Σ' αγκάλιασα κι ας γνώριζα απ' την αρχή πως ήσουν ένα ψέμα. Κι ας ήξερα πώς, με το που τα χέρια μου θα έπαυαν να βρίσκονται γύρω από το σώμα σου θα ξεχνούσες πώς μαζί με το κορμί μου σου έδωσα και την ψύχη μου. Κι ας ήξερα ότι θα ξεχνούσες τη ζεστασιά της αλήθειας που βρήκες στον έρωτά μου.
Σ' αγκαλιάσα κι ας μισούσες τις αγκαλιές, κι ας έλεγες ότι δεν είσαι φτιαγμένος από αγάπη αλλά από εφήμερες ηδονικές στιγμές που, ας πούμε την αλήθεια, δε σε γέμισαν ποτέ.
Ξέρεις πίσω από το ρομαντικό κορίτσι που σ' αγκαλιάζε και σου χαϊδευε το γεμάτο μίσος πρόσωπό σου, υπήρχε κι ένα κορίτσι φτιαγμένο από ατσάλινα υλικά, δυνατό ν' αντέξει τα πάντα εκτός από τα σκληρά σου λόγια, εκτός από την προβλεπόμενη φυγή σου.
Πίσω από το κορίτσι που σου έλεγε ότι σ' αγαπάει, υπήρχε κρυμμένη κι αυτή που ήξερε πώς τα λόγια της πέφτουν στο κενό. Ηρωικό δεν είναι; Ίσως για σένα παρανοϊκό. Όμως, οι άνθρωποι που ξέρουν ν' αγαπούν, το κάνουν με την ψυχή τους. Το λένε και το δείχνουν κι ας μην υπάρχει στον ορίζοντα καμία ελπίδα να τους περιμένει.
Και ποιος είπε ότι δεν πρέπει ν' αγαπάμε ένα όμορφο ψέμα έστω κι αν ξέρουμε ότι θα τελειώσει; Τίποτα εξάλλου δε διαρκεί για πάντα, όμως, γιατί αυτό το λίγο να πρέπει να μας πληγώνει τόσο;
Γιατί αυτή η άρνησή σου να μ' αγκαλιάσεις κι ας είμαι ένα ψέμα, με πληγώνει τόσο; Γιατί να μην είμαι τόσο δυνατή όσο εσύ; Ίσως επειδή μισώ το ρεαλισμό σου και είδα σε σένα όλα αυτά που δε θα ήθελα να γίνω ποτέ. Να δίνομαι μισή και να κρατάω άμυνες μπροστά στον έρωτα που γεννιέται από αντίξοες συνθήκες. Είναι δειλία το να μη μ' αγκαλιάζεις κι εγώ δεν υπήρξα ποτέ δειλή. Ίσως γι' αυτό σε τρόμαξα. Ίσως γι' αυτό το μικρό μας ψέμα δεν έγινε ποτέ η αλήθεια μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου