Άγχος, άγχος άγχος. Μία λέξη - αίσθημα που γεννάει τόσα προβλήματα χωρίς να το καταλάβουμε. Η μάστιγα της εποχής μας. Ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι και κουρασμένοι.
Πώς θεραπευόμαστε από αυτό; Βλέπουμε Ψυχολόγο, το συζητάμε, ή αυτοθεραπευόμαστε. Πάντα προτιμούσα την τελευταία επιλογή σε ό,τι κι αν με απασχολούσε. Να βρίσκω τους τρόπους να αυτοθεραπεύομαι. Να βάζω το μυαλό μου να σκεφτεται υπερωρίες για να απαλλαγεί από κάτι που το βασανίζει.
Και ξεκίνησα από το πιο σημαντικό. Τι με αγχώνει κάθε μέρα; Από το πιο απλό μέχρι και το πιο μεγάλο.
Με αγχώνει όταν κολλάω στην κίνηση στο δρόμο.
Ο χρόνος που περνάει και αφήνει τα σημάδια του στο σώμα και το πρόσωπό μου.
Με αγχώνει που μεγαλώνω. Που περνάνε οι μέρες και δεν προλαβαίνω να κάνω όλα αυτά που θέλω. Που ακόμη έχω όνειρα ανεκπλήρωτα. Σκορπισμένες σημειώσεις και ιδέες στο μυαλό μου που ακόμη δεν έγιναν τα επόμενά μου βιβλία.
Με αγχώνει που δεν έχω αρκετό χρόνο να περνάω με τον γιο μου. Που μεγαλώνει και κάποια στιγμή δε θα τον έχω συνέχεια κοντά μου.
Με αγχώνει που δεν μπορώ να πηγαίνω διακοπές όσο θα ήθελα, που δεν περνάω αρκετό χρόνο με τους φίλους μου όπως παλιά.
Που δεν έχω τη δύναμη και το χρόνο να γυμνάζομαι όπως θα ήθελα.
Που δεν κοιμάμαι αρκετά.
Με αγχώνει ο έρωτας που περνάει και χάνεται. Θα ήθελα να τον κρατήσω για πάντα ζωντανό.
Με αγχώνει που δεν έχω το χρόνο να εξελίσσομαι στη δουλειά μου και να διαβάζω περισσότερο.
Συμπέρασμα; Τα περισσότερα μου άγχη έχουν να κάνουν με τον χρόνο. Ο χρόνος είναι τόσο πολύτιμος και φεύγει τόσο γρήγορα που φοβάμαι ότι δεν τον αξιοποιώ αρκετά. Νιώθω ότι τρέχω και δεν τον προλαβαίνω. Θα ήθελα σίγουρα περισσότερο χρόνο. Θα ήθελα σίγουρα να μην περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος. Θα ήθελα να δουλεύω πιο λίγες ώρες κάθε μέρα και να περνάω πιο πολύ χρόνο με αυτούς που αγαπώ. Γιατί μια μέρα θα τους χάσω και δε θα ήθελα να μετανιώνω για τις στιγμές που έχασα κλεισμένη σε ένα γραφείο.
Και τώρα η αυτοθεραπεία. Πώς να μη αγχώνει ο χρόνος που περνάει; Πώς να ελέγξω γενικά το άγχος που υποσεινήδητα γεννιέται και θηριεύει μέσα μου. Σκέφτομαι ότι δεν είμαι μόνη. Ότι το άγχος καταβάλλει πολλούς ανθρώπους. Τους περισσότερους. Ο καθένας στρεσάρεται για διαφορετικούς λόγους και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που περνούν πολύ χειρότερα από μένα. Που έχουν πολλούς περισσότερους λόγους να αγχώνονται κάθε μέρα. Και αυτό εκδηλώνεται στο σώμα του καθενός διαφορετικά. Οι γιατροί λένε πώς πάνω από όλα είναι το στρες. Το στρες και μετά η διατροφή. Εκατοντάδες άρθρα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για το πως να το ελέγξουμε. Τα καταφέρνουμε;
Μήπως το στρες υπάρχει μέσα μας έμφυτο και πρέπει απλά να βρούμε τους τρόπους να το δαμάζουμε; Μήπως για να γίνει αυτό πρέπει να απολαμβάνουμε περισσότερο τη στιγμή που ζούμε χωρίς να σκεφτόμαστε το μετά και το αύριο και το χτες; Εξάλλου ό,τι έγινε έγινε και ό,τι γίνει θα γίνει. Μήπως πρέπει να είμαστε πιο πολύ μέσα στις στιγμές που ζούμε και να μην τις περνάμε μηχανικά; Ακόμη κι αυτές που δουλεύουμε ή βρισκόμαστε σε ένα ανιαρό meeting μπορούμε με το μυαλό μας να ταξιδεύουμε ή να γίνουμε πιο ενεργοί για να το ζήσουμε κι ίσως κάτι να μας μείνει. Ας μην σκεφτόμαστε τόσο πολύ κι ας ζήσουμε τη στιγμή.
Πράξια Αρέστη
Πώς θεραπευόμαστε από αυτό; Βλέπουμε Ψυχολόγο, το συζητάμε, ή αυτοθεραπευόμαστε. Πάντα προτιμούσα την τελευταία επιλογή σε ό,τι κι αν με απασχολούσε. Να βρίσκω τους τρόπους να αυτοθεραπεύομαι. Να βάζω το μυαλό μου να σκεφτεται υπερωρίες για να απαλλαγεί από κάτι που το βασανίζει.
Και ξεκίνησα από το πιο σημαντικό. Τι με αγχώνει κάθε μέρα; Από το πιο απλό μέχρι και το πιο μεγάλο.
Με αγχώνει όταν κολλάω στην κίνηση στο δρόμο.
Ο χρόνος που περνάει και αφήνει τα σημάδια του στο σώμα και το πρόσωπό μου.
Με αγχώνει που μεγαλώνω. Που περνάνε οι μέρες και δεν προλαβαίνω να κάνω όλα αυτά που θέλω. Που ακόμη έχω όνειρα ανεκπλήρωτα. Σκορπισμένες σημειώσεις και ιδέες στο μυαλό μου που ακόμη δεν έγιναν τα επόμενά μου βιβλία.
Με αγχώνει που δεν έχω αρκετό χρόνο να περνάω με τον γιο μου. Που μεγαλώνει και κάποια στιγμή δε θα τον έχω συνέχεια κοντά μου.
Με αγχώνει που δεν μπορώ να πηγαίνω διακοπές όσο θα ήθελα, που δεν περνάω αρκετό χρόνο με τους φίλους μου όπως παλιά.
Που δεν έχω τη δύναμη και το χρόνο να γυμνάζομαι όπως θα ήθελα.
Που δεν κοιμάμαι αρκετά.
Με αγχώνει ο έρωτας που περνάει και χάνεται. Θα ήθελα να τον κρατήσω για πάντα ζωντανό.
Με αγχώνει που δεν έχω το χρόνο να εξελίσσομαι στη δουλειά μου και να διαβάζω περισσότερο.
Συμπέρασμα; Τα περισσότερα μου άγχη έχουν να κάνουν με τον χρόνο. Ο χρόνος είναι τόσο πολύτιμος και φεύγει τόσο γρήγορα που φοβάμαι ότι δεν τον αξιοποιώ αρκετά. Νιώθω ότι τρέχω και δεν τον προλαβαίνω. Θα ήθελα σίγουρα περισσότερο χρόνο. Θα ήθελα σίγουρα να μην περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος. Θα ήθελα να δουλεύω πιο λίγες ώρες κάθε μέρα και να περνάω πιο πολύ χρόνο με αυτούς που αγαπώ. Γιατί μια μέρα θα τους χάσω και δε θα ήθελα να μετανιώνω για τις στιγμές που έχασα κλεισμένη σε ένα γραφείο.
Και τώρα η αυτοθεραπεία. Πώς να μη αγχώνει ο χρόνος που περνάει; Πώς να ελέγξω γενικά το άγχος που υποσεινήδητα γεννιέται και θηριεύει μέσα μου. Σκέφτομαι ότι δεν είμαι μόνη. Ότι το άγχος καταβάλλει πολλούς ανθρώπους. Τους περισσότερους. Ο καθένας στρεσάρεται για διαφορετικούς λόγους και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που περνούν πολύ χειρότερα από μένα. Που έχουν πολλούς περισσότερους λόγους να αγχώνονται κάθε μέρα. Και αυτό εκδηλώνεται στο σώμα του καθενός διαφορετικά. Οι γιατροί λένε πώς πάνω από όλα είναι το στρες. Το στρες και μετά η διατροφή. Εκατοντάδες άρθρα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για το πως να το ελέγξουμε. Τα καταφέρνουμε;
Μήπως το στρες υπάρχει μέσα μας έμφυτο και πρέπει απλά να βρούμε τους τρόπους να το δαμάζουμε; Μήπως για να γίνει αυτό πρέπει να απολαμβάνουμε περισσότερο τη στιγμή που ζούμε χωρίς να σκεφτόμαστε το μετά και το αύριο και το χτες; Εξάλλου ό,τι έγινε έγινε και ό,τι γίνει θα γίνει. Μήπως πρέπει να είμαστε πιο πολύ μέσα στις στιγμές που ζούμε και να μην τις περνάμε μηχανικά; Ακόμη κι αυτές που δουλεύουμε ή βρισκόμαστε σε ένα ανιαρό meeting μπορούμε με το μυαλό μας να ταξιδεύουμε ή να γίνουμε πιο ενεργοί για να το ζήσουμε κι ίσως κάτι να μας μείνει. Ας μην σκεφτόμαστε τόσο πολύ κι ας ζήσουμε τη στιγμή.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου