Χριστιάνα Παναγίδου
Βράδιασε. Περαστικοί που είναι όλοι γύρω μου, σκέφτομαι καθώς κοιτάω έξω απ'το παράθυρο μου. Κι εγώ πια νιώθω μια βασίλισσα δίχως συμπόνια. Γιατί απλά η συμπόνια είναι η συγχώρεση του λάθους. Είναι η κατανόηση μιας μη αναστρέψιμης πράξης που έγινε και δεν σβήνει.
Συμπονώ το θύτη για τις τύψεις; Η συμπονώ το θύμα για την άγνοια του; Οι άνθρωποι διψούν για συμπόνια. Γεμίσαμε θύτες και θύματα. Γεμίσαμε τη ζωή μας δράση κι αντίδραση. Γεμίσαμε λάθη και δίψα για συγχώρεση. Δώσαμε μια φτηνή ενδυμασία σ'αυτή τη συγχώρεση που θα έπρεπε να δίνουμε τόσο δύσκολα στη ζωή μας. Γιατί συγχωρώ την αδικία που έγινε. Συγχωρώ τη μαχαιριά που δέχτηκα. Σκουπίζω το αίμα σε κάθε πληγή και βάζω επιτόπια μια συγνώμη που μου καίει τη πληγή ακόμα πιο πολύ. Γιατί η συγνώμη δεν σβήνει σημάδια, μα το μόνο που κάνει είναι να κοιμίζει την εκδίκηση. Της λέει εδώ είμαι τι άλλο θες; Κι ας μακιγιάρουμε κάθε πληγή μας με τόση μαεστρία.
Η συγχώρεση είναι για τους δειλούς. Γι αυτούς που πόνταραν και ρίσκαραν να κάνουν τις σκέψεις τους πράξη που κατέληξε μια μεγάλη βουτιά στο κενό. Γι αυτούς που ρίσκαραν καρδιές για να πάρουν ακόμα περισσότερα σαν αχόρταγα διψασμένα κοράκια. Κι ας τις ξερίζωσαν. Κράζουν συγνώμη πάνω απ'τα κομμάτια που με τόση μανία σκόρπισαν. Γι'αυτό σήμερα επιβεβαιώνω την αλήθεια που επέλεξα.
Βασίλισσα της καρδιάς μου χωρίς ίχνος συμπόνιας στο ρίσκο του δίπλα μου. Γιατί τα ρίσκα δεν αξίζουν αν στολίζονται αργότερα με συμπόνια και λύπη. Δεν αξίζουν το κρίμα κανενός. Τα ρίσκα υπάρχουν για να χάνεις ή να κερδίζεις. Όχι για να αναζητάς λόγια κι αγκαλιές σε συμπόνιες της στιγμής. Γιατί τα όνειρα που γκρεμίζονται πρέπει να παρομοιάζονται σαν εκείνα τα φωτεινά αστέρια στον ουρανό που πέφτουν που και πού όταν κοιτάμε το μαύρο του ουρανού τη νύχτα. Και κάπου ανάμεσα στη πτώση τους, βγάζουν εκείνο το υπέρλαμπρο φως σαν να φωνάζουν από μακριά πως "φεύγω μα θα με θυμάσαι γιατί πέφτοντας πήρα την ευχή σου μαζί μου".
Η συγχώρεση είναι αδυναμία. Είναι η συνειδητή απόφαση να δώσεις σ'αυτόν που τη ζητά την ευκαιρία να την ξαναζητήσει πράττοντας το ίδιο παράπτωμα. Είναι η επιλογή που κάνεις να ξαναζήσεις το ίδιο ακριβώς έργο. Ίσως σε κάποια άλλη χρονική στιγμή. Ίσως με κάποιους άλλους κανόνες.
Κι ακόμη χειρότερα ίσως εκεί που πήγες να ξεχάσεις την πρώτη που έδωσες. Η συγνώμη φτιάχτηκε για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της αμνησίας. Σαν να διαγράφουμε ότι έγινε και να συνεχίζουμε λες και δεν έγινε τίποτα. Κι ας θυμώνουμε με εμάς, με τον εαυτό μας κι ας μην ξεχνάμε πραγματικά τι έγινε.
Με τη συγνώμη, κρατάμε τον εαυτό μας πίσω στη ζωή που ίσως να μας φωνάζει να προχωρήσουμε μπροστά. Γιαυτό λοιπόν ας μείνω κι εγώ, κι εσύ μια βασίλισσα δίχως συμπόνια.
Γιατί μεγαλώσαμε κι είναι αργά για ρίσκα. Γιατί μια βασίλισσα δίχως "καρδιά" επιλέγει την μοναξιά. Και καλύτερα να μην συμπονάμε, πάρα να μην αγαπάμε σε αυτή τη ζωή.
Βράδιασε. Περαστικοί που είναι όλοι γύρω μου, σκέφτομαι καθώς κοιτάω έξω απ'το παράθυρο μου. Κι εγώ πια νιώθω μια βασίλισσα δίχως συμπόνια. Γιατί απλά η συμπόνια είναι η συγχώρεση του λάθους. Είναι η κατανόηση μιας μη αναστρέψιμης πράξης που έγινε και δεν σβήνει.
Συμπονώ το θύτη για τις τύψεις; Η συμπονώ το θύμα για την άγνοια του; Οι άνθρωποι διψούν για συμπόνια. Γεμίσαμε θύτες και θύματα. Γεμίσαμε τη ζωή μας δράση κι αντίδραση. Γεμίσαμε λάθη και δίψα για συγχώρεση. Δώσαμε μια φτηνή ενδυμασία σ'αυτή τη συγχώρεση που θα έπρεπε να δίνουμε τόσο δύσκολα στη ζωή μας. Γιατί συγχωρώ την αδικία που έγινε. Συγχωρώ τη μαχαιριά που δέχτηκα. Σκουπίζω το αίμα σε κάθε πληγή και βάζω επιτόπια μια συγνώμη που μου καίει τη πληγή ακόμα πιο πολύ. Γιατί η συγνώμη δεν σβήνει σημάδια, μα το μόνο που κάνει είναι να κοιμίζει την εκδίκηση. Της λέει εδώ είμαι τι άλλο θες; Κι ας μακιγιάρουμε κάθε πληγή μας με τόση μαεστρία.
Η συγχώρεση είναι για τους δειλούς. Γι αυτούς που πόνταραν και ρίσκαραν να κάνουν τις σκέψεις τους πράξη που κατέληξε μια μεγάλη βουτιά στο κενό. Γι αυτούς που ρίσκαραν καρδιές για να πάρουν ακόμα περισσότερα σαν αχόρταγα διψασμένα κοράκια. Κι ας τις ξερίζωσαν. Κράζουν συγνώμη πάνω απ'τα κομμάτια που με τόση μανία σκόρπισαν. Γι'αυτό σήμερα επιβεβαιώνω την αλήθεια που επέλεξα.
Βασίλισσα της καρδιάς μου χωρίς ίχνος συμπόνιας στο ρίσκο του δίπλα μου. Γιατί τα ρίσκα δεν αξίζουν αν στολίζονται αργότερα με συμπόνια και λύπη. Δεν αξίζουν το κρίμα κανενός. Τα ρίσκα υπάρχουν για να χάνεις ή να κερδίζεις. Όχι για να αναζητάς λόγια κι αγκαλιές σε συμπόνιες της στιγμής. Γιατί τα όνειρα που γκρεμίζονται πρέπει να παρομοιάζονται σαν εκείνα τα φωτεινά αστέρια στον ουρανό που πέφτουν που και πού όταν κοιτάμε το μαύρο του ουρανού τη νύχτα. Και κάπου ανάμεσα στη πτώση τους, βγάζουν εκείνο το υπέρλαμπρο φως σαν να φωνάζουν από μακριά πως "φεύγω μα θα με θυμάσαι γιατί πέφτοντας πήρα την ευχή σου μαζί μου".
Η συγχώρεση είναι αδυναμία. Είναι η συνειδητή απόφαση να δώσεις σ'αυτόν που τη ζητά την ευκαιρία να την ξαναζητήσει πράττοντας το ίδιο παράπτωμα. Είναι η επιλογή που κάνεις να ξαναζήσεις το ίδιο ακριβώς έργο. Ίσως σε κάποια άλλη χρονική στιγμή. Ίσως με κάποιους άλλους κανόνες.
Κι ακόμη χειρότερα ίσως εκεί που πήγες να ξεχάσεις την πρώτη που έδωσες. Η συγνώμη φτιάχτηκε για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της αμνησίας. Σαν να διαγράφουμε ότι έγινε και να συνεχίζουμε λες και δεν έγινε τίποτα. Κι ας θυμώνουμε με εμάς, με τον εαυτό μας κι ας μην ξεχνάμε πραγματικά τι έγινε.
Με τη συγνώμη, κρατάμε τον εαυτό μας πίσω στη ζωή που ίσως να μας φωνάζει να προχωρήσουμε μπροστά. Γιαυτό λοιπόν ας μείνω κι εγώ, κι εσύ μια βασίλισσα δίχως συμπόνια.
Γιατί μεγαλώσαμε κι είναι αργά για ρίσκα. Γιατί μια βασίλισσα δίχως "καρδιά" επιλέγει την μοναξιά. Και καλύτερα να μην συμπονάμε, πάρα να μην αγαπάμε σε αυτή τη ζωή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου