Γυρνώντας στο σπίτι μετά από ακόμα μια βαρετή μέρα, κοντά στους κάδους σκουπιδιών άκουσα θόρυβο. Πλησιάζοντας αντίκρισα 2 γάτες να μαλώνουν για το καλύτερο κομμάτι κρέατος απ’τα σκουπίδια που με τόση μανία σκάλιζαν για αρκετή φαντάζομαι ώρα. Και κάπου εκεί χαμογελώντας προχώρησα στο δρόμο μου σκεπτόμενη πως πλέον δεν διαφέρει ο κόσμος μας από αυτό των γατιών στο κάδο.
Είναι οι ψυχές μας γάτες που σκαλίζουν τα σκουπίδια με μανία να βρουν φαγητό ανάμεσα στη σαβούρα. Που βγάζουμε τα νύχια να σκίσουμε αυτές τις πελώριες σακούλες που κρύβουν μέσα το πολυπόθητο θησαυρό. Γιατί σκορπίσαμε στον άνεμο τα θέλω μας, μα η 'ανάγκη' σου λέει πως πρέπει να φάει. Πρέπει να βρει συναίσθημα κι ας είναι μιας μπαγιάτικης καρδιάς που σταμάτησε να χτυπά και πετάχτηκε σαν όλα τα άχρηστα να βρει το δρόμο της στη χωματερή. Στιγμές γεμάτες μούχλα και σκόνη στη γωνιά της γειτονιάς.
Μάθαμε να ανακυκλώνουμε ανθρώπους, μα αυτούς τους βάζουμε στον ειδικό κάδο. Τους αδειάζουμε και μετά τους βάζουμε εκεί να ξαναγυαλιστούν και να μπουν στα ράφια για τον επόμενο. Μια νέα συσκευασία με διαφορετικά αυτοκόλλητα και περιεχόμενο που θα ελκύσουν ένα διαφορετικό αγοραστή. Χωρίζουν οι άνθρωποι. Αλλάζουν εμφάνιση, μαλλιά, ρούχα μα καρδιές και ψυχές τις κρύβουν καλά μήπως κι αυτά τα σημάδια τους χάσουν τον επόμενο ιδιοκτήτη τους. Δεν πουλάνε τα σημάδια. Μένουν εκεί μέχρι την ημερομηνία λήξης περιμένοντας να αποσυρθούν και να πάνε πίσω για να ξαναλλάξουν περιεχόμενο και μορφή.
Κι γάτες αφού κοιτάξουν όλα τα διαθέσιμα θηράματα και βεβαιωθούν πως δεν έμεινε άλλη τροφή, θα καθαρίσουν τη γούνα τους και θα τραβήξουν στον επόμενο κάδο. Γιατί δεν θέλουν να έχουν πάνω τους κανένα σημάδι βρωμιάς και τροφής. Ίσως στη διαδρομή κάποιος περαστικός να προσφερθεί να τις ταΐσει. Όπως κάποιος περαστικός θα κοντοσταθεί και θα μας δώσει το χέρι εκεί που θα το έχουμε περισσότερο ανάγκη μα δεν το περιμένουμε. Γιατί οι όμοιοί μας πολλές φορές θα κοιτάξουν τις δικές τους ανάγκες. Όπως κι γάτες. Το βρήκα, το έφαγα.
Γίναμε άνθρωπε ένα μ αυτές τις γάτες. Πουλάμε χάδια σε κάθε φιλικό για μας σπιτικό που ευωδιάζει τροφές ξέροντας πως με τα νάζια μας θα έχουμε σίγουρα το γεύμα στο πιάτο. Και κάθε που έρχονται μυρωδιές τρέχουμε από πίσω και ξέρουμε πως με επιμονή θα 'φαμε΄. Γιαυτό οι γάτες θα έχουν πολλά σπίτια. Πολλές γειτονιές και πολλά ονόματα. Έτσι δεν γίναμε? 'Ενας άνθρωπος μας καταλάμβαινει, άλλος μας κάνει να γελάμε κι άλλος μας μαθαίνει. Διάφοροι άνθρωποι με τις μορφές που τους δίνομε. Σπίτια με μυρωδιές γεμάτες αισθήματα.
'Οσο κι αν μοιάζουμε σκέφτομαι στις γάτες, ξέρω πως δεν τις φτάνουμε. Γιατί δεν μπορούμε να φροντίζουμε τι 'γούνα' μας κάθε μέρα. Δεν μπορούμε κάθε μέρα να προσποιούμαστε σε όλους τους ιδιοκτήτες με νάζια για να 'φάμε' αυτό που ζητά η ψυχή μας. Οι άνθρωποι όσο κι αν προσπαθήσουν να αποδείξουν πως δεν έχουν ανάγκη κανένα, άλλες τόσες φορές θα λυγίσουν πίσω απο κλειστές πόρτες και σκοτεινά δωμάτια. Θα κρατήσουν τη ματωμένη καρδιά τους στα χέρια και θα τη ρίξουν 100 φορές σαυτούς τους άψυχους κάδους, μα πριν χαράξει θα τη μαζέψουν και θα τις περάσουν αλυσίδες μη βγει ξανά στο φως.
'Ισως καλύτερα να πάω σπίτι. Τρομάζω στη σκέψη πως όσο περνά ο καιρός θα γίνουμε χειρότεροι απ της γάτες.
Χριστιάνα Παν.
Είναι οι ψυχές μας γάτες που σκαλίζουν τα σκουπίδια με μανία να βρουν φαγητό ανάμεσα στη σαβούρα. Που βγάζουμε τα νύχια να σκίσουμε αυτές τις πελώριες σακούλες που κρύβουν μέσα το πολυπόθητο θησαυρό. Γιατί σκορπίσαμε στον άνεμο τα θέλω μας, μα η 'ανάγκη' σου λέει πως πρέπει να φάει. Πρέπει να βρει συναίσθημα κι ας είναι μιας μπαγιάτικης καρδιάς που σταμάτησε να χτυπά και πετάχτηκε σαν όλα τα άχρηστα να βρει το δρόμο της στη χωματερή. Στιγμές γεμάτες μούχλα και σκόνη στη γωνιά της γειτονιάς.
Μάθαμε να ανακυκλώνουμε ανθρώπους, μα αυτούς τους βάζουμε στον ειδικό κάδο. Τους αδειάζουμε και μετά τους βάζουμε εκεί να ξαναγυαλιστούν και να μπουν στα ράφια για τον επόμενο. Μια νέα συσκευασία με διαφορετικά αυτοκόλλητα και περιεχόμενο που θα ελκύσουν ένα διαφορετικό αγοραστή. Χωρίζουν οι άνθρωποι. Αλλάζουν εμφάνιση, μαλλιά, ρούχα μα καρδιές και ψυχές τις κρύβουν καλά μήπως κι αυτά τα σημάδια τους χάσουν τον επόμενο ιδιοκτήτη τους. Δεν πουλάνε τα σημάδια. Μένουν εκεί μέχρι την ημερομηνία λήξης περιμένοντας να αποσυρθούν και να πάνε πίσω για να ξαναλλάξουν περιεχόμενο και μορφή.
Κι γάτες αφού κοιτάξουν όλα τα διαθέσιμα θηράματα και βεβαιωθούν πως δεν έμεινε άλλη τροφή, θα καθαρίσουν τη γούνα τους και θα τραβήξουν στον επόμενο κάδο. Γιατί δεν θέλουν να έχουν πάνω τους κανένα σημάδι βρωμιάς και τροφής. Ίσως στη διαδρομή κάποιος περαστικός να προσφερθεί να τις ταΐσει. Όπως κάποιος περαστικός θα κοντοσταθεί και θα μας δώσει το χέρι εκεί που θα το έχουμε περισσότερο ανάγκη μα δεν το περιμένουμε. Γιατί οι όμοιοί μας πολλές φορές θα κοιτάξουν τις δικές τους ανάγκες. Όπως κι γάτες. Το βρήκα, το έφαγα.
Γίναμε άνθρωπε ένα μ αυτές τις γάτες. Πουλάμε χάδια σε κάθε φιλικό για μας σπιτικό που ευωδιάζει τροφές ξέροντας πως με τα νάζια μας θα έχουμε σίγουρα το γεύμα στο πιάτο. Και κάθε που έρχονται μυρωδιές τρέχουμε από πίσω και ξέρουμε πως με επιμονή θα 'φαμε΄. Γιαυτό οι γάτες θα έχουν πολλά σπίτια. Πολλές γειτονιές και πολλά ονόματα. Έτσι δεν γίναμε? 'Ενας άνθρωπος μας καταλάμβαινει, άλλος μας κάνει να γελάμε κι άλλος μας μαθαίνει. Διάφοροι άνθρωποι με τις μορφές που τους δίνομε. Σπίτια με μυρωδιές γεμάτες αισθήματα.
'Οσο κι αν μοιάζουμε σκέφτομαι στις γάτες, ξέρω πως δεν τις φτάνουμε. Γιατί δεν μπορούμε να φροντίζουμε τι 'γούνα' μας κάθε μέρα. Δεν μπορούμε κάθε μέρα να προσποιούμαστε σε όλους τους ιδιοκτήτες με νάζια για να 'φάμε' αυτό που ζητά η ψυχή μας. Οι άνθρωποι όσο κι αν προσπαθήσουν να αποδείξουν πως δεν έχουν ανάγκη κανένα, άλλες τόσες φορές θα λυγίσουν πίσω απο κλειστές πόρτες και σκοτεινά δωμάτια. Θα κρατήσουν τη ματωμένη καρδιά τους στα χέρια και θα τη ρίξουν 100 φορές σαυτούς τους άψυχους κάδους, μα πριν χαράξει θα τη μαζέψουν και θα τις περάσουν αλυσίδες μη βγει ξανά στο φως.
'Ισως καλύτερα να πάω σπίτι. Τρομάζω στη σκέψη πως όσο περνά ο καιρός θα γίνουμε χειρότεροι απ της γάτες.
Χριστιάνα Παν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου