Είσαι χαζός και μου σπας τα νεύρα. Είσαι χαζός που πιστεύεις ότι έχω ψυχολογικά και που εξαφανίζεσαι για να μην μπορώ να σου γκρινιάζω.
Πώς θα ζήσω εγώ αν δε σου γκρινιάξω λίγο για το πόσο πολύ μου λείπεις;
Πώς θα ξεγελάσω για λίγο με γκρίνια τον πόνο μου;
Το θεωρείς παρανοϊκό το ξέρω. Δε θα έπρεπε να μου λείπεις. Καμία δέσμευση δεν υπάρχει μεταξύ μας, δεν είπα ποτέ ότι μου έταξες γάμο και σταματά να δαιμονοποιείς τον έρωτά μου μόνο και μόνο επειδή δε σου έτυχε ξανά να σ' ερωτευούν πραγματικά.
Σε ξαφνιάζουν τα λόγια μου όπως και τα αισθήματά μου. Σε κουράζουν και τα θεωρείς υπερβολικά γιατί δεν έχεις ξαναζήσει κάτι παρόμοιο. Έχεις συνηθίσει στα μέτρια και στις γυναίκες που σε θεωρούν έπαθλο κι όταν σε κερδίσουν σε χαλιναγωγούν για να είσαι μόνο δικό τους έπαθλο.
Είμαι λίγο υπερβολική το παραδέχομαι αλλά κι εσύ το τερμάτισες με την αδιαφορία και τα σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή σου. Τη μια μέρα στα σύννεφα και την άλλη μέρα στα χαμένα. Εγώ κι αν είμαι τρελή για σένα, τουλάχιστον είμαι σταθερά τρελή. Κάθε μέρα. Και στο δείχνω. Μακάρι να υπήρχε κάποιος τόσο τρελός για μένα όσο είμαι εγώ για σένα.
Θες να σου πω ποιο είναι το πρόβλημά μου; Όχι δεν έχω παιδικά τραύματα ούτε ψυχολογικά από προηγούμενες σχέσεις. Έφτασα πια σε μια ηλικία που τα έχω ξεπεράσει όλα. Και τα κόμπλεξ μου και τις ανασφάλειες μου κι αγαπώ τον εαυτό μου με όλα του τα ελαττώματα, και δεν είναι λίγα το παραδέχομαι.
Το πρόβλημά μου, λοιπόν, είναι ότι μου λείπεις και θέλω να σου λείπω κι εγώ. Το πρόβλημα είναι ότι η απουσία σου δε συνηθίζεται και και το κενό σου δεν γεμίζει από κανέναν άλλο. Ένα απόλυτο κενό μέσα μου και στη ζωή μου κι ας είναι τόσο λίγες οι στιγμές μας κι ας μην έχουμε κανένα απολύτως μέλλον.
Το πρόβλημά μου είναι που ενώ εγώ σου μιλώ ανοιχτά και είμαι διάχυτη στα αισθήματά μου, ενώ σου λέω τις σκέψεις μου, τις οποίες θεωρείς παράλογες, εσύ αρκείσαι σε ένα "οκ" αφήνοντας με να διερωτούμαι τι σκατά έχεις στο κεφάλι σου και τι κάνεις στη ζωή σου. Επιλέγεις αντί να μου μιλήσεις ανοιχτά για κάτι, να εξαφανιστείς και να μ' αφήνεις να χτυπιέμαι από αγωνία.
Το πρόβλημά μου είναι που περνάει ο χρόνος και χάνουμε στιγμές κι εσένα αυτό δε σε τρομάζει. Με πιάνουν κρίσεις πανικού όσο σκέφτομαι ότι θα έλθει η στιγμή που θα είναι και η τελευταία μας και δε θα σε έχω χορτάσει ακόμη. Χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο και γράφω τις σκέψεις μου σ' έναν άψυχο υπολογιστή σα να μιλώ δυνατά στον καλύτερο μου φίλο.
Είμαι ανύμπορη μπροστά στις φύγες σου. Δεν έχω κάτι που θα σε κρατήσει εδώ μαζί μου. Δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω εκτός από κάτι ηδονές που τις βρίσκεις κι αλλού καλύτερες. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο εκτός από το να σε πυροβολώ με μηνύματα και να εκλιπαρώ να με κρατήσεις στη ζωή σου. Ακόμη κι αυτό το κάνω λάθος.
Αυτό είναι μωρό μου το μόνο μου θέμα γι' αυτό μη με φοβάσαι και μη με αποπαίρνεις. Μου λείπεις και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.
Πώς θα ζήσω εγώ αν δε σου γκρινιάξω λίγο για το πόσο πολύ μου λείπεις;
Πώς θα ξεγελάσω για λίγο με γκρίνια τον πόνο μου;
Το θεωρείς παρανοϊκό το ξέρω. Δε θα έπρεπε να μου λείπεις. Καμία δέσμευση δεν υπάρχει μεταξύ μας, δεν είπα ποτέ ότι μου έταξες γάμο και σταματά να δαιμονοποιείς τον έρωτά μου μόνο και μόνο επειδή δε σου έτυχε ξανά να σ' ερωτευούν πραγματικά.
Σε ξαφνιάζουν τα λόγια μου όπως και τα αισθήματά μου. Σε κουράζουν και τα θεωρείς υπερβολικά γιατί δεν έχεις ξαναζήσει κάτι παρόμοιο. Έχεις συνηθίσει στα μέτρια και στις γυναίκες που σε θεωρούν έπαθλο κι όταν σε κερδίσουν σε χαλιναγωγούν για να είσαι μόνο δικό τους έπαθλο.
Είμαι λίγο υπερβολική το παραδέχομαι αλλά κι εσύ το τερμάτισες με την αδιαφορία και τα σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή σου. Τη μια μέρα στα σύννεφα και την άλλη μέρα στα χαμένα. Εγώ κι αν είμαι τρελή για σένα, τουλάχιστον είμαι σταθερά τρελή. Κάθε μέρα. Και στο δείχνω. Μακάρι να υπήρχε κάποιος τόσο τρελός για μένα όσο είμαι εγώ για σένα.
Θες να σου πω ποιο είναι το πρόβλημά μου; Όχι δεν έχω παιδικά τραύματα ούτε ψυχολογικά από προηγούμενες σχέσεις. Έφτασα πια σε μια ηλικία που τα έχω ξεπεράσει όλα. Και τα κόμπλεξ μου και τις ανασφάλειες μου κι αγαπώ τον εαυτό μου με όλα του τα ελαττώματα, και δεν είναι λίγα το παραδέχομαι.
Το πρόβλημά μου, λοιπόν, είναι ότι μου λείπεις και θέλω να σου λείπω κι εγώ. Το πρόβλημα είναι ότι η απουσία σου δε συνηθίζεται και και το κενό σου δεν γεμίζει από κανέναν άλλο. Ένα απόλυτο κενό μέσα μου και στη ζωή μου κι ας είναι τόσο λίγες οι στιγμές μας κι ας μην έχουμε κανένα απολύτως μέλλον.
Το πρόβλημά μου είναι που ενώ εγώ σου μιλώ ανοιχτά και είμαι διάχυτη στα αισθήματά μου, ενώ σου λέω τις σκέψεις μου, τις οποίες θεωρείς παράλογες, εσύ αρκείσαι σε ένα "οκ" αφήνοντας με να διερωτούμαι τι σκατά έχεις στο κεφάλι σου και τι κάνεις στη ζωή σου. Επιλέγεις αντί να μου μιλήσεις ανοιχτά για κάτι, να εξαφανιστείς και να μ' αφήνεις να χτυπιέμαι από αγωνία.
Το πρόβλημά μου είναι που περνάει ο χρόνος και χάνουμε στιγμές κι εσένα αυτό δε σε τρομάζει. Με πιάνουν κρίσεις πανικού όσο σκέφτομαι ότι θα έλθει η στιγμή που θα είναι και η τελευταία μας και δε θα σε έχω χορτάσει ακόμη. Χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο και γράφω τις σκέψεις μου σ' έναν άψυχο υπολογιστή σα να μιλώ δυνατά στον καλύτερο μου φίλο.
Είμαι ανύμπορη μπροστά στις φύγες σου. Δεν έχω κάτι που θα σε κρατήσει εδώ μαζί μου. Δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω εκτός από κάτι ηδονές που τις βρίσκεις κι αλλού καλύτερες. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο εκτός από το να σε πυροβολώ με μηνύματα και να εκλιπαρώ να με κρατήσεις στη ζωή σου. Ακόμη κι αυτό το κάνω λάθος.
Αυτό είναι μωρό μου το μόνο μου θέμα γι' αυτό μη με φοβάσαι και μη με αποπαίρνεις. Μου λείπεις και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου