Κάποιοι άνθρωποι που περνάνε και φεύγουν από τη ζωή μας δεν είναι μόνο χαμένος χρόνος, είναι πληγές που άνοιξαν μέσα μας βαθιά και δύσκολα κλείνουν ξανά.
Εκ των υστέρων ρωτάς τον εαυτό σου γιατί τους ανέχτηκες. Γιατί πάλεψες να σε αποδεχτούν, γιατί προσπάθησες να κάνεις τις επιθυμίες τους δικές σου και να ξεπεράσεις κάθε ηθικό σου όριο για να τους τις εκπληρώσεις. Γιατί δεν έκλεισες την πορτά σ' αυτούς προτού προλάβουν τα λόγια τους να γίνουν εφιάλτες σου.
Οι άνθρωποι που μας πληγώνουν, πολλές φορές μας γίνονται εμμονή. Αρχικά, φταίμε τον εαυτό μας. Βρίσκουμε δικαιολογίες για να τους συγχωρήσουμε και προσπαθούμε ν' αλλάξουμε το καθετί που κάνουμε για να τους ευχαριστήσουμε ή τουλάχιστον για να έχουμε μια αξιοπρεπής αντιμετώπιση. Όμως, κανείς δεν μπορεί να ζει για πάντα εκτός εαυτού μόνο και μόνο επειδή φοβάται μη χάσει κάποιον που δεν μπορεί να τον αφήσει να είναι ο εαυτός του, λόγω των δικών του κόμπλεξ ή κωλυμάτων.
Οι άνθρωποι που μας μιλάνε άσχημα, που βρίζουν και μας βρίσκουν εκατό ελαττώματα δε μας αγάπησαν ποτέ. Απλά προσπάθησαν να κρυφτούν πίσω από τις αδυναμίες τους. Και όταν πια μας βαρεθούν ή βρουν ένα πιο υπάκουο πιόνι προσπαθούν να μας ξεφορτωθούν ακριβώς με τον ίδιο άσχημο τρόπο που μας συμπεριφερθήκαν. Ρίχνοντας σε μας όλο το φταίξιμο, αφήνοντας αναπάντητα τα ερωτήματά μας. Βεβηλώνοντας την ψυχή μας για να έιναι σίγουροι ότι δύσκολα θα προχωρήσουμε για να βρούμε την ευτυχία χωρίς αυτούς. Μας θέλουν δυστυχισμένους, όπως είναι και οι ίδιοι.
Τα άσχημα λόγια μπορούν να μας ρίξουν ψυχολογικά. Μπορούν να μας ρίξουν στην παγίδα που θέλει το στόμα που τα λέει, δηλαδή να μην αγαπάμε πια τον εαυτό μας. Γιατί να ισοπέδωσεις μία σχέση στο τέλος; Γιατί να προσπαθήσεις να φύγεις σαν κλέφτης μες τη νύχτα χωρίς ν' αναλογίστεις τι σου έδωσε ο άλλος ή χτυπώντας τον άλλο εκεί που ξέρεις ότι θα πονέσει; ΓΙατί να πονέσεις έναν άνθρωπο που σου έδωσε τόσα πολλά και που προσπαθεί απλά να σε κρατήσει με όσα όπλα του έχουν απομείνει;
Η λεκτική βία μπορεί να είναι τόσο βαθιά όσο και η σωματική. Τα λόγια πληγώνουν κι ας είναι οι πληγές τους αόρατες. Αφήνουν σημάδια που εκδηλώνονται στην κοινωνική μας συμπεριφορά, στις σχέσεις μας με τους άλλους άνθρωπους, στη σχέση μας με τον εαυτό μας. Μόνο, όμως, αν τα αφήσουμε. Χρειάζεται χρόνος να θεραπευτούν οι πληγές που δημιουργές οι κοφτερές λέξεις, αυτές που μας έκαναν να νιώσουμε λίγοι. Αυτές που ισοπέδωσαν τα αισθήματά μας και όλες τις ωραίες κι άσχημες στιγμές που είχαμε μ' έναν άνθρωπο που μοιραστήκαμε τόσα πολλά.
Πράξια Αρέστη
Εκ των υστέρων ρωτάς τον εαυτό σου γιατί τους ανέχτηκες. Γιατί πάλεψες να σε αποδεχτούν, γιατί προσπάθησες να κάνεις τις επιθυμίες τους δικές σου και να ξεπεράσεις κάθε ηθικό σου όριο για να τους τις εκπληρώσεις. Γιατί δεν έκλεισες την πορτά σ' αυτούς προτού προλάβουν τα λόγια τους να γίνουν εφιάλτες σου.
Οι άνθρωποι που μας μιλάνε άσχημα, που βρίζουν και μας βρίσκουν εκατό ελαττώματα δε μας αγάπησαν ποτέ. Απλά προσπάθησαν να κρυφτούν πίσω από τις αδυναμίες τους. Και όταν πια μας βαρεθούν ή βρουν ένα πιο υπάκουο πιόνι προσπαθούν να μας ξεφορτωθούν ακριβώς με τον ίδιο άσχημο τρόπο που μας συμπεριφερθήκαν. Ρίχνοντας σε μας όλο το φταίξιμο, αφήνοντας αναπάντητα τα ερωτήματά μας. Βεβηλώνοντας την ψυχή μας για να έιναι σίγουροι ότι δύσκολα θα προχωρήσουμε για να βρούμε την ευτυχία χωρίς αυτούς. Μας θέλουν δυστυχισμένους, όπως είναι και οι ίδιοι.
Τα άσχημα λόγια μπορούν να μας ρίξουν ψυχολογικά. Μπορούν να μας ρίξουν στην παγίδα που θέλει το στόμα που τα λέει, δηλαδή να μην αγαπάμε πια τον εαυτό μας. Γιατί να ισοπέδωσεις μία σχέση στο τέλος; Γιατί να προσπαθήσεις να φύγεις σαν κλέφτης μες τη νύχτα χωρίς ν' αναλογίστεις τι σου έδωσε ο άλλος ή χτυπώντας τον άλλο εκεί που ξέρεις ότι θα πονέσει; ΓΙατί να πονέσεις έναν άνθρωπο που σου έδωσε τόσα πολλά και που προσπαθεί απλά να σε κρατήσει με όσα όπλα του έχουν απομείνει;
Η λεκτική βία μπορεί να είναι τόσο βαθιά όσο και η σωματική. Τα λόγια πληγώνουν κι ας είναι οι πληγές τους αόρατες. Αφήνουν σημάδια που εκδηλώνονται στην κοινωνική μας συμπεριφορά, στις σχέσεις μας με τους άλλους άνθρωπους, στη σχέση μας με τον εαυτό μας. Μόνο, όμως, αν τα αφήσουμε. Χρειάζεται χρόνος να θεραπευτούν οι πληγές που δημιουργές οι κοφτερές λέξεις, αυτές που μας έκαναν να νιώσουμε λίγοι. Αυτές που ισοπέδωσαν τα αισθήματά μας και όλες τις ωραίες κι άσχημες στιγμές που είχαμε μ' έναν άνθρωπο που μοιραστήκαμε τόσα πολλά.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου