Αλήθεια, πόσες φορές δεν κάναμε τη σκέψη αυτή για άνθρωπο που μας αδίκησε; Που μας πλήγωσε. Που μας έκανε να πιστέψουμε στα λόγια και τις υποσχέσεις που μας αράδιασε. Παλιοχαρακτήρες. Μια λέξη από μόνη της αντιφατική. Ένας παλιός χαρακτήρας που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο σήμερα. Που χάλασε στην πρώτη ατιμία που δέχτηκε. Που αποφάσισε να μην ξαναδώσει καλό εαυτό σε άνθρωπο. «Όλοι ίδιοι μεταμφιεσμένοι με όμορφα λόγια και υποσχέσεις» θα τους ακούσεις να λένε πάντα στις κουβέντες τους. Όλοι καλοί μέχρι να πάρουν αυτό που θέλουν.
Μα αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς τι ψάχνουν τόσο αδιάκοπα σήμερα οι άνθρωποι; Αλήθειες – στιγμές – ζωή. Το τρίπτυχο της ευτυχίας. Μέσω της αλήθειας χτίζεις τα θεμέλια τις εκάστοτε σχέσης. Ας την ονομάσουμε φιλική, συντροφική, ας την βαφτίσουμε ότι τραβά η ψυχή μας. Μια σχέση που ξεκινά με υποσχέσεις και λόγια θα είναι πάντα καταδικασμένη να γκρεμίζεται. Θα βρίσκει καταφύγιο στις ουτοπίες που θα προσφέρει απλόχερα το μυαλό.
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να υπεραναλύουν καταστάσεις. Να φτιάχνουν σενάρια και να δικαιολογούν καταστάσεις. Θεωρούμε πολλές φορές ότι μπορούμε να φτιάξουμε σπασμένους ανθρώπους. Να τους κάνουμε ξανά να ονειρεύονται. Μα σε κάθε μας αποτυχία η μάλλον σε κάθε απατηλή προσπάθεια του μυαλού μας να βρει πρωταγωνιστή στο φιάσκο του, θα τους χαρακτηρίζουμε «παλιοχαρακτήρες».
Ξεχάσαμε πως όλοι ονειρευόμασταν. Κάποιοι πιο τολμηροί ακόμα ονειρευόμαστε. Γιατί τα όνειρα δεν έχουν κόστος. Δεν αγοράζονται, μα εξαργυρώνονται με θυσίες.
Από παιδιά ξεκινήσαμε όλοι αγνοί και καταλήξαμε ενήλικα τέρατα ψυχραιμίας ντυμένα με όμορφους τρόπους και πολιτισμό. Πιο εύκολα κρίνουμε τους άλλους και πιο αβίαστα τις πράξεις μας.
Φερθήκαμε άσχημα γιατί προηγήθηκε κάτι που πυροδότησε το θυμό μας. Τελεσίδικα καταδικάζουμε οποιαδήποτε συμπεριφορά και πράξη δεν έφερε για μας τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Μάθαμε να κρατάμε κοντά μας τους κόλακες και πίσω από αυτούς εκείνους τους δυο-τρείς που μας φωνάζουν κι αυτά που δεν θέλουμε να ακούμε. Μην έρθουν τα λάθη μας και πάλι μπροστά μας. Μην πάρουν τα «όχι» που πόνεσαν σάρκα και οστά. Μην νιώσει και πάλι καρδιά μας να μπάζει απ’τα ραγίσματα που έφερε ο χρόνος.
Παλιοχαρακτήρες λοιπόν. Αυτοί που στο τέλος δεν πούλησαν κανένα φούμαρο. Αυτοί που στέκουν συναισθηματικά γυμνωμένοι χωρίς ίχνος ντροπής απέναντι στα σημάδια τους. Που δεν θα πουλήσουν παραμύθια. Που δεν θα στολίσουν καμία αλήθεια με υπόσχεση. Αλήθεια, είναι τόσο κακοί αυτοί οι παλιοχαρακτήρες αν το σκεφτούμε με καθαρό μυαλό; Η μήπως το λάθος βαραίνει τις επιλογές μας. Αυτές που αργότερα της λέμε χαρακτήρα. Γιατί σήμερα, τη ζωή μας ορίζουν οι επιλογές μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου