Η σιωπή μετά την έκρηξη

Κάνει θόρυβο. Πιο πολύ κι από την έκρηξη την ίδια.

Γιατί συνειδητοποιείς. Και βλέπεις. Φρικτές εικόνες και το ανθρώπινο δράμα πιο οδυνηρό από ποτέ.

Πόσες μάνες έχασαν τον σκοπό τους και πόσα παιδικά χεράκια απλώθηκαν μα δεν ακούμπησαν το μητρικό στήθος.

Πόσα όνειρα έμειναν μετέωρα πριν καψαλιστούν από τη λαίλαπα.

Πόσα «θα πάνε καλά», τελικά δεν πήγαν.

Πόσες ελπίδες κατασπαράχτηκαν από το θεριό;

Πόσες ψυχές μοιράστηκαν βίαια.

Πόσοι ηλικιωμένοι έτρεξαν να σωθούν και κατάλαβαν πως έπρεπε να τρέξουν πιο γρήγορα από την ίδια τη ζωή τους.

Κι έγιναν λιωμένα κορμιά και μαύρες στάχτες.

Διαμοιρασμένες καρδιές και κραυγές θανάτου.

Ένα πράγμα δεν βάζει ο νους μας.

Την ασκήμια του τέλους.

Τα πρόσωπα του τρόμου την στιγμή που οι φλόγες τυλίγονταν στα ανθρώπινα κορμιά.

Τι σκέφτονταν άραγε εκείνη την ώρα.

Πόσα «θέλω να ζήσω» ακούστηκαν πίσω από τον ήχο που κάνει η φύση όταν φλέγεται. Πόσα «αγαπώ» και «πρόσεχε» ήθελαν να φωνάξουν.

Πόση ματαιοδοξία τους γέμιζε για την ίδια την επιβίωσή τους. Επιβίωση: η πρώτη και μεγαλύτερη ανάγκη του ανθρώπου.

Ένας κρότος η ζωή, ένας κρότος κι ο θάνατος.

Μια φλόγα η ζωή. Μια φλόγα κι ο θάνατος.

Να σωπάσω πρέπει γιατί το χαρτί δεν χωράει να περιγράψει την εικόνα.

Να σωπάσετε κι εσείς.

Γιατί έτσι κι αλλιώς η σιωπή μετά την έκρηξη, είναι από μόνη της εκκωφαντική.

Ο ουρανός,έτσι κι αλλιώς, ξέρει να τους υποδεχτεί καλύτερα από τον γήινο κόσμο..

Mαρία Παναγιώτου