Στα τσακίδια παλιέ χρόνε, στα τσακίδια κι εσύ. Άντε γιατί και πολύ έκατσες. Τόσος χρόνος και τόσο δάκρυ δεν σου άξιζε τελικά. Κι αν μ' έμαθε κάτι ο χρόνος που φεύγει είναι ποτέ να μη γυρνάω πίσω σε τελειωμένες καταστάσεις. Να μην ελπίζω και να παλεύω για τους ανθρώπους που δίνουν ένα και νομίζουν ότι δίνουν δέκα. Που σου δίνουν μία καλή στιγμές και σε πονάνε άλλες εννιά.
Αυτός ο χρόνος ήταν ένα μεγάλο μάθημα όπως ήσουν κι εσύ. Το μεγαλύτερο θα έλεγα. Κι ευχαριστώ που μ' έμαθες να μην ανέχομαι τίποτα λιγότερο απ' αυτό που μ' αξίζει. Και μου αξίζει να με νοιάζονται, να με καταλαβαίνουν και να μ' αγαπούν. Μου αξίζει γελάω και όχι να κλαίω. Μου αξίζει ό,τι δίνω να μου επιστρέφεται σε χαρά. Μου αξίζουν άνθρωποι που όταν μ' αγαπάνε το λένε κι άνθρωποι που δε νιώθουν καλύτερα με το να με μειώνουν.
Η αγάπη μου για σένα έχει γεράσει και πεθαίνει όπως ακριβώς και ο γερο-χρόνος που φεύγει. Κι όταν κάθε ίχνος δικό σου από μέσα μου σβηστεί, τότε θα μπορέσω να δω αυτό που αξίζει και να το αγαπήσω. Θα τον αγαπήσω όπως αγάπησα κι εσένα με μία αγάπη που ποτέ δε σου άξιζε. Και ξέρεις τι; Δε λυπάμαι που φεύγεις. Λυπάμαι που αποδείχτηκες τόσο λίγος, που έπεσα τόσο έξω και χαράμισα τόσο χρόνο να σε σκέφτομαι και να σου δίνω.
Τελευταία μέρα του χρόνου λοιπόν, και σου λέω άντε γεια, όπως λέω και στο χρόνο που φεύγει!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου