Κυριακή, είναι φθινόπωρο. Ξέρω μόνο αυτό. Κάνει λίγο κρύο. Παίρνω τυχαία ένα βιβλίο από τα ράφια, έτσι κι αλλιώς κρατάω μόνο όσα αγαπώ, τα άλλα τα χώνω σε κάσες στη σοφίτα. Λυπάμαι να τα πετάξω. Τώρα που το σκέφτομαι έτσι κάνουμε και με τους ανθρώπους. Κρατάμε μόνο αυτούς που όπως ένα βιβλίο θα θέλαμε ν' ανοίξουμε ξανά και ξανά, αυτούς που θα θέλαμε να φτάσουμε μαζί τους ως την τελευταία σελίδα. Ανακατεύω το τσάι. Είναι τόση η ησυχία που το κουτάλι ακούγεται δυνατά να χτυπάει στο φλιτζάνι. Μου αρέσει η ησυχία. Με κουράζουν οι άνθρωποι. Δεν είμαι για πολλά. Ήμουν κάποτε για σένα, κάποτε οι Κυριακές είχαν σχήμα χρώμα και άρωμα. Τώρα, οι αναμνήσεις φύλλα που έπεσαν από δέντρο και σιγά σίγα λιώνουν σ' ένα βρεγμένο πεζοδρόμιο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου