Αυτός είναι ίσως ο κύκλος του έρωτα και των ανθρώπινων σχέσεων. Ο κύκλος που καταφέρνει να κλείσει δηλαδή, που δε μένει ατέλειωτος. Που περνάει από όλα τα στάδια και στο τέλος χάνεται σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ίσως μόνο σε κάποιες ξεθωριασμένες αναμνήσεις και σε κάποια αισθήματα που αναβιώνουν για λίγα δευτερόλεπτα και πάλι σβήνουν.
Στην αρχή μου άρεσε. Αυτό που έβλεπα ακριβώς ήταν φτιαγμένο με την κάθε του λεπτομέρεια για μένα. Έτσι ένιωθα. Κάθε λεπτομέρεια πάνω του και κάθε χαρακτηριστικό του ήταν για μένα τέλειο.
Τον ερωτεύτηκα με πάθος κι ας μην ήταν δικός μου κι ας μην τα βρίσκαμε πουθενά. Ήξερα την κατάληξη και δεν άντεχα μαζί του αλλά ούτε και μακριά του. Έκλαψα γι' αυτόν. Τον έδιωξα και τον παρακάλεσα. Έκανα όλα τα χαζά που κάνει μία ερωτευμένη γυναίκα που χάνει τα λογικά της. Εξευτελίστηκα έκανα υποχωρήσεις και αμφισβήτησα αξίες. Ήθελα αυτές τις λίγες στιγμές ευτυχίας μαζί του κι ας πονούσε μετά.
Ο καιρός πέρασε και τον έχασα. Μακριά του έμαθα να τον αγαπώ και όχι κοντά του. Έμαθα να αγαπώ και τον εαυτό μου αλλά κι αυτόν. Δεν ήξερα πως να χειριστώ τόσο αίσθημα. Δεν μπορούσα. Μετά έμαθα κι ας ήταν και αργά. Τον αγάπησα λοιπον. Ο έρωτας που μεταφραζόταν σε πόνο, κτητικότητα, ζήλια και δάκρυα έγιναν αγάπη. Εγώ ξεπέρασα το στάδιο του ανώριμου έρωτα και πέρασα στο επίπεδο της ώριμης αγάπης. Αυτός όχι. Και ήθελα απλά να τον αγαπώ είτε βρισκόταν στη ζωή μου είτε όχι.
Και γυρνούσε εκεί που δεν το περίμενα ίσως για να πάρει κατι και να φύγει ίσως για να σιγουρευτεί ότι μέσα του τελείωσε ίσως για λίγο γιατί τόσο μπορούσε. Δεν κατάλαβα ποτέ. Και ήμουν δοτική, διάχυτη στα συναισθήματά μου, στη φιλία μου, στη βοήθειά μου.
Όμως, η αγάπη μου τον τρόμαξε. Τον έπνιξε. Δεν την ήθελε. Και πληγώθηκα. Περισσότερο από πριν. Ξέσπασα. Ήθελα εξηγήσεις για όλα. Είχα παγιδευτεί στο παρελθόν μαζί του. Ήθελα την αλήθεια. Τι ήμουν τελικά γι' αυτόν; Την αλήθεια δεν την αντέχουμε πάντα. Δεν την άντεξα. Τον μίσησα. Τον μίσησα γιατί με αδίκησε, με πλήγωσε, με ξεπέρασε ενώ εγώ όχι. Με μίσησε. Και το μίσος του μου έτρωγε την ψυχή και το σώμα. Αρρώστησα. Έφτασα στον πάτο. Κι είπα δεν έχει πιο κάτω. Πιο κάτω πεθαίνεις. Και αδιαφόρησα... γιατί δεν είχα επιλογή.
Όταν αγαπάς, δεν ξε αγαπάς. Μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτόν. Μαθαίνεις να είσαι σχεδόν καλά. Να απολαμβάνεις σχεδόν τον έρωτα και τις νέες σου σχέσεις. Μαθαίνεις τουλάχιστον ξανά ν' αγαπάς τον εαυτό σου έστω κι αν δεν τον θέλει αυτός. Καταλαβαίνεις ότι δε φταις εσύ. Ότι έκανες ό,τι μπορούσες. Συγχωρείς τον εαυτό σου για το λάθη σου. Για όλα όσα έκανες κι ίσως συνέβαλαν στο να τον χάσεις. Αδιαφορείς όχι γι' αυτόν αλλά γι' αυτό που θα μπορούσατε να είχατε και γι' αυτα που ζήσατε. Αδιαφορείς που αδιαφορεί, όμως, ακόμη νοιάζεσαι. Δεν περιμένεις τίποτα. Δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν υπάρχει ερωτική επιθυμία, σου την στράγγιξε. Δε θες ούτε τη φιλία του ούτε να τον βλέπεις γιατί θα είναι ο ίδιος άνθρωπος ακόμη που σε πλήγωσε. Όμως θα είσαι εκεί αν σε φωνάξει... για πάντα.
Πράξια Αρέστη
Στην αρχή μου άρεσε. Αυτό που έβλεπα ακριβώς ήταν φτιαγμένο με την κάθε του λεπτομέρεια για μένα. Έτσι ένιωθα. Κάθε λεπτομέρεια πάνω του και κάθε χαρακτηριστικό του ήταν για μένα τέλειο.
Τον ερωτεύτηκα με πάθος κι ας μην ήταν δικός μου κι ας μην τα βρίσκαμε πουθενά. Ήξερα την κατάληξη και δεν άντεχα μαζί του αλλά ούτε και μακριά του. Έκλαψα γι' αυτόν. Τον έδιωξα και τον παρακάλεσα. Έκανα όλα τα χαζά που κάνει μία ερωτευμένη γυναίκα που χάνει τα λογικά της. Εξευτελίστηκα έκανα υποχωρήσεις και αμφισβήτησα αξίες. Ήθελα αυτές τις λίγες στιγμές ευτυχίας μαζί του κι ας πονούσε μετά.
Ο καιρός πέρασε και τον έχασα. Μακριά του έμαθα να τον αγαπώ και όχι κοντά του. Έμαθα να αγαπώ και τον εαυτό μου αλλά κι αυτόν. Δεν ήξερα πως να χειριστώ τόσο αίσθημα. Δεν μπορούσα. Μετά έμαθα κι ας ήταν και αργά. Τον αγάπησα λοιπον. Ο έρωτας που μεταφραζόταν σε πόνο, κτητικότητα, ζήλια και δάκρυα έγιναν αγάπη. Εγώ ξεπέρασα το στάδιο του ανώριμου έρωτα και πέρασα στο επίπεδο της ώριμης αγάπης. Αυτός όχι. Και ήθελα απλά να τον αγαπώ είτε βρισκόταν στη ζωή μου είτε όχι.
Και γυρνούσε εκεί που δεν το περίμενα ίσως για να πάρει κατι και να φύγει ίσως για να σιγουρευτεί ότι μέσα του τελείωσε ίσως για λίγο γιατί τόσο μπορούσε. Δεν κατάλαβα ποτέ. Και ήμουν δοτική, διάχυτη στα συναισθήματά μου, στη φιλία μου, στη βοήθειά μου.
Όμως, η αγάπη μου τον τρόμαξε. Τον έπνιξε. Δεν την ήθελε. Και πληγώθηκα. Περισσότερο από πριν. Ξέσπασα. Ήθελα εξηγήσεις για όλα. Είχα παγιδευτεί στο παρελθόν μαζί του. Ήθελα την αλήθεια. Τι ήμουν τελικά γι' αυτόν; Την αλήθεια δεν την αντέχουμε πάντα. Δεν την άντεξα. Τον μίσησα. Τον μίσησα γιατί με αδίκησε, με πλήγωσε, με ξεπέρασε ενώ εγώ όχι. Με μίσησε. Και το μίσος του μου έτρωγε την ψυχή και το σώμα. Αρρώστησα. Έφτασα στον πάτο. Κι είπα δεν έχει πιο κάτω. Πιο κάτω πεθαίνεις. Και αδιαφόρησα... γιατί δεν είχα επιλογή.
Όταν αγαπάς, δεν ξε αγαπάς. Μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτόν. Μαθαίνεις να είσαι σχεδόν καλά. Να απολαμβάνεις σχεδόν τον έρωτα και τις νέες σου σχέσεις. Μαθαίνεις τουλάχιστον ξανά ν' αγαπάς τον εαυτό σου έστω κι αν δεν τον θέλει αυτός. Καταλαβαίνεις ότι δε φταις εσύ. Ότι έκανες ό,τι μπορούσες. Συγχωρείς τον εαυτό σου για το λάθη σου. Για όλα όσα έκανες κι ίσως συνέβαλαν στο να τον χάσεις. Αδιαφορείς όχι γι' αυτόν αλλά γι' αυτό που θα μπορούσατε να είχατε και γι' αυτα που ζήσατε. Αδιαφορείς που αδιαφορεί, όμως, ακόμη νοιάζεσαι. Δεν περιμένεις τίποτα. Δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν υπάρχει ερωτική επιθυμία, σου την στράγγιξε. Δε θες ούτε τη φιλία του ούτε να τον βλέπεις γιατί θα είναι ο ίδιος άνθρωπος ακόμη που σε πλήγωσε. Όμως θα είσαι εκεί αν σε φωνάξει... για πάντα.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου