Είναι κάποιες βροχερές και κρύες μέρες που το ξυπνητήρι χτυπάει και ο οργανισμός σου αρνείται ν'α ακολουθήσει τον ενθουσιώδη και πανηγυρικό του ήχο. Βγάζεις αργά το χέρι από τα παπλώματα το κλείνεις και το κρύβεις πάλι, όπως και όλο σου το σώμα.
Στριφογυρνάς στο κρεβάτι, νιώθεις βαρύς κι ασήκωτος και το μάτια σου αρνούνται ν' ανοίξουν για να δουν το πρώτο γκρι χρώμα της μέρας. Είναι αυτές οι μέρες που δε θες να δεις κανέναν. Που νιώθεις τόσο κουρασμένος, όσο κι ο Άτλας που κρατούσε τη Γη στις πλάτες του για αιώνες. Δεν είσαι σωματικά άρρωστος, είσαι όμως ψυχικά κουρασμένος. Θες να μείνεις μόνος, μέσα στα ζεστά και μαλακά σου σεντόνια και να συνεχίσεις ν' αγκαλιάζεις το μαξιλάρι σου.
Το ίδιο ακριβώς αίσθημα σε διακατείχε πολλές μέρες κι όταν πήγαινες σχολείο. Κι ας ήσουν νέος κι ας ήταν το σχολείο σχεδόν όλη σου η ζωή. Τώρα, όμως, δεν πας πια σχολείο. Οι απουσίες καταγράφονται όχι μόνο για το απουσιολόγιο του διευθυντή, αλλά στο δεφτέρι της ζωής. Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολύτιμες είναι οι μέρες και ο χρόνος μας. Τόσο πιο πολλές και σοβαρές οι ευθύνες μας. Κάποτε αγχωνόμαστε που δεν γράψαμε καλά σ' ένα διαγώνισμα ή που δεν ήρθαμε πρώτοι σε κάποιο άθλημα.
Τώρα τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και δεν υπάρχουν περιθώρια παραίτησης. Τώρα αγχωνόμαστε για τους απλήρωτους λογαριασμούς, για τα ακόμη ανεκπλήρωτα όνειρά μας, για το κακό αφεντικό μας και κυρίως για την έλλειψη χρόνου για να κάνουμε αυτά που αγαπάμε και να περνάμε καλά. Έτσι είναι, όμως, η ζωή. Ή θα το παλέψεις το πράγμα ή οι υποχρεώσεις κι η ρουτίνα θα σε κατασπαράξουν ψυχικά και σωματικά.
Μέσα στην καθημερινή κούραση, όμως, δικαιούσαι κι ένα διάλειμμα. Δικαιούσαι μια μέρα να πεις "σήμερα δε θέλω ν' αντικρίσω τον κόσμο, θέλω να ξεκουραστώ, να μείνω μόνος με τον εαυτό μου και να κοιμάμαι για ώρες". Μια στο τόσο το οφείλεις στον εαυτό σου κι ας ζητάνε μετά εξηγήσεις στο γραφείο κι ας εκνευριστεί το αφεντικό που βάζεις μία ακόμη μέρα άδεια. Δεν βγαίνει αλλιώς.
Είναι μέρες που το σώμα το ίδιο σταματά ν' ανταποκρίνεται και δεν μπορεί ν' ακολουθήσει. Όπως και το μυαλό. Είναι η κούραση που βαραίνει το σώμα σου από τους γρήγορους ρυθμούς ζωής. Να ξυπνήσεις το πρωί, να πλύνεις το πρόσωπό σου με το παγωμένο νερό, να ετοιμαστείς γρήγορα, να πήξεις στην κίνηση, να τρέξεις για το γραφείο μην αργήσεις, να λογομαχήσεις με κάποιο συνάδελφο, ν' αντιμετωπίσεις τυχόν προβλήματα στο σπίτι, να κοιτάξεις το σχεδόν άδειο πορτοφόλι σου και μετά από ώρες στη δουλειά να τρέξεις πάλι στο σπίτι, να φροντίσεις τους άλλους πρώτα και μετά εσένα. Αν μείνει χρόνος...
Πρέπει, όμως, να σκεφτείς κι εσένα σωστά; Να προγραμματίσεις τις επόμενες σου διακοπές ίσως κι αν μην είναι πλουσιοπάροχες. Να πεις στους φίλους σου να πάτε γι' αυτόν που καφέ που όλο λέτε κι όλο αναβάλλεται. Να περάσεις χρόνο με την οικογένειά σου και να τους απολαύσεις αντί να χαζεύεις σχεδόν νεκρός το κινητό σου. Και ναι, αν χρειαστεί, να μείνεις μια μέρα στο κρεβάτι κάτω από τα παπλώματα μέχρι οι μπαταρίες σου να γεμίσουν.
Υπάρχουν καταστάσεις που σε ρίχνουν ψυχολογικά κι αν δεν καθίσεις μόνος σου να σκεφτείς και να μπαλώσεις τα φτερά σου, το επόμενο σου πέταγμα θα είναι πολύ πιο σύντομο από το προηγούμενο και θα βρεθείς πάλι σύντομα στο έδαφος.
Ναι, υπάρχουν μέρες που θες να γυρίζεις όλη μέρα αχτένιστος με τις πυτζάμες σου μέσα στο σπίτι και να πηγαίνεις από το κρεβάτι στον καναπέ κι από τον καναπέ στο κρεβάτι. Να το κάνεις. Είναι ο μόνος τρόπος για να σου λείψουν οι φίλοι σου, οι συνάδελφοί σου, η δουλειά σου. Είναι ο μόνος τρόπος για να θυμηθείς ξανά ότι καλό είναι να είσαι μόνος, όμως, δεν μπορείς να ζεις έτσι για πάντα. Κι η επιστροφή σου στο γραφείο θα είναι πιο παραγωγική. Να θυμάσαι μόνο τι ήταν αυτό που σε έριξε εξαρχής και πώς το ξεπέρασες, έτσι ώστε στην επόμενη απογοήτευση να είσαι πιο προετοιμασμένος και δυνατός.
Πράξια Αρέστη, www.enallaktikidrasi.com
Στριφογυρνάς στο κρεβάτι, νιώθεις βαρύς κι ασήκωτος και το μάτια σου αρνούνται ν' ανοίξουν για να δουν το πρώτο γκρι χρώμα της μέρας. Είναι αυτές οι μέρες που δε θες να δεις κανέναν. Που νιώθεις τόσο κουρασμένος, όσο κι ο Άτλας που κρατούσε τη Γη στις πλάτες του για αιώνες. Δεν είσαι σωματικά άρρωστος, είσαι όμως ψυχικά κουρασμένος. Θες να μείνεις μόνος, μέσα στα ζεστά και μαλακά σου σεντόνια και να συνεχίσεις ν' αγκαλιάζεις το μαξιλάρι σου.
Το ίδιο ακριβώς αίσθημα σε διακατείχε πολλές μέρες κι όταν πήγαινες σχολείο. Κι ας ήσουν νέος κι ας ήταν το σχολείο σχεδόν όλη σου η ζωή. Τώρα, όμως, δεν πας πια σχολείο. Οι απουσίες καταγράφονται όχι μόνο για το απουσιολόγιο του διευθυντή, αλλά στο δεφτέρι της ζωής. Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολύτιμες είναι οι μέρες και ο χρόνος μας. Τόσο πιο πολλές και σοβαρές οι ευθύνες μας. Κάποτε αγχωνόμαστε που δεν γράψαμε καλά σ' ένα διαγώνισμα ή που δεν ήρθαμε πρώτοι σε κάποιο άθλημα.
Τώρα τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και δεν υπάρχουν περιθώρια παραίτησης. Τώρα αγχωνόμαστε για τους απλήρωτους λογαριασμούς, για τα ακόμη ανεκπλήρωτα όνειρά μας, για το κακό αφεντικό μας και κυρίως για την έλλειψη χρόνου για να κάνουμε αυτά που αγαπάμε και να περνάμε καλά. Έτσι είναι, όμως, η ζωή. Ή θα το παλέψεις το πράγμα ή οι υποχρεώσεις κι η ρουτίνα θα σε κατασπαράξουν ψυχικά και σωματικά.
Μέσα στην καθημερινή κούραση, όμως, δικαιούσαι κι ένα διάλειμμα. Δικαιούσαι μια μέρα να πεις "σήμερα δε θέλω ν' αντικρίσω τον κόσμο, θέλω να ξεκουραστώ, να μείνω μόνος με τον εαυτό μου και να κοιμάμαι για ώρες". Μια στο τόσο το οφείλεις στον εαυτό σου κι ας ζητάνε μετά εξηγήσεις στο γραφείο κι ας εκνευριστεί το αφεντικό που βάζεις μία ακόμη μέρα άδεια. Δεν βγαίνει αλλιώς.
Είναι μέρες που το σώμα το ίδιο σταματά ν' ανταποκρίνεται και δεν μπορεί ν' ακολουθήσει. Όπως και το μυαλό. Είναι η κούραση που βαραίνει το σώμα σου από τους γρήγορους ρυθμούς ζωής. Να ξυπνήσεις το πρωί, να πλύνεις το πρόσωπό σου με το παγωμένο νερό, να ετοιμαστείς γρήγορα, να πήξεις στην κίνηση, να τρέξεις για το γραφείο μην αργήσεις, να λογομαχήσεις με κάποιο συνάδελφο, ν' αντιμετωπίσεις τυχόν προβλήματα στο σπίτι, να κοιτάξεις το σχεδόν άδειο πορτοφόλι σου και μετά από ώρες στη δουλειά να τρέξεις πάλι στο σπίτι, να φροντίσεις τους άλλους πρώτα και μετά εσένα. Αν μείνει χρόνος...
Πρέπει, όμως, να σκεφτείς κι εσένα σωστά; Να προγραμματίσεις τις επόμενες σου διακοπές ίσως κι αν μην είναι πλουσιοπάροχες. Να πεις στους φίλους σου να πάτε γι' αυτόν που καφέ που όλο λέτε κι όλο αναβάλλεται. Να περάσεις χρόνο με την οικογένειά σου και να τους απολαύσεις αντί να χαζεύεις σχεδόν νεκρός το κινητό σου. Και ναι, αν χρειαστεί, να μείνεις μια μέρα στο κρεβάτι κάτω από τα παπλώματα μέχρι οι μπαταρίες σου να γεμίσουν.
Υπάρχουν καταστάσεις που σε ρίχνουν ψυχολογικά κι αν δεν καθίσεις μόνος σου να σκεφτείς και να μπαλώσεις τα φτερά σου, το επόμενο σου πέταγμα θα είναι πολύ πιο σύντομο από το προηγούμενο και θα βρεθείς πάλι σύντομα στο έδαφος.
Ναι, υπάρχουν μέρες που θες να γυρίζεις όλη μέρα αχτένιστος με τις πυτζάμες σου μέσα στο σπίτι και να πηγαίνεις από το κρεβάτι στον καναπέ κι από τον καναπέ στο κρεβάτι. Να το κάνεις. Είναι ο μόνος τρόπος για να σου λείψουν οι φίλοι σου, οι συνάδελφοί σου, η δουλειά σου. Είναι ο μόνος τρόπος για να θυμηθείς ξανά ότι καλό είναι να είσαι μόνος, όμως, δεν μπορείς να ζεις έτσι για πάντα. Κι η επιστροφή σου στο γραφείο θα είναι πιο παραγωγική. Να θυμάσαι μόνο τι ήταν αυτό που σε έριξε εξαρχής και πώς το ξεπέρασες, έτσι ώστε στην επόμενη απογοήτευση να είσαι πιο προετοιμασμένος και δυνατός.
Πράξια Αρέστη, www.enallaktikidrasi.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου