Οι τρελοί

Μονάχοι τριγυρνούν σε ένα τεράστιο λαβύρινθο σκοτεινό, γραντζουνόντας με μανία τα πελώρια τοιχώματα που τους περιβάλλουν. 

Περνάνε οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια και βλέπουν σημάδια από σάρκα και αίμα σε κάθε γωνιά που ξαναπέρασαν ψάχνοντας το φως που μάταια δεν βρίσκουν. 

Σκοτάδι. Μοναξιά. Απόγνωση. 

Κι αυτές οι φωνές που κραυγάζουν πότε δυνατά και πότε σιγανά μέσα σ'αυτά τα σκοτάδια. 

Κανείς γνώριμος. Αναμνήσεις περασμένων μεγαλείων μιας ζωής πεπερασμένης ντυμένη με μάσκα ελευθερίας. 

Μα αλήθεια, είναι τόσο επικίνδυνοι αυτοί οι τρελοί; Είναι οι αναμνήσεις τους αυτό που ταράζει την άχρωμη ζωή μας; 

Είναι η εικόνα της απόγνωσης τους τόσο αποκρουστική πια για μας στη ψεύτικη δική μας; Τους τρελούς δεν τους φοβάμαι. 

Κι ας μην έχουν φωνή πια στα στήθια τους. Κι ας με λούζουν με απειλές εγώ δεν τους φοβάμαι. 

Γιατί κάθε τρελός δεν μπόρεσε να αντέξει μιαν αλήθεια. 

Κι κάπου εκεί της χάρισε το μυαλό του. Το πούλησε όσο-όσο στο δαίμονα που δε μπόρεσε ποτέ του να νικήσει. 

Υπόγραψε στο διάολο που του κλέψε τη ζωή του την άνευ όρων υποταγή στο σκοτάδι. Αφήνοντας για πάντα μαζί του ότι ανάμνηση έζησε μέχρι εκείνη τη συμφωνία. 

Ζώντας την ξανά και ξανά. Πότε με ένα καλό τέλος, πότε με ένα τραγικό. 

Κι ας κλείσουν τα μάτια "τρελοί" και μόνοι. Τις αλυσίδες της αλήθειας, κανείς δεν έσπασε ποτέ του.

Χριστιάνα Παναγίδου