Εκεί την είδα πρώτη φορά! Εγώ, στην τζαμαρία να πίνω καφέ και να κοιτώ τα δέντρα που χόρευαν στο ρυθμό του ανέμου! Οι σταγόνες της βροχής κυλούσαν από την τέντα που εκτεινόταν μπροστά μου και έφτιαχναν ένα υγρό πέπλο! Εκείνη , στάθηκε μπροστά στην τζαμαρία, κοιτούσε γύρω γύρω , σαν να με έψαχνε.., σαν να την έψαχνα! Μαγική νεράιδα με λαμπερά μάτια! Η κίνηση της αδέξια και χαριτωμένη σαν μικρού παιδιού! Η αυρα της μαγνήτης της ψυχής μου! Το δέρμα της βελούδινο ανάκλιντρο του κορμιού μου! Η λάμψη της στολίδι του ουρανού! Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν για δυο δευτερόλεπτα, που φάνηκαν αιώνες! Και τότε ήξερα, άλλωστε » 7 ζωές» την περίμενα! Έτρεξα και την έπιασα από το χέρι! Με κοίταξε παραξενεμενη μα δεν κουνήθηκε! Σαν να το περίμενε και αυτή .
Οι λέξεις ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος ! – «Δεν ξέρω αν σε έφερε η μοίρα η η ίδια η ζωή. Δεν ξέρω ποια είσαι και από που έρχεσαι. Δεν γνωρίζω πόσα άντεχες ή πόσα αντέχεις.
Δεν ξέρω καν αν ήρθες για να μείνεις…. !Αυτό που ξέρω είναι ότι τώρα είσαι εδώ!
Όταν θα μένουμε μαζί , θα σου φτιάχνω καφέ και θα στον φέρνω στο κρεβάτι, με ένα λουλούδι στο πλάι , έτσι όταν ανοίγεις τα μάτια σου να βλέπεις το φως, να μυρίζεις τη φύση και να γεύεσαι το ξύπνημα της ζωης. Όταν θα μένουμε μαζί, κάθε μέρα θα είναι γιορτή, δεν θα μιλάμε φωναχτά, μόνο με μάτια , χάδια ερωτικά. Όταν θα μένουμε μαζί , ήλιος αέρας και βροχή, θα ναι το ίδιο για εμάς, όπως οι χτύποι της καρδιάς. Όταν θα μένουμε μαζί, χείλη θα αγγίζουν τη σιωπή, τραγούδια μόνο της ψυχής, σώματα φάροι ηδονής! Όταν θα μένουμε μαζί, θα λένε όλοι » δυο τρελοι», γιατί τα χέρια μας ποτέ, δε θα χωρίσουνε ξανά, θα ναι δεμένα και σφιχτά ,σαν δυο τεράστια βουνά! Όταν θα μένουμε μαζί, θα σε λατρεύω σαν θεα , μέχρι να σβήσει η πνοη θα σε κοιτάζω σαν παιδί! – Με κοίταξε απορημένη ! Μου έπιασε το χέρι και περπατήσαμε στη βροχή! Και από τότε δεν μου το άφησε ποτέ!
Μάνος Σαμοθράκης, www.metaximas.org
Οι λέξεις ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος ! – «Δεν ξέρω αν σε έφερε η μοίρα η η ίδια η ζωή. Δεν ξέρω ποια είσαι και από που έρχεσαι. Δεν γνωρίζω πόσα άντεχες ή πόσα αντέχεις.
Δεν ξέρω καν αν ήρθες για να μείνεις…. !Αυτό που ξέρω είναι ότι τώρα είσαι εδώ!
Όταν θα μένουμε μαζί , θα σου φτιάχνω καφέ και θα στον φέρνω στο κρεβάτι, με ένα λουλούδι στο πλάι , έτσι όταν ανοίγεις τα μάτια σου να βλέπεις το φως, να μυρίζεις τη φύση και να γεύεσαι το ξύπνημα της ζωης. Όταν θα μένουμε μαζί, κάθε μέρα θα είναι γιορτή, δεν θα μιλάμε φωναχτά, μόνο με μάτια , χάδια ερωτικά. Όταν θα μένουμε μαζί , ήλιος αέρας και βροχή, θα ναι το ίδιο για εμάς, όπως οι χτύποι της καρδιάς. Όταν θα μένουμε μαζί, χείλη θα αγγίζουν τη σιωπή, τραγούδια μόνο της ψυχής, σώματα φάροι ηδονής! Όταν θα μένουμε μαζί, θα λένε όλοι » δυο τρελοι», γιατί τα χέρια μας ποτέ, δε θα χωρίσουνε ξανά, θα ναι δεμένα και σφιχτά ,σαν δυο τεράστια βουνά! Όταν θα μένουμε μαζί, θα σε λατρεύω σαν θεα , μέχρι να σβήσει η πνοη θα σε κοιτάζω σαν παιδί! – Με κοίταξε απορημένη ! Μου έπιασε το χέρι και περπατήσαμε στη βροχή! Και από τότε δεν μου το άφησε ποτέ!
Μάνος Σαμοθράκης, www.metaximas.org
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου