Δε θα μάθεις ποτέ πόσο πόνεσα τη μέρα που σου είπα ότι μπορώ να ζω χωρίς εσένα κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα σφίγγοντας όλο μου το σώμα για να μη φανεί ο δισταγμός μου.
Δε θα μάθεις ποτέ ότι τα γόνατά μου λύγισαν τη στιγμή που σ' άφησα πίσω μου για να σου ανοίξω το δρόμο να προχωρήσεις τη ζωή σου χωρίς εμένα.
Χωρίς εσένα ζούσα πάντα κι όμως αυτό το πάντα δεν το χώνεψα ποτέ.
Δε θα μαθείς ποτέ πώς πίσω από το χαμόγελό μου όταν σε βλέπω κρύβεται ο πόνος της απουσίας σου. Γιατί δε θέλω να με λυπάσαι. Δε θέλω να σκεφτείς ούτε στιγμή πώς πονάω εξαιτίας σου.
Δε θα μάθεις ποτέ πώς κρατάω κάθε στιγμή μας σαν φυλάχτο στο πιο ιερό κομμάτι του ευατού μου.
Δε θέλω να ξέρεις πώς κάθε μέρα εύχομαι να είσαι καλά κι ας μην είμαι εγώ ο λόγος που γελάς, κι ας μην βλέπουν ποτέ τα μάτια μου αυτό το χαμόγελο που γέμιζε χρώματα την ασπρόμαυρη ζωή μου.
Δε θα μαθείς ποτέ πώς το σώμα μου είναι δικό σου κι ας μην πλαγιάζεις μαζί μου ποτέ. Δε θα μάθεις ποτέ πώς το μυαλό μου τρελαίνεται όταν σκέφτεται ότι τα χέρια σου χαϊδεύουν άλλο ιδρώτα όπως χαϊδευαν τον δικό μου.
Ποτέ δε θα μάθεις πώς όταν σε βρίζω μέσα μου φωνάζω "σ'αγαπώ". Πώς θέλω κάθε λεπτό να είμαι δίπλα σου, όμως παίρνω διακριτικά την τελευταία θέση στο τρένο της ζωής σου για να χωρέσουν όλα αυτά που αγαπάς.
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος ν' αγαπάει κάτι που δεν έχει τόσο πολύ; Πώς γίνεται να σ' αγαπάω τόσο πολύ όταν τα χρόνια περνάνε χωρίς να σε κοιτάνε;
Δε θα μάθω ποτέ.
Πράξια Αρέστη
Δε θα μάθεις ποτέ ότι τα γόνατά μου λύγισαν τη στιγμή που σ' άφησα πίσω μου για να σου ανοίξω το δρόμο να προχωρήσεις τη ζωή σου χωρίς εμένα.
Χωρίς εσένα ζούσα πάντα κι όμως αυτό το πάντα δεν το χώνεψα ποτέ.
Δε θα μαθείς ποτέ πώς πίσω από το χαμόγελό μου όταν σε βλέπω κρύβεται ο πόνος της απουσίας σου. Γιατί δε θέλω να με λυπάσαι. Δε θέλω να σκεφτείς ούτε στιγμή πώς πονάω εξαιτίας σου.
Δε θα μάθεις ποτέ πώς κρατάω κάθε στιγμή μας σαν φυλάχτο στο πιο ιερό κομμάτι του ευατού μου.
Δε θέλω να ξέρεις πώς κάθε μέρα εύχομαι να είσαι καλά κι ας μην είμαι εγώ ο λόγος που γελάς, κι ας μην βλέπουν ποτέ τα μάτια μου αυτό το χαμόγελο που γέμιζε χρώματα την ασπρόμαυρη ζωή μου.
Δε θα μαθείς ποτέ πώς το σώμα μου είναι δικό σου κι ας μην πλαγιάζεις μαζί μου ποτέ. Δε θα μάθεις ποτέ πώς το μυαλό μου τρελαίνεται όταν σκέφτεται ότι τα χέρια σου χαϊδεύουν άλλο ιδρώτα όπως χαϊδευαν τον δικό μου.
Ποτέ δε θα μάθεις πώς όταν σε βρίζω μέσα μου φωνάζω "σ'αγαπώ". Πώς θέλω κάθε λεπτό να είμαι δίπλα σου, όμως παίρνω διακριτικά την τελευταία θέση στο τρένο της ζωής σου για να χωρέσουν όλα αυτά που αγαπάς.
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος ν' αγαπάει κάτι που δεν έχει τόσο πολύ; Πώς γίνεται να σ' αγαπάω τόσο πολύ όταν τα χρόνια περνάνε χωρίς να σε κοιτάνε;
Δε θα μάθω ποτέ.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου