Ξυπνάς, κάνεις καφέ, ανοίγεις υπολογιστή… δεν μπαίνεις καν στον κόπο να νύψεις το πρόσωπό σου. Αυτό θα το κάνεις αργότερα όταν το μάτι σου θα 'χει ανοίξει για τα καλά.
Μία καινούρια μέρα μ' ένα καινούριο, ίδιο, στόχο. Να γράψεις το επόμενο σου άρθρο, την επόμενη σου ιστορία, να καταγράψεις τις σκέψεις σου γιατί αν τις αφήσεις μέσα σου θα φτάσουν ως το λαιμό σου και θα σε πνίξουν.
Διαλέγεις το θέμα σου ή παίρνεις κάποιο που σου έδωσαν. Το διαβάζεις προσεκτικά δύο τρεις φορές, το επεξεργάζεσαι. Ο κόσμος γύρω σου σταματά να υπάρχει κι ο χρόνος δεν υφίσταται πια.
Αρχίζεις να σκέφτεσαι ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου, άλλοι γιατί σ’ αγάπησαν κι άλλοι για δικούς τους λόγους. Σκέφτεσαι καταστάσεις που βίωσες, προσωπικές ιστορίες που σου είπαν φίλοι, ψάχνεις στο διαδίκτυο τι γράφτηκε περί του θέματος. Προσπερνάς τα μηνύματα που παίρνεις στο κινητό σου, καθαρίζεις το μυαλό σου και γίνεσαι αυτό που θες να εκφράσεις με λόγια. Παίρνεις ένα ρόλο (ζωής) και τον φοράς, για να μπορείς ν' αγγίξεις τον αναγνώστη σου. Όπως ένας ηθοποιός, ένας ζωγράφος κλπ.
Κάπου εκεί μέσα σ’ ένα άρθρο υπάρχουν αλήθειες ή δικές σου αλήθειες ή ανάμικτα ψέματα ή γεγονότα όπως τα φαντάστηκες, όπως θα ήθελες ή δε θα ήθελες να ήταν. Κάποιες φορές γράφεις απλά για να ξεθυμάνεις. Για να βγάλεις το θυμό που έχεις μέσα σου, μην τύχει και τον βγάλεις σε άλλο άνθρωπο. Άλλες φορές γράφεις γιατί πλημμυρίζεις από ευτυχία. Ψέματα είναι πώς μπορείς να δημιουργήσεις μόνο όταν περνάς μια άσχημη φάση. Σίγουρα τότε γράφεις πιο πολύ, όμως, όχι καλύτερα και όχι μόνο τότε.
Κάποιοι, διαβάζοντάς σε, ταυτίζονται ή βλέπουν τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτά. Σου στέλνουν μηνύματα ενθουσιασμένοι ή για να ρωτήσουν την άποψή σου για κάποιο δικό τους θέμα. Απαντάς ευγενικά και ταπεινά. Δεν είσαι ο θεός. Είσαι απλά ένας ακόμη άνθρωπος, σπασμένος όπως τόσους άλλους. Απλά κάνεις αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα. Γράφεις. Τίποτα άλλο εξάλλου δεν το κάνεις τόσο καλά. Τίποτα άλλο δε σε γεμίζει τόσο και τίποτα άλλο δε σε θεραπεύει.
Αγαπημένο μου θέμα πιο πάνω κι από τον έρωτα, εσύ. Εσύ καρδιά μου μικρή που με πονάς συνεχώς τόσο κι όμως ποτέ δε μου είσαι αρκετός. Που σε διώχνω και σε θέλω πίσω κι ας είμαι γεμάτη πληγές από τα ακονισμένα σου λόγια. Εσύ που τόσο φοβάσαι να μ' αγαπήσεις. Εσύ, εγώ, εμείς!
Κάποιοι ενοχλούνται ή διαφωνούν. Κάποιοι το θεωρούν σαχλό να γράφεις για τον έρωτα. Έχει πιο σοβαρά προβλήματα ο κόσμος ν' ασχολείται απ' αυτά. Να γράψω για τι αν δεν γράψω για την ίδια τη ζωή και τον έρωτα. Για την πολιτική που είναι σαν ένα μεγάλο μπουρδέλο κι αντί για πόρνες έχει κουστουμαρισμένους γκριζομάλλιδες; Για την κοινωνία; Που όλο γράφει στο Facebook ότι θ' αλλάξει και μένει η ίδια; Για τα παιδιά μας; Αφήστε τα παιδιά να μεγαλώσουν όπως νιώθουν και να γίνουν αυτό που θέλουν να γίνουν. Αγαπάτε τα για να μεγαλώσουν και να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι κι όχι για να σας γεροκομήσουν.
Υπάρχουν και κάποιοι που βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα για το άτομό σου και απομακρύνονται γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ή να το δεχθούν ότι μπορούν οι άνθρωποι να μιλάνε και να γράφουν τόσο ανοιχτά για τον έρωτα, για το σεξ, για όσα τους πληγώνουν. Θέλουν να μείνουν κλειστά βιβλία και να κρύβονται πίσω από τα ωράια τους ρούχα και τις προσεγμένες τους φωτογραφίες στο Instagram. Δεν τους κατηγορείς. Είναι δύσκολο να δεις την αλήθεια κατάμματα και να τη δεχτείς.
Ευτυχώς, υπάρχουν κι άλλοι που ξέρουν ότι απλά κάνεις τη δουλειά σου. Αυτοί που θα σκεφτούν ότι για να μην γράψεις κάτι τελευταία ή νεκρή είσαι ή σου έχουν δέσει τα χέρια με βαριές αλύσιδες. Αυτοί σε ξέρουν. Μπορεί και να βαρέθηκαν να σε διαβάζουν τόσα χρόνια, όμως, έτσι σε έμαθαν. Ξέρουν ότι το να γράφεις είναι κομμάτι του εαυτού σου και τους έρχεται φυσιολογικό. Αυτοί δέχονται το παλαβό σου μυαλό και συνεχίζουν να είναι δίπλα σου! Αυτούς θέλεις δίπλα σου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου