Ονειροπόλος είναι αυτός που έχει την τάση να ονειρεύεται, να κάνει ωραία σχέδια για το μέλλον που ίσως δεν είναι πολύ ρεαλιστικά ή γενικότερα να μην έχει μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα. Έτσι μας δίνουν δηλαδή τα λεξικά την επίσημη σημασιολογία της λέξης. Τα λεξικά είναι όμως απλά άψυχα εγχειρίδια. Δεν μπορούν να επεκτείνουν τη σκέψη τους και να καταλήξουν σε συμπεράσματα. Μπορούμε, όμως, εμείς!
Ο Ιταλός κοινωνιολόγος Francesco Alberoni χαρακτηρίζει ως εξής αυτό το υπό εξαφάνιση είδος:
"Ο ακούραστος ονειροπόλος είναι ένας εφευρέτης σχεδίων, ένας δημιουργός στρατηγικών που μολύνει τους άλλους με τα όνειρά του. Δεν είναι τυφλός, δεν είναι ασυνείδητος. Ξέρει πως υπάρχουν δυσκολίες, εμπόδια, μερικές φορές αξεπέραστα. Ξέρει πως από τις δέκα πρωτοβουλίες, οι εννιά αποτυγχάνουν. Δεν παθαίνει κατάθλιψη, όμως. Είναι δημιουργός δυνατοτήτων."
Κι εγώ συμπληρώνω... δεν είναι μόνο δημιουργός δυνατοτήτων είναι και εκπληρωτής ονείρων. Δεν είναι ένα πλάσμα που πετάει χαμένο μέσα σ' άπιαστα όνειρα, αλλά ένας ενσυνείδητος άνθρωπος που επιλέγει αυτή την οδό των ονείρων για να μπορεί να πετύχει τους στόχους του και να είναι ευτυχισμένος.
Η πραγματικότητα είναι πολλές φορές σκληρή και ωμή. Σκοτώνει τη δημιουργικότητα των ανθρώπων, τρώει την ψυχή τους και τον πολύτιμό τους χρόνο χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν. Αν πέρα από τους τέσσερις άσπρους τοίχους του γραφείου σου, που αντικρίζεις περίπου 9 ώρες την ημέρα, δεν μπορείς να δει τίποτα άλλο παρά μόνο το άσπρο τους χρώμα, τότε δεν είσαι απλά ρεαλιστής είσαι και αυτοκαταστροφικός. Aν βλέπεις τη θάλασσα μόνο ως ένα μέρος για να κάνεις ηλιοθεραπεία και να κολυμπήσεις, τότε δεν βλέπεις τίποτα. Αν βλέπεις τα σύννεφα μόνο ως εργαλεία που δημιουργούν βροχή και τ' αστέρια ή το φεγγάρι ως ετερόφωτους πλανήτες, απλά δεν έχεις ουρανό.
Αν σκοτώνεις τα όνειρά σου γιατί είναι μόνο για τους φλώρους και τους ρομαντικούς, τότε σκοτώνεις εσένα. Τα όνειρα δεν είναι όλα για να εκπληρώνονται και δεν είναι για να μας απογοητεύουν όταν δεν εκπληρώνονται. Είναι για να μας ταξιδεύουν και να δίνουν νόημα στη ζωή μας. Είναι για να μας βγάζουν έξω από τα στενά όρια του σώματός μας και να μας ταξιδεύουν. Είναι για ν' αναδεικνύουν τη φαντασία μας που μας βγαίνει σε ταλέντο και είναι για να δίνουν χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μας.
Αν ο Βαν Γκονγκ και ο Νταλί έβαζαν στοπ στα όνειρά τους, δε θα υπήρχαν. Ο Κάρολ δε θα έγραφε ποτέ την Αλική στη Χώρα των Θαυμάτων ούτε ο Έντισον θα ανακάλυπτε τον ηλεκτρισμό. Χωρίς τους ονειροπόλους, ο κόσμος θα έμενε στάσιμος.
Οι ονειροπόλοι πάντα βρίσκουν το δρόμο τους, γιατί τον φτιάχνουν οι ίδιοι. Γιατί βλέπουν πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν να δουν. Βλέπουν το χαμόγελο σ' ένα λουλούδι, ένα κοιμώμενο γίγαντα στο φεγγάρι, ένα κύμα σ' ένα ποτήρι με νερό και μια καρδιά σ' ένα τραγούδι.
Πράξια Αρέστη
Ο Ιταλός κοινωνιολόγος Francesco Alberoni χαρακτηρίζει ως εξής αυτό το υπό εξαφάνιση είδος:
"Ο ακούραστος ονειροπόλος είναι ένας εφευρέτης σχεδίων, ένας δημιουργός στρατηγικών που μολύνει τους άλλους με τα όνειρά του. Δεν είναι τυφλός, δεν είναι ασυνείδητος. Ξέρει πως υπάρχουν δυσκολίες, εμπόδια, μερικές φορές αξεπέραστα. Ξέρει πως από τις δέκα πρωτοβουλίες, οι εννιά αποτυγχάνουν. Δεν παθαίνει κατάθλιψη, όμως. Είναι δημιουργός δυνατοτήτων."
Κι εγώ συμπληρώνω... δεν είναι μόνο δημιουργός δυνατοτήτων είναι και εκπληρωτής ονείρων. Δεν είναι ένα πλάσμα που πετάει χαμένο μέσα σ' άπιαστα όνειρα, αλλά ένας ενσυνείδητος άνθρωπος που επιλέγει αυτή την οδό των ονείρων για να μπορεί να πετύχει τους στόχους του και να είναι ευτυχισμένος.
Η πραγματικότητα είναι πολλές φορές σκληρή και ωμή. Σκοτώνει τη δημιουργικότητα των ανθρώπων, τρώει την ψυχή τους και τον πολύτιμό τους χρόνο χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν. Αν πέρα από τους τέσσερις άσπρους τοίχους του γραφείου σου, που αντικρίζεις περίπου 9 ώρες την ημέρα, δεν μπορείς να δει τίποτα άλλο παρά μόνο το άσπρο τους χρώμα, τότε δεν είσαι απλά ρεαλιστής είσαι και αυτοκαταστροφικός. Aν βλέπεις τη θάλασσα μόνο ως ένα μέρος για να κάνεις ηλιοθεραπεία και να κολυμπήσεις, τότε δεν βλέπεις τίποτα. Αν βλέπεις τα σύννεφα μόνο ως εργαλεία που δημιουργούν βροχή και τ' αστέρια ή το φεγγάρι ως ετερόφωτους πλανήτες, απλά δεν έχεις ουρανό.
Αν σκοτώνεις τα όνειρά σου γιατί είναι μόνο για τους φλώρους και τους ρομαντικούς, τότε σκοτώνεις εσένα. Τα όνειρα δεν είναι όλα για να εκπληρώνονται και δεν είναι για να μας απογοητεύουν όταν δεν εκπληρώνονται. Είναι για να μας ταξιδεύουν και να δίνουν νόημα στη ζωή μας. Είναι για να μας βγάζουν έξω από τα στενά όρια του σώματός μας και να μας ταξιδεύουν. Είναι για ν' αναδεικνύουν τη φαντασία μας που μας βγαίνει σε ταλέντο και είναι για να δίνουν χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μας.
Αν ο Βαν Γκονγκ και ο Νταλί έβαζαν στοπ στα όνειρά τους, δε θα υπήρχαν. Ο Κάρολ δε θα έγραφε ποτέ την Αλική στη Χώρα των Θαυμάτων ούτε ο Έντισον θα ανακάλυπτε τον ηλεκτρισμό. Χωρίς τους ονειροπόλους, ο κόσμος θα έμενε στάσιμος.
Οι ονειροπόλοι πάντα βρίσκουν το δρόμο τους, γιατί τον φτιάχνουν οι ίδιοι. Γιατί βλέπουν πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν να δουν. Βλέπουν το χαμόγελο σ' ένα λουλούδι, ένα κοιμώμενο γίγαντα στο φεγγάρι, ένα κύμα σ' ένα ποτήρι με νερό και μια καρδιά σ' ένα τραγούδι.
Πράξια Αρέστη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου