Δεν υπάρχεις

Πέρασαν ευτυχώς οι μέρες που έλεγα "χωρίς εσένα δεν υπάρχω". Τώρα εσύ "δεν υπάρχεις". Εγώ υπάρχω και ζω κάθε στιγμή χωρίς εσένα κι είμαι καλύτερα από ποτέ. Είμαι καλύτερα από χτες, από προχτές, από πέρυσι. Δεν είμαι εντελώς καλά, όμως, είμαι στο δρόμο για να γίνω. Για να σε σβήσω εντελώς από το χάρτι της καρδιάς μου σα να μην υπήρξες ποτέ. 

Παίρνω μία μία τις αναμνήσεις μας, ακόμη και τις πιο όμορφες, και τις πετάω στο φάκελο με τα σβησμένα. Κάποτε ήθελα αυτές να τις κρατήσω, όμως, τελικά κατάλαβα ότι αυτές μου έκαναν το μεγαλύτερο κακό. Γιατί τις έπαιρνα, όσο μικρές κι αν ήταν, και τις ένωνα κι έφτιαχνα μια μεγάλη και όμορφη εικόνα για σένα που δεν υπήρχε παρά μόνο στο μυαλό μου. Μια εικόνα που μ' έκανε να έχω ανεκπλήρωτες προσδοκίες για σένα, για τον χαρακτήρα σου, για τα αισθήματά σου για μένα. 

Η συνολική πραγματικότητα ήταν άλλη αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να τη δεχτώ από κάποιον που αγαπούσα τόσο πολύ. Με χρησιμοποιούσες  μόνο για όσο σε βόλευε και σου ήμουν χρήσιμη. Δεν ήσουν πρόθυμος να δώσεις ποτέ τίποτα πίσω ουσιαστικό. Δεν ήσουν ποτέ πρόθυμος να μ' αγαπήσεις ως άνθρωπο και να με σεβαστείς πραγματικά. Δε θα σου ζητούσα ποτέ να με ερωτευτείς γιατί αυτό είναι κάτι που ο καθένας το νιώθει μέσα του αυτόματα. Όπως εγώ ερωτεύτηκα εσένα χωρίς να το θέλω.

 Και τώρα σκέφτομαι. Γιατί ήμουν τόσο ηλίθια που έχασα τόσο χρόνο να σου ζητώ πράγματα που δε θα έδινες παρά μόνο όταν είχες κάτι να κερδίσεις; Γιατί είχα πέσει τόσες πολλές φορές στην ίδια παγίδα; Φταίω πρώτα εγώ και μετά εσύ. Εγώ που σου έδινα τα πάντα στο πιάτο κι εσύ που τα δεχόσουν χωρίς να είσαι εξαρχής ξεκάθαρος απέναντί μου.

Η απογοήτευση έγινε μίσος και το μίσος γίνεται σιγά σιγά αδιαφορία. Θ' αγνοήσω εσένα και τα αισθήματά μου για σένα τόσο, που θα είναι σα να μην υπήρξες ποτέ. Έτσι όπως μου φερόσουν κι εσύ κάθε φορά που ήθελες να κρυφτείς για να μη χρειαστεί να εξηγήσεις ή να δώσεις κάτι από τον εαυτό σου.

Μα ήδη δεν υπάρχεις πουθένα στη ζωή μου κι αυτή είναι η μόνη πραγματικότητα που βιώνω καθημερινά. Υπάρχουν μόνο κάτι σκορπισμένα πια δικά σου είναι μέσα στο μυαλό μου, τα οποία με τον χρόνο θα χαθούν για πάντα. Δεν ήσουν ποτέ πραγματικά αγάπη άρα γιατί να σε κρατήσω ως τέτοιαν; Ήσουν, τον περισσότερο καιρό, πολλά αναπάντητα ερωτήματα μαζεμένα, δάκρυα χαμένα, νεύρα ξεσπασμένα παντού κι ένα άγχος για το πώς να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να ενοχλείσαι.

Να είσαι όπου θες και να κάνεις ό,τι θες. Δε με νοιάζει αν περνάς άσχημα ή καλά. Φτάνει που για μένα δεν υπάρχεις πια.

Πράξια Αρέστη