Εκείνο το πρωινό περίμενα όπως πάντα να ξυπνήσω και να σε βρω να κάθεσαι ήδη στον καναπέ πίνοντας ζεστό καφέ και χαζεύοντας τον υπολογιστή σου. Πάντα τις γιορτινές μέρες ξυπνούσες πιο νωρίς από μένα και με το που ο ύπνος με άφηνες άπλωνα το χέρι μου στη μεριά σου για να δω αν είσαι δίπλα μου.
Έτσι κι εκείνο πρωινό της 25ης Δεκεμβρίου. Άπλωσα το χέρι μου όμως, τα χέρια μου έπεσαν πάνω στο άδειο σου μαξιλάρι. Συνήθως για να μη φωνάζω σαν χαζή, άμα ήθελα να έρθεις για πρωινές αγκαλιές στο κρεβάτι σου χτυπούσα στο κινητό, κι ας μας χώριζε μόνο ένας τοίχος, και χωρίς ν' απαντήσεις καταλάβαινες το σήμα που σου έστελνα κι ερχόσουν. Χτύπησα, λοιπόν, τον αριθμό σου ο οποίος πάντα εμφανίζεται πρώτος στις πρόσφατες μου κλήσεις και περίμενα να έρθεις να με πάρεις αγκαλιά και να μου πεις, όπως πάντα, πόσο σου αρέσει η πρωινή μου μυρωδιά. Περίμενα λίγα λεπτά, όμως, τίποτα κι όμως άκουγα το φλιτζάνι σου που χτυπούσε στο τραπεζάκι μετά από κάθε γουλιά. Φόρεσα τη ρόμπα μου και σηκώθηκα με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά λες και προαισθανόμουν ότι όλος μου ο κόσμος θα γκρεμιζόταν μέσα στα επόμενα λεπτά.
"Καλημέρα. Σε περίμενα στο κρεβάτι", σου είπα με χαμόγελο...
"Δε θα ερχόμουν. Περίμενα να σηκωθείς για να σου μιλήσω", μου είπες χωρίς να με κοιτάξεις.
"Οκ... ακούω. Τι έγινε;" είπα προσποιούμενη ότι δεν είχα δει τη βαλίτσα σου στην οποία έφερες όλα σου τα ρούχα όταν μετακόμισες μαζί μου και ευχόμενη ότι δε θα άκουγα αυτό που είχα καταλάβει.
"Ήταν πολύ δύσκολο για μένα όλο αυτό". Ήλπιζα ότι με τις γιορτές θα ένιωθα κάπως καλύτερα, όμως, με έπιασε η. μελαγχολία. Οπότε ήθελα να σου πω ότι φεύγω σήμερα από το σπίτι".
"Σήμερα; Τώρα;"
"Ναι, τώρα. Δεν είναι μία αυθόρμητη απόφαση. Απλά πνίγομαι και δεν πάει άλλο". Θέλω ν' αποφύγω όλες τις συναντήσεις με φίλους και συγγενείς. Δεν είναι δίκαιο για κανέναν και κυρίως για σένα, να εμφανιζόμαστε μαζί ως ένα άλλο ευτυχισμένο ζευγάρι και μετά να σε αφήσω".
"Μα δεν καταλαβαίνω. Τι έγινε;" Η φωνή μου έτρεμε, όμως ακόμη ήμουν σε κατάσταση σοκ κι έτσι ούτε φώναξα ούτε έβαλα τα κλάματα. Δεν είχα καταλάβει ακόμη τι είχε συμβεί.
"Μπλε... νιώθω ότι όλα είναι μπλε. Δε βλέπω χρώματα. Δε μου αρέσει αυτό χριστουγεννιάτικο δέντρο που γέμισες με πολύχρωμα στολίδια, ούτε τα μπισκότα που μου έφτιαξες, ούτε η χριστουγεννιάτικη μουσική που βάζεις κάθε πρωί. Είναι "πολλά" για μένα. Δεν μου αρέσει καν αυτή η χριστουγεννιάτικη κούπα που πρέπει να πίνω τον καφέ μου πρωί. Και σίγουρα δε θέλω να γυρίζω στους στολισμένους δρόμους για να πάρουμε δώρα για τα παιδιά".
"Μα.. αυτά κάναμε και πέρυσι και πρόπερσι..."
"Δε με νοιάζει τι κάναμε και συγνώμη αν ακούγομαι σκληρός. Τα έκανα όλα για να σε ευχαριστήσω. Το μόνο που μου αρέσει σ' αυτή την εποχή είναι το τραγούδι Blue Christmas του Έλβις που έχεις στο playlist σου".
"Έ, τότε να το βάλω στο repeat. Απλά μείνε. Μη φύγεις. Θα φτιάξουν όλα. Θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να νιώσεις καλύτερα".
"Δεν την αξίζω την αγάπη σου και σίγουρα δεν την αντέχω. Δε μου αρέσουν τα Χριστούγεννα, δε μου αρέσει να κάνουμε έρωτα όπως τις ταινίες και δε θέλω να τρώω υγιεινά. Θέλω πίτσες και πιτόγυρα και να μπορώ να καπνίζω μέσα στο σπίτι όποτε γουστάρω. Πνίγομαι...".
Έμεινα να τον κοιτάζω με τα μάτια βουρκωμένα. Ο δικός μου τρόπος ζωής δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή που ήθελε να είχε. Νόμιζα τον έκανα ευτυχισμένο με το να τον αγαπούσα, να τον φροντίζω και να τον μαθαίνω ν' αγαπά, όμως, τελικά έσπασε και βγήκε πάλι από μέσα του αυτό το ατίθασο αγόρι που περνούσε τις νύχτες του κάνοντας online sex ή εφαρμόζοντας αυτά που έβλεπε στις τσόντες με την πρώτη τυχούσα, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς αίσθημα, χωρίς να έχει να περιμένει κάτι.
Πώς μπορούν να είναι έτσι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι; Δεν είναι και δε θέλουν να είναι και έχουν κάθε δικαίωμα. Κάποιοι άνθρωποι απλά δεν αντέχουν να τους αγαπούν και κουράζονται να μπουν στη διαδικασία να αγαπήσουν τον εαυτό τους και τους άλλους. Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να απολαύσουν ούτε να ζήσουν καμία γιορτή.
"Μπλε... Μπλε είναι το χρώμα των Χριστουγέννων και μπλε θα έπρεπε να είναι τα στολίδια στο δέντρο σου", μου είπε αρπάζοντας τη βαλίτσα του και φεύγοντας μου έριξε μία τελευταία ματιά που έλεγε "λυπάμαι, που δεν μπορώ να γίνω όλα όσα θα ήθελες".
Έκλεισα την πόρτα χωρίς να μιλήσω. Είχε άδικο. Μπορούσα να πετάξω την ίδια ώρα τα στολίδια μου για να πάρω μπλε αν αυτό τον έκανε ευτυχισμένο. Μπορούσα να γίνω όλα όσα ήθελε στο κρεβάτι αρκεί να κοιμόμουν μετά στην αγκαλιά του. Μπορούσα να παραγγέλνω fast food και να τρώμε μαζί και να κοιτάμε μετά τις φουσκωμένες μας κοιλιές. Μπορούσα να κάνω τα πάντα γι' αυτόν αρκεί να έμενε. Δεν ήθελε. Δε μου έδωσε ποτέ την ευκαιρία.
Μπλε... είναι τα Χριστούγεννα μου χωρίς εσένα και να φανταστείς θα έβαζα στη ζωή μου όσο μπλε ήθελες, αρκεί να έμενες. Όμως, το "μαζί" σε έκανε τελικά τόσο ευτυχισμένο, όσο έκανε έμενα;
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου