"Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω απο ποιόν να τη ζητήσω. Τόσο τη σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Απο ποιόν να τη ζητήσω τώρα..." γράφει η Αλκυόνη Παπαδάκη στο βιβλίο της "Στο ακρογιάλι της ουτοπίας."
"Αλήθεια, πόσοι από εμάς μπορεί σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μας να έχουμε ταυτιστεί με την παραπάνω σκέψη; Πόσοι μπορεί να έχουμε νιώσει παγιδευμένοι από τις επιλογές μας; Νομίζω, ότι την ηρεμία στην ψυχή μας, τη βρίσκουμε μόνο όταν την αισθανθούμε ελεύθερη.
Τί γίνεται όμως, όταν οι καταστάσεις μας αιχμαλωτίζουν και όταν όλα όσα ονειρευτήκαμε απέχουν τόσο πολύ από την πραγματικότητα; Γιατί άραγε, να μην υπάρχει εκείνο το "μαγικό" κουμπί να γυρίσουμε το χρόνο πίσω; Πόσο θα θέλαμε να έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε όλα όσα μπορεί να μας πόνεσαν; Τί όμορφο θα ήταν να υπήρχε κάποιος να μας νοιάζεται... Να γείρουμε στον ώμο του και ν’ακούσουμε τη φωνή του, να μας λέει ψυθιριστά : "Μη κλαίς». Μόνο αυτό. Τίποτ’άλλο.Μην κλαίς. Μόνο αυτό....." Τα λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη που γράφει με ιδιαίτερο, λυρικό τρόπο, με άγγιξαν... Επέλεξα κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο της και σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας...
"Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω απο ποιόν να τη ζητήσω. Τόσο τη σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Απο ποιόν να τη ζητήσω τώρα.... Και τι ωφελεί.... Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα. Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν . Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα με ανάστησαν. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Για όλα.... Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν’ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψυθιριστά : «Μη κλαίς». Μόνο αυτό. Τίποτ’άλλο.Μην κλαίς. Μόνο αυτό....."
"Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική. Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή. Αυτή που διώχνει τους σκορπιούς απο τη σκέψη. Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου. Αυτή που δεν βγαίνει απο το στόμα. Ξεχύνεται απο την αφή και την ανάσα."
"Μπορεί να’γειρε η μέρα στη ζωή μου, να σουρούπωσε, αλλά εγω πάντα στολίζω τα όνειρά μου με τα χρώματα του δειλινού. Μπορεί να’χασα την πανσέληνο, μα πάντα περιμένω το καινούργιο φεγγάρι, για να κάνω μιαν ευχή. Μπορεί να μην αναβρύζει πια ο έρωτας στο κορμί μου, να μη σχηματίζει χειμάρρους που σπάνε φράγματα, αλλά καλύτερα έτσι. Γλυτώνω και τη λάσπη. Στο κάτω κάτω, υπάρχουν και τα ρυάκια, που σιγοτραγουδούν ανάμεσα στ’αγριολούλουδα."
Πηγη: klik.gr
"Αλήθεια, πόσοι από εμάς μπορεί σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μας να έχουμε ταυτιστεί με την παραπάνω σκέψη; Πόσοι μπορεί να έχουμε νιώσει παγιδευμένοι από τις επιλογές μας; Νομίζω, ότι την ηρεμία στην ψυχή μας, τη βρίσκουμε μόνο όταν την αισθανθούμε ελεύθερη.
Τί γίνεται όμως, όταν οι καταστάσεις μας αιχμαλωτίζουν και όταν όλα όσα ονειρευτήκαμε απέχουν τόσο πολύ από την πραγματικότητα; Γιατί άραγε, να μην υπάρχει εκείνο το "μαγικό" κουμπί να γυρίσουμε το χρόνο πίσω; Πόσο θα θέλαμε να έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε όλα όσα μπορεί να μας πόνεσαν; Τί όμορφο θα ήταν να υπήρχε κάποιος να μας νοιάζεται... Να γείρουμε στον ώμο του και ν’ακούσουμε τη φωνή του, να μας λέει ψυθιριστά : "Μη κλαίς». Μόνο αυτό. Τίποτ’άλλο.Μην κλαίς. Μόνο αυτό....." Τα λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη που γράφει με ιδιαίτερο, λυρικό τρόπο, με άγγιξαν... Επέλεξα κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο της και σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας...
"Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω απο ποιόν να τη ζητήσω. Τόσο τη σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Απο ποιόν να τη ζητήσω τώρα.... Και τι ωφελεί.... Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα. Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν . Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα με ανάστησαν. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Για όλα.... Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν’ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψυθιριστά : «Μη κλαίς». Μόνο αυτό. Τίποτ’άλλο.Μην κλαίς. Μόνο αυτό....."
"Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική. Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή. Αυτή που διώχνει τους σκορπιούς απο τη σκέψη. Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου. Αυτή που δεν βγαίνει απο το στόμα. Ξεχύνεται απο την αφή και την ανάσα."
"Μπορεί να’γειρε η μέρα στη ζωή μου, να σουρούπωσε, αλλά εγω πάντα στολίζω τα όνειρά μου με τα χρώματα του δειλινού. Μπορεί να’χασα την πανσέληνο, μα πάντα περιμένω το καινούργιο φεγγάρι, για να κάνω μιαν ευχή. Μπορεί να μην αναβρύζει πια ο έρωτας στο κορμί μου, να μη σχηματίζει χειμάρρους που σπάνε φράγματα, αλλά καλύτερα έτσι. Γλυτώνω και τη λάσπη. Στο κάτω κάτω, υπάρχουν και τα ρυάκια, που σιγοτραγουδούν ανάμεσα στ’αγριολούλουδα."
Πηγη: klik.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου