Πολλές φορές με ρώτησαν αν φοβάμαι το θάνατο και η απάντησή μου πάντα σχεδόν εκπλήσσει. Γιατί να φοβάμαι κάτι που δε θα αισθάνομαι; Φοβάμαι τον τρόπο που το τέλος των τέλων θα με βρει. Φοβάμαι τον πόνο που ίσως νιώσω και που ελπίζω να είναι σύντομος. Φοβάμαι πάνω απ' όλα μην είμαστε γονατιστή λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου για πάντα.
Θέλω η τελευταία μου ανάσα να με βρει όρθια. Να πατάω γερά στα πόδια μου και να έχω ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Έτσι θέλω ν' αντιμετωπίζω πλέον και ό,τι συμβαίνει στη ζωή. Με αξιοπρέπεια, με δίκαιο παιχνίδι κι ας βγω η χαμένη. Δε θέλω να λυγίσω. Δε θέλω οι δυσκολίες που θα 'ρθουν να με ρίξουν.
Κάθε χτύπημα που δέχομαι θέλω να τ' αντέχω. Και αν η φόρα με την οποία με χτυπήσουν για λίγο με ρίξει, θέλω αμέσως ξανά να σηκωθώ. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος φεύγει χωρίς να το θέλω. Κάθε φορά που η μοναξιά μου παγώνει τα πόδια, κάθε φορά που η κούραση και η αϋπνία μουδιάζουν το σώμα μου, κάθε φορά που στο γραφείο μιλάνε για μένα πίσω απ' την πλάτη μου, κάθε μα κάθε φορά χαμογελάω. Παίρνω δύναμη από τους λίγους που αντέχουν να μένουν. Παίρνω δύναμη από το μωρό μου που είναι τόσο καλό μαζί μου. Που προσέχει να μην ταλαιπωρεί πολύ τη μανούλα του ακόμη κι όταν είναι άρρωστο.
Υπάρχουν τόσα ωραία γύρω μας, αλλά κάποιοι μας κάνουν να τα ξεχνάμε. Όχι γιατί είμαι εγώ κι εσύ εσύ. Αλλά γιατί έτσι είναι ο κόσμος. Γιατί όλα έχουν ένα τέλος, τις πιο πολλές φορές άδοξο. Σημασία όμως, να ζούμε κάθε τέλος όρθιοι στα πόδια μας χωρίς καμία βοήθεια και να προχωράμε σιγά σιγά παρακάτω.
Θέλω η τελευταία μου ανάσα να με βρει όρθια. Να πατάω γερά στα πόδια μου και να έχω ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Έτσι θέλω ν' αντιμετωπίζω πλέον και ό,τι συμβαίνει στη ζωή. Με αξιοπρέπεια, με δίκαιο παιχνίδι κι ας βγω η χαμένη. Δε θέλω να λυγίσω. Δε θέλω οι δυσκολίες που θα 'ρθουν να με ρίξουν.
Κάθε χτύπημα που δέχομαι θέλω να τ' αντέχω. Και αν η φόρα με την οποία με χτυπήσουν για λίγο με ρίξει, θέλω αμέσως ξανά να σηκωθώ. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος φεύγει χωρίς να το θέλω. Κάθε φορά που η μοναξιά μου παγώνει τα πόδια, κάθε φορά που η κούραση και η αϋπνία μουδιάζουν το σώμα μου, κάθε φορά που στο γραφείο μιλάνε για μένα πίσω απ' την πλάτη μου, κάθε μα κάθε φορά χαμογελάω. Παίρνω δύναμη από τους λίγους που αντέχουν να μένουν. Παίρνω δύναμη από το μωρό μου που είναι τόσο καλό μαζί μου. Που προσέχει να μην ταλαιπωρεί πολύ τη μανούλα του ακόμη κι όταν είναι άρρωστο.
Υπάρχουν τόσα ωραία γύρω μας, αλλά κάποιοι μας κάνουν να τα ξεχνάμε. Όχι γιατί είμαι εγώ κι εσύ εσύ. Αλλά γιατί έτσι είναι ο κόσμος. Γιατί όλα έχουν ένα τέλος, τις πιο πολλές φορές άδοξο. Σημασία όμως, να ζούμε κάθε τέλος όρθιοι στα πόδια μας χωρίς καμία βοήθεια και να προχωράμε σιγά σιγά παρακάτω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου