ν' αγαπήσω ξανά τον εαυτό μου. Να νιώθω μικρή κι ας είμαι μεγάλη, να νιώθω λαμπερή κι ας έχω μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια μου. Μου πλένεις το σώμα και μ' αγγίζεις παντού χωρίς να περιμένεις ανταλλάγμα, με φιλάς χωρίς φόβο ότι θα προδοθούν τα αισθήματά σου, με θέλεις όπως είμαι έτσι όπως με βρήκες και ξέρεις πώς μαζί μου θα είσαι καλά. Ότι θα σ' έχω σαν φυλαχτό στην καρδιά μου είτε είσαι μαζί μου είτε λείπεις.
Κι όταν φύγεις, θα σ' αποχαιρετήσω μ' ένα φιλί χωρίς πρόβλημα κι ας ξέρω ότι θα συνεχίσεις τη ζωή σου με κάποιαν άλλη.
Αρκεί που μαζί μου ήσουν δοτικός κι αληθινός.
Αρκεί που αφιερώσες χρόνο και ενέργεια για μένα.
Αρκεί που δε με πλήγωσες, που νοιάστηκες μ' ένα μήνυμα, που με κατάλαβες και που διακρτικά μ' αγάπησες.
Ήρθες σαν άνοιξη όπως ο Μάρτης εισβάλλει στον χειμώνα κι ελπίζω... να γίνεις το πιο όμορφο καλοκαίρι μου.
Πράξια Αρέστη
Η άνοιξη, όμως, υπήρχε πάντα εκεί, όπως κάθε χρόνο. Κρυμμένη κάτω από το χιόνι και πίσω από τα γκρίζα σύννεφα, έτοιμη να με συνεπάρει.
Και τον Φλεβάρη άρχισα να βλέπω τα πρώτα της σημάδια. Οι πρώτες αμυγδαλιές που άνθισαν σκόρπια στη γη, κόντρα στον ψυχρό και βροχερό καιρό. Αυτή η επιμονή τους μου έδινε πάντα ελπίδα στην καρδιά. Αυτή η δύναμή τους να κρατάνε τα άνθη τους κόντρα στους ανέμους και το χιόνια μέχρι να γίνουν καρποί, πάντα μου έδινε μία περίσσια δύναμη ότι μπορώ να τα καταφέρω.
Η άνοιξη είναι από μόνη της συνώνυμη με την ελπίδα, την αγάπη, την αναγέννηση, τη χαρά. Όλα αυτά που η άνοιξη ήταν για μένα έγινες εσύ. Όλες αυτές οι βαθυστόχαστες έννοιες και δυσεύρετες έννοιες που έψαχνα στη ζωή μου, βρήκαν επιτέλους έναν άνθρωπο να συνυπάρξουν.
Ήρθες δειλά δειλά στη ζωή μου κι άνθιζες χωρίς εγώ να σε προσέξω, γιατί πρόσεχα μόνο αυτά που έχανα κι αυτά που με πονούσαν.
Ήρθες από το πουθενά κι όμως κατά βάθος ήξερα ότι υπάρχεις για να με βρεις. Και λέω να με βρεις γιατί ήμουν χαμένη.
Ήρθες για να δώσεις καταφύγιο στο χαμόγελό μου, να σπάσεις τη σιωπή μέσα μου, ν' αγγίξεις το σώμα μου χωρίς να το βεβηλώσεις και να μου αποδείξεις ότι ο έρωτας δεν πέθανε ακόμη.
Ήρθες και στάθηκες γενναία μπροστά μου χωρίς να σκεφτείς τα στερεότυπα και τα πρέπει γιατί κατάλαβες ότι είχα ανάγκη από κάποιον που θα μου έδινε σημασία χωρίς να τη ζητήσω, γιατί κατάλαβες ότι κουράστηκα να ζητάω από ανθρώπους τα αυτονόητα, κουράστηκα να με στήνουν στον τοίχο για λίγη αγάπη. Να λέω ένα, να μου λένε δέκα. Να λέω τι έχω ανάγκη και να με λένε παράλογη. Κατάλαβες ότι δε ζητάω τίποτα και δε βολεύομαι στη ζωή κανενός. Και μ' έκανες ν' αγαπήσω ξανά τον εαυτό μου. Να νιώθω μικρή κι ας είμαι μεγάλη, να νιώθω λαμπερή κι ας έχω μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια μου. Μου πλένεις το σώμα και μ' αγγίζεις παντού χωρίς να περιμένεις ανταλλάγμα, με φιλάς χωρίς φόβο ότι θα προδοθούν τα αισθήματά σου, με θέλεις όπως είμαι έτσι όπως με βρήκες και ξέρεις πώς μαζί μου θα είσαι καλά. Ότι θα σ' έχω σαν φυλαχτό στην καρδιά μου είτε είσαι μαζί μου είτε λείπεις.
Κι όταν φύγεις, θα σ' αποχαιρετήσω μ' ένα φιλί χωρίς πρόβλημα κι ας ξέρω ότι θα συνεχίσεις τη ζωή σου με κάποιαν άλλη.
Αρκεί που μαζί μου ήσουν δοτικός κι αληθινός.
Αρκεί που αφιερώσες χρόνο και ενέργεια για μένα.
Αρκεί που δε με πλήγωσες, που νοιάστηκες μ' ένα μήνυμα, που με κατάλαβες και που διακρτικά μ' αγάπησες.
Ήρθες σαν άνοιξη όπως ο Μάρτης εισβάλλει στον χειμώνα κι ελπίζω... να γίνεις το πιο όμορφο καλοκαίρι μου.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου