Κάποιες φορές μου λείπεις ακόμη. Κάποιες φορές σε αισθάνομαι και αλλες σε ονειρευόμαι.
Είναι λες και μοιράζομαι μαζί σου μιαν άλλη ζωή κάπου σε ένα παράλληλο χρόνο και χώρο.
Το σώμα μου αρνείται να σ' αφήσει, έχει, όμως, μάθει να ζει με τον πόνο της απουσίας σου. Χωρίς να δέχεται κανένα χάδι σου, χωρίς ν' ακούει τη φωνή σου, χωρίς να χορταίνει από το φίλι σου.
Γιατί το σώμα εχει μνήμη και ό,τι το αγγίζει βαθιά δεν το ξεχνά ποτέ, όπως δεν ξεχνάει και τα πρόσωπα του πόνου. Εσύ όμως νίκησες κάθε κακιά στιγμή μας, έκλεισες κάθε πληγή πoυ ανοίξαμε ο ένας στον άλλο.
Μετάνιωσες. Το βλέπω στα θλιμμένα σου μάτια. Κι αυτό για μένα είναι αρκετό. Δεν χρειάζεται να πούμε συγνώμη. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα για όλα όσα ειπώθηκαν στο παρέλθον. Πλέον καταλαβαινόμαστε.
Πλέον είμαστε εκεί που ανήκουμε, ο ένας στο μυαλό του άλλου.
Έλεγα ψέματα τόσο καιρό. Το σώμα δεν έχει ξεχάσει. Δεν είμαι καλά χωρίς εσένα. Αυτά τα χεριά δεν κουμπώνουν πουθενά παρά μόνο όταν αγκαλιάζουν το κορμί σου. Έλεγα ψέματα τόσο καιρό, πρώτα στον εαυτό μου, μετά σε σένα και μετά στον κόσμο. Το σώμα έχει μνήμη και δε σ' έχει ξεχάσει ούτε στιγμή, γιατί μαζί σου ήταν όλα πολύ και πώς να το αγγίξουν τ' αδιάφορα.
Ευτυχώς που ήρθες. Δεν ξέρεις πόσο περιμένα αυτή τη στιγμή...
Πράξια Αρέστη
Είναι λες και μοιράζομαι μαζί σου μιαν άλλη ζωή κάπου σε ένα παράλληλο χρόνο και χώρο.
Το σώμα μου αρνείται να σ' αφήσει, έχει, όμως, μάθει να ζει με τον πόνο της απουσίας σου. Χωρίς να δέχεται κανένα χάδι σου, χωρίς ν' ακούει τη φωνή σου, χωρίς να χορταίνει από το φίλι σου.
Γιατί το σώμα εχει μνήμη και ό,τι το αγγίζει βαθιά δεν το ξεχνά ποτέ, όπως δεν ξεχνάει και τα πρόσωπα του πόνου. Εσύ όμως νίκησες κάθε κακιά στιγμή μας, έκλεισες κάθε πληγή πoυ ανοίξαμε ο ένας στον άλλο.
Μετάνιωσες. Το βλέπω στα θλιμμένα σου μάτια. Κι αυτό για μένα είναι αρκετό. Δεν χρειάζεται να πούμε συγνώμη. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα για όλα όσα ειπώθηκαν στο παρέλθον. Πλέον καταλαβαινόμαστε.
Πλέον είμαστε εκεί που ανήκουμε, ο ένας στο μυαλό του άλλου.
Έλεγα ψέματα τόσο καιρό. Το σώμα δεν έχει ξεχάσει. Δεν είμαι καλά χωρίς εσένα. Αυτά τα χεριά δεν κουμπώνουν πουθενά παρά μόνο όταν αγκαλιάζουν το κορμί σου. Έλεγα ψέματα τόσο καιρό, πρώτα στον εαυτό μου, μετά σε σένα και μετά στον κόσμο. Το σώμα έχει μνήμη και δε σ' έχει ξεχάσει ούτε στιγμή, γιατί μαζί σου ήταν όλα πολύ και πώς να το αγγίξουν τ' αδιάφορα.
Ευτυχώς που ήρθες. Δεν ξέρεις πόσο περιμένα αυτή τη στιγμή...
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου