Πολλά τ' αστέρια, μικρή η ζωή και δεν προλαβαίνω να μετρήσω όλα όσα έχασα. Πόσες νύχτες πέρασα μακριά σου, κοιτάζοντας ένα βρεγμένο ουρανό. Πόσοι ήλιοι πέρασαν κι εγώ δεν μπόρεσα να δω το φως τους.
Σε περίμενα εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ. Σε περίμενα μέχρι το επόμενο πρωί. Φοβόμουν και κρύωνα κι ας ήταν καλοκαίρι, όμως δεν κουνήθηκα λεπτό από τη θέση μου για να μη χάσω ούτε και την πιο μικρή ελπίδα που μου είχες δώσει ότι μπορεί και να φανείς.
Από πάνω μου μόνο ο ουρανός κι από κάτω τα φώτα της πόλης να φαίνονται από μακριά. Είδα μερικά αστέρια να πέφτουν, όμως, σε κανένα δεν πρόλαβα να κάνω ευχή. Κοίταζα συνεχώς αυτό το μαραφέτι που από τότε δεν έδειξε ποτέ ξανά μήνυμά σου κι έχασα όλη τη μαγεία της νύχτας.
Σε περίμενα. Δεν ήλθες. Έμεινα. Τόσο απλά είναι όλα στη ζωή μας τελικά που χωράνε σε τρεις λέξεις.
Ένα αυγουστιάτικο βράδυ έχασα για πάντα τη ζωή μου.
Από πάνω μου μόνο ο ουρανός κι από κάτω τα φώτα της πόλης να φαίνονται από μακριά. Είδα μερικά αστέρια να πέφτουν, όμως, σε κανένα δεν πρόλαβα να κάνω ευχή. Κοίταζα συνεχώς αυτό το μαραφέτι που από τότε δεν έδειξε ποτέ ξανά μήνυμά σου κι έχασα όλη τη μαγεία της νύχτας.
Σε περίμενα. Δεν ήλθες. Έμεινα. Τόσο απλά είναι όλα στη ζωή μας τελικά που χωράνε σε τρεις λέξεις.
Ένα αυγουστιάτικο βράδυ έχασα για πάντα τη ζωή μου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου